Ίσως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε τον κόσμο.
Να γίνει η αρχή, σε εκείνο το αόρατο σφίξιμο χεριών.
Τα μάτια να δακρύσουν ανάγκη.
Το σώμα να ιδρώσει αγώνα.
Καθημερινά χτίζουμε τα ερείπια του μέλλοντος μας.
Καθημερινά γκρεμίζουμε τα θεμέλια των ελπίδων που έχουν απομείνει.
Σκιάχτρα οι εγωισμοί μας, που τρομάζουν τις ίδιες μας τις ανάγκες.
Αν κάνω εγώ ένα βήμα, εσύ θα πρέπει να φτιάξεις το ζευγάρι του.
Αν σε στηρίξω στους ώμους μου, εσύ θα πρέπει να αγγίξεις τον ουρανό.
Αν κλάψω στο τώρα, εσύ θα πρέπει να χαμογελάσεις στο αύριο.
Άνοιξε το παράθυρο, να ακούσεις τους ανθρώπινους ψιθύρους.
Είναι οι φωνές που κάποτε σιώπησαν.
Είναι και οι φωνές που ταξίδεψαν για να ακουστούν πρόωρα.
Πονεμένες και εγκαταλελειμμένες φωνές.
Μα αν ο ήχος αποκτήσει παρουσία, τότε θα καλοδεχτείς τα μηνύματα.
Πόσα αδέρφια μας έφυγαν κοιτώντας το ανάδελφο κενό.
Και ξέρουμε καλά πως η μοναξιά στο θάνατο, είναι η πιο οδυνηρή μοναξιά.
Θέλω να αναπνεύσω ελεύθερα, ελεύθερα να αναπνεύσεις και εσύ.
Τα χνώτα μας να γίνουν σύννεφα βροχής.
Και ελεύθερες οι σταγόνες, να πνίξουν την αμετροέπειά μας.
Ευχήσου, ότι θεωρούσες δεδομένο ως ευχή.
Γιατί σε αυτή τη ζωή, τίποτε δεν είναι δεδομένο, πέρα από την παρούσα στιγμή.
Ας αλλάξουμε λοιπόν τον κόσμο.
Πολλές ανάσες χρειάζονται και λίγο από ορμή.
Κάποια περισσευούμενα κομμάτια από ελπίδα
και εκείνη η άυλη ιδιότητα που καλείται ανθρωπιά.
