Θα μπορούσα να σε κρατώ στην αγκαλιά μου όλο το βράδυ, ως το επόμενο πρωί και να σε χαϊδεύω. Να διώξω μακριά ό,τι σε πλήγωσε, ό,τι πάγωσε την καρδιά σου με κάθε άγγιγμά μου, με κάθε ανάσα μου πάνω στο πρόσωπό σου να σβήσω εκείνα που ακόμα σε παιδεύουν, εκείνα που ακόμα έχουν εμφανή τα σημάδια τους στην ψυχή σου…
Γυρνάω ανεπαίσθητα το κεφάλι μου για να ακουμπήσω με τα χείλη μου το πρόσωπό σου. Ίσα που κουνιέμαι. Δεν θέλω να σε ξυπνήσω. Είναι τόσο υπέροχο να κοιμάσαι στην αγκαλιά μου. Τα χείλη μου αγγίζουν το ένα σου μάτι και αφήνω πάνω του το γλυκό μου αποτύπωμα. Λένε πως ένα φιλί στα μάτια σημαίνει χωρισμό… μα εμείς μάτια μου είχαμε χωρίσει πριν καν βρεθούμε, πριν καν ενώσουμε τα κορμιά μας με τη σφραγίδα ενός ανεκπλήρωτου πόθου…
Στην επόμενη ανάσα σου αρχίζω να αφήνομαι κι εγώ, να απολαύσω αυτή τη στιγμή που ξέρω πως δε θα κρατήσει για πολύ ακόμα… μα ποιος νοιάζεται τώρα γι’ αυτό; Είναι από εκείνες τις φορές που νιώθω πως πετάω ανέμελα στον ουρανό, πολύ ψηλά…
Το ένα μου χέρι είναι ακόμα μπλεγμένο στα μαλλιά σου, στα μικρά μπουκλάκια που λατρεύω να χαϊδεύω όταν πυκνώνουν. Το άλλο μου χέρι σταμάτησε στην πλάτη σου πάνω από το μέρος της καρδιάς. Νιώθω με την αφή μου τον χτύπο της κι αφήνομαι να με νανουρίσει. Εσύ κι εγώ, η αγκαλιά μας, ο χτύπος της καρδιάς, η στιγμή μας, εκείνη που πάντα κρατάει λίγο, η στιγμή που δε χόρτασα ποτέ…
Εσύ μέσα στην αγκαλιά μου...
