Λένε πως για να φτάσεις στο φως πρέπει προηγουμένως να περάσεις από το σκοτάδι. Για να καταφέρεις να βρεις την αλήθεια σου, χρειάζεται να ενθυμηθείς το μέρος που την έκρυψαν, βαθιά μες την ψυχή σου. Αυτό το κυνήγι θησαυρού είναι η ίδια η ζωή.
Ο χρόνος αυτός που διανύει τα τελευταία χιλιόμετρα της διαδρομής του και λίγο πριν το τέλος του, μοιάζει σαν να πάγωσε το παιχνίδι της αναζήτησης του θησαυρού. Οι περισσότεροι έχουμε την αίσθηση πως η πίστα στο παιχνίδι αυτό πάγωσε. Πάγωσε τις επιθυμίες και τα όνειρά μας, τα θέλω μας και τα σχέδιά μας. Κι όσο κι αν χτυπάμε το πλάι της οθόνης, προσπαθούμε να την ξεκολλήσουμε ρίχνοντας κι άλλα κέρματα στο ηλεκτρονικό παιχνίδι η βρίζουμε απογοητευμένοι, αυτό παραμένει παγωμένο.
Κι όμως, αυτή η χρονιά μας έφερε ένα απρόσμενο δώρο: τη γνωριμία με τον ίδιο μας τον εαυτό…
Γιατί παραπονιόμαστε πως στερηθήκαμε τις αγκαλιές και την ανθρώπινη επαφή; Εμείς οι ίδιοι δεν κάναμε αποστειρωμένες, ψεύτικες αγκαλιές και σχέσεις επιφανειακές γιατί φοβόμαστε την αλήθεια της σύνδεσης, τη ζεστασιά της αληθινής επαφής;
Γιατί παραπονιόμαστε πως στερηθήκαμε την επικοινωνία; Εμείς οι ίδιοι δεν κρυφτήκαμε πίσω από πληκτρολόγια και οθόνες φτιάχνοντας μια ψεύτικη εικόνα, ένα δανεικό προφίλ για να καταφέρουμε να αντέξουμε όσα δεν αγαπήσαμε στον εαυτό μας;
Γιατί εξακολουθούμε να γκρινιάζουμε για μια πραγματικότητα που πλάσαμε με τα ίδια μας τα χέρια; Γιατί παραπονιόμαστε για τη σιωπή, την ανοχή μας και τις αποφάσεις που επιτρέψαμε να παρθούν ερήμην μας όσο ο ωχαδερφισμός μας οδηγούσε τις επιλογές μας;
Κι όμως, αυτή η χρονιά μας έφερε ένα απρόσμενο δώρο: τη επαφή με την αλήθεια μας.
Γκρινιάξαμε για τη μοναξιά, στην οποία μας ανάγκασαν να ζήσουμε. Μα ποιον κοροϊδεύαμε; Αλήθεια; Αφού μόνοι μας είχαμε εγκλωβίσει τον εαυτό μας σε σχέσεις μοναξιάς; Εμείς οι ίδιοι επιλέξαμε αδιέξοδες σχέσεις από φόβο μη μείνουμε μόνοι, ενώ οι ίδιοι παλεύαμε μακριά από τον σύντροφό μας που δεν αντέχαμε ούτως ή άλλως. Μ’ εκείνον που είχαμε πείσει τον εαυτό μας, πως πρέπει να μείνουμε μαζί του για το καλό των άλλων;
Κι όμως, αυτή η χρονιά μας έφερε ένα απρόσμενο δώρο: να ανακαλύψουμε την ομορφιά του απλού, πάλι από την αρχή. Γιατί στα απλά είναι τα ωραία κι όχι στο ρεβεγιόν που δεν κάναμε και φέτος σε κάποιο χλιδάτο μαγαζί, στριμωγμένοι ασφυκτικά, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων κι ας φέρουμε το ίδιο όνομα, κι ας μοιραζόμαστε την ίδια στέγη, κι ας τραβήξαμε αυτή τη selfie που μαρτυρά την ψεύτικη ευτυχία μας.
Κι όμως, αυτή η χρονιά μας έφερε ένα απρόσμενο δώρο: τίποτα δεν είναι δεδομένο, ούτε καν η ανάσα μας το επόμενο λεπτό. Καμιά αγκαλιά δεν είναι δεδομένη και καμιά σχέση, όσο κι αν έχουμε ξεγελάσει τον εαυτό μας για το αντίθετο. Μοιάζει να χρειάζεται να στερηθούμε για να μπορέσουμε να ενθυμηθούμε… να συνδεθούμε με την αλήθεια που βρισκόταν πάντα μέσα μας!
Αντέξαμε άραγε; Μάθαμε κάτι; Άξιζε όλο αυτό;
Μη βιαστείς να τιμήσεις αυτή την ερώτηση με το πιο βαρύγδουπο «όχι» σου. Άντεξες και άντεξα. Έμαθες και έμαθα…
Ξεβολευτήκαμε από μια ανούσια βολή, αφήσαμε πίσω το περιττό, εκείνο που απλά σκέπαζε το κενό μας. Μείναμε γυμνοί στο κρύο της μοναξιάς μας και βρήκαμε τον τρόπο να ζεσταθούμε…
Πώς; Μαθαίνοντας να συλλαβίζουμε στον εαυτό μας το ρήμα «σ’ αγαπώ» από την αρχή.
Κι αν νομίζεις πως ονειροβατώ, πως απλά σου γράφω ένα κείμενο επίπλαστης αισιοδοξίας, έτσι για να γεμίσω μερικές αράδες μάθε πως υπήρξαν στιγμές που έκλαιγα γιατί ήρθα αντιμέτωπη με τις επιλογές μου. Ούρλιαζε η ψυχή από την απουσία δεδομένων προσώπων. Η μοναξιά μου, σαν την κοίταξα κατάματα, μου έδειξε το τρυφερό της πρόσωπο.
Μου ψιθύρισε «Είμαι παρεξηγημένη» κι είπα να της δώσω μια ευκαιρία.
«Θα’ μαι εδώ κάθε που θα μ’ αποζητάς. Όταν θα θες να ξαποστάσεις. Όταν επιθυμείς να γεμίσεις το κενό σου με αλήθεια κι όχι με ψεύτικα και δανεικά». Την πίστεψα κι έγινε φίλη πολύτιμη…
Ένα μικρό θαύμα τούτη η χρονιά, γιατί στ’ αλήθεια η αγάπη δεν έχασε το φως της. Γιατί ο φόβος, όσο κι αν προσπάθησε, δεν κατάφερε να εγκλωβίσει τις καρδιές, παρά μονάχα εκείνες που του είχαν παραδοθεί εξαρχής. Γιατί μικρά καθημερινά θαύματα δεν έπαψαν να συμβαίνουν. Ακόμα κι όταν η απώλεια κι ο πόνος έσκιζαν τα σωθικά…
Ένα μικρό θαύμα τούτη η χρονιά, για όσα πήρε κι όσα έφερε, για όσα μας έμαθε να εκτιμούμε στο εδώ και το τώρα. Γιατί το μαζί και το χωριστά απέκτησαν άλλη αξία. Γιατί η ευγνωμοσύνη έδωσε το σπουδαιότερο μάθημα…
Το κυνήγι του θησαυρού συνεχίζεται…
Λένε πως για να φτάσεις στο φως πρέπει προηγουμένως να περάσεις από το σκοτάδι. Ευλογημένο το σκοτάδι που έκανε το φως να μοιάζει πιο λαμπερό…
