Δύσκολο πράγμα η επικαιρότητα να σου φέρνει στο μυαλό την δικιά σου ιστορία.
Αναπόφευκτα θυμάσαι την δικιά σου ανάλογη εμπειρία σεξουαλικής παρενόχλησης ή επίθεσης.
Τα έχω πει και παλαιότερα, τα έχω βγάλει από μέσα μου, και μου είναι εύκολο να το μοιραστώ.
Μου είναι εύκολο γιατί από τη στιγμή που το μυστικό παύει να είναι μυστικό και το μοιράζεσαι, αυτόματα χάνει την δύναμή του.
Μιλώντας, κατά κάποιο τρόπο,διώχνουμε τα φαντάσματα που μας κυνηγούν. Μετρώντας λοιπόν τις "εμπειρίες" μου, νιώθω εφτάψυχη η ρουφιάνα γιατί είναι τέσσερις.
Η πρώτη συνέβη όταν ήμουν δέκα χρονών όταν προσπάθησε να με βιάσει ένας κωλόγερος εξηνταπεντάρης. Με χάιδευε παντού και με έβαλε να του πιάσω το βρωμόπουλό του.Έγινε μέσα στο κατάστημα παιχνιδιών που είχε δίπλα, κολλητά, με το μαγαζί του πατέρα μου. Με έσωσε που τον κλώτσησα και του έβαλα τις φωνές και φοβήθηκε μην ακουστώ. Αμέσως μετά έτρεξα και το είπα στους γονείς μου.Έτσι ευτυχώς δεν ήταν βιασμός αλλά απόπειρα βιασμού.
Η δεύτερη ήταν στο γυμνάσιο από δύο συμμαθητές μου που πάνω στο παιχνίδι,ενώ κάναμε χαβαλέ άρχισαν να με πιάνουν παντού, χωρίς να το θέλω, με το ζόρι. Αυτό δεν το συζήτησα ποτέ με κανέναν γιατί πίστευα ότι έφταιγα. Πίστευα ότι έπρεπε να είχα αντιδράσει αλλιώς.
Η άλλη ήταν στα είκοσι δύο μου όταν πήγα στο εκκλησάκι της Καπνικαρέας στην Ερμού να ανάψω ένα κεράκι και μου έπιασε το στήθος ο παπάς. Αυτός ήταν εύκολος,του έριξα σφαλιάρα τον διαολόστειλα κι έφυγα. Δεν έκανα όμως τίποτα. Δεν το κυνήγησα το θέμα, δεν ασχολήθηκα.
Στα τριάντα βίωσα το δυσκολότερο. Γυρνούσα από την δουλειά μου στο Πεδίον του Άρεως, ήταν μόνο επτά το απόγευμα αλλά δεν κυκλοφορούσε ψυχή, ήταν σκοτεινά και η μαλακία μου ήταν ότι συνήθως γυρνούσα στο σπίτι μου από την Λεωφόρο Αλεξάνδρας και εκείνη την μέρα έκοψα δρόμο μέσα από το πάρκο. Ενστικτωδώς κατάλαβα ότι κάποιος με ακολουθούσε, και επιτάχυνα το βήμα μου. Αυτό με βοήθησε γιατί έφτασα σχετικά κοντά σε διέξοδο. Ο τύπος μου όρμηξε, το ένα χέρι μου το έβαλε στον λαιμό και το άλλο στη μέση και άρχισε να με τραβάει πίσω από τα δέντρα. Αυτό που με έσωσε, δεν ξέρω πώς, είναι ότι το πιο κυρίαρχο συναίσθημα μου δεν ήταν ο φόβος αλλά ο θυμός. Θύμωσα πολύ. Ακούγοντας το ένστικτό μου ούρλιαξα, ένιωσα να ματώνουν οι φωνητικές μου χορδές μέσα στο αυτί του.
Του φώναξα "πάρε τώρα τα χέρια σου από πάνω μου. Τώρα!"
Ο τύπος τρόμαξε, δεν το περίμενε, και έφυγε τρέχοντας. Γύρισα σπίτι και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να κάνω μπάνιο αφού ένιωθα πιο βρώμικη από ποτέ.
Ευτυχώς όλα αυτά δεν μου δημιούργησαν φόβο για τους άντρες στην ζωή μου, ίσως γιατί ήμουν πάντα με υπέροχους ανθρώπους. Όμως πολλές γυναίκες που υπήρξαν θύματα κακοποίησης ή παρενόχλησης δεν μπόρεσαν ποτέ να εμπιστευτούν τους άντρες.
Όλα αυτά τα γράφω κυρίως γιατί κάποιοι κοροϊδεύουν το σύνθημα , κίνημα, #metoo που έχει γίνει στο διαδίκτυο για την Μπεκατώρου. Μην το χλευάζετε. Για τέτοιο θέμα ,αυτή η "μόδα" είναι χρήσιμη. Ο άλλος λόγος που τα γράφω είναι γιατί θέλω να ακουστεί η αλήθεια όχι μόνο των επωνύμων γυναικών αλλά και των ανωνύμων. Ελπίζω με αυτά που έγραψα να ωθήσω κάποια γυναίκα για να σπάσει την σιωπή της, να μιλήσει σε κάποιον, να το πει, να το βγάλει από μέσα της. Να γκρεμίσει την φυλακή της σιωπής της.
Ας κάνουμε αυτή τη διαδικτυακή "μόδα" χρήσιμη με το να σπάσουμε τη σιωπή μας.Δεν είναι ποτέ αργά, για να μιλήσουμε και να σπάσουμε την σιωπή μας.
Ποτέ.
Μπορούμε να σηκώσουμε το ανάστημά μας όταν θα θέλει η καρδιά μας να ουρλιάξει την αλήθεια μας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η κραυγή μας θα είναι εκκωφαντική.
#metoo #ειμαστεολεςΣοφια #σπασετηνσιωπησου
