Αλήθεια, είσαι τόσο αφελής που πιστεύεις πώς μπορείς να κλειδώσεις την αγάπη και να ζήσει φυλακισμένη;
Και άλλωστε τι να κάνεις μια αγάπη χλωμή κι ανταριασμένη που πασχίζει απελπισμένα να δραπετεύσει;
Δεν σου αξίζει! Δεν σου ταιριάζει!
Μην κλειδώνεις την αγάπη...Μην προσπαθείς να τη φυλακίσεις!
Δεν έχει νόημα! Δεν έχει ομορφιά!
Η αγάπη είναι λουλούδι...Δεν μπορεί ν' ανθίσει όταν είναι εγκλωβισμένη...
Θέλει χώρο ν' ανασάνει και ν΄αναπτυχθεί, ν' απλωθεί και να σ' αγκαλιάσει...
Δεν αντέχει στα "πρέπει", τα "μη" και τα "απαγορεύεται".
Θέλει να τη θρέψεις με στοργή κι εμπιστοσύνη!
Θέλει κανάκεμα για να βγάλει φτερά κι ελευθερία για να πετάξει...
Θέλει να είσαι το λιμάνι της κι όχι η φυλακή της!
Η επιλογή της ανάμεσα σε πολλές κι όχι η μόνη διέξοδος!
Γι' αυτό, άσε την ελεύθερη να πετά και αν διαλέγει να επιστρέφει κάθε βράδυ στη δική σου γνώριμη αγκαλιά, τότε ναι, μπορείς (κάποτε) να περηφανευτείς πώς υπήρξες ευτυχισμένος και ολόκληρος!
Στιγμές άξιες ανάμνησης έναν Φλεβάρη στη Βουδαπέστη...
