Τα ‘θα’ που δεν έγιναν ποτέ είναι πολύ βαριά για να τα κουβαλάμε. Αν βρούμε τη δύναμη να τα τινάξουμε από πάνω μας, θα αφήσουμε χώρο να βγουν στην επιφάνεια νέα μονοπάτια.
Αναρωτιέμαι αν στο τέλος της ζωής μας θα έχουμε το θάρρος να κάνουμε αληθινό λογαριασμό. Και αν το ταμείο βγει μείον πάλι να χαμογελάσουμε και να πούμε ότι τουλάχιστον το κουμάντο ήταν πραγματικά δικό μας.
«Το βιβλίο της ζωής μου» της Νίκης Ταγκάλου
‘Μα ναι σου λέω…
Θα κλείσω τα όνειρα μου σε ένα βιβλίο.
Θα το ξεφυλλίζω κάθε φορά που θα
νιώθω ότι χάνομαι στην πραγματικότητα.
Θα μυρίζω τις σελίδες του
για να παίρνουν άρωμα οι στιγμές μου.
Θα το κρατάω σφιχτά στην αγκαλιά μου
κάθε βράδυ για να χάνομαι στα όνειρα
που εγώ έχω επιλέξει.
Τις ημέρες θα το έχω πάντα σε μια
συγκεκριμένη θέση,
όποτε θα νιώθω δυσφορία
θα γυρνώ και θα το κοιτώ,
για να μου υπενθυμίζει τι με περιμένει στο μέλλον.
Πόσα πράγματα έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου.
Αυτό το βιβλίο θα έρθει μέρα που θα πάρει
μορφή και θα μου δώσει ανάσες.
Θα έρθει μέρα που τα όνειρα θα πετάξουν
από τις σελίδες σα διαβατάρικα πουλιά
και θα πετούν εδώ κι εκεί άτακτα,
διατυμπανίζοντας τον σκοπό τους.
Τα όνειρα μου θα αποκτήσουν φτερά
και όταν στο βιβλίο κάποτε
αντικρίσω μόνο λευκές σελίδες,
δε θα στεναχωρηθώ,
θα χαμογελάσω στη ζωή μου
ξέροντας ότι την έκανα δική μου,
όπως εγώ ήθελα.’
Από το ποιητικό ανθολόγιο της ‘Ομάδας Πρωτοβουλία’, ένα ποιητικό ανθολόγιο που δημιουργήθηκε το 2013, τα έσοδα του οποίου διατέθηκαν σε Άτομα και Οικογένειες που βρίσκονταν σε άμεση οικονομική ανάγκη.
