Έναν κόσμο ολόδικό του έχει ο καθένας. Με τον δικό του ήλιο και το δικό του φεγγάρι.
Έναν κόσμο με ανατολές και ηλιοβασίλεμα που του κόβουν την ανάσα.
Έναν κόσμο που μέσα του σουλατσάρει σαν σε κυριακάτικη βόλτα.
Ναι, κι εσύ έχεις τον δικό σου κόσμο.
Τον έχεις πλάσει με τα όνειρά σου, με τα δάκρυα και τις χαρές σου.
Βρίσκεται σε μια γωνιά της ζωής σου και γίνεται το καταφύγιό σου όταν οι μέρες και οι νύχτες μοιάζουν δύσκολες να τις επιβιώσεις.
Σε βοηθάει να σηκώνεσαι όρθιος όταν νιώθεις τα γόνατά σου να λυγίζουν
Μέσα σε μια απαιτητική, σκληρή πολλές φορές ή ακόμα και αδιάφορη πραγματικότητα, αναζητάς στα σοκάκια του τη χαμένη σου δύναμη.
Του αφήνεσαι με ασφάλεια. Χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Μέσα του νιώθεις ήρεμος. Γίνεσαι ονειροπόλος. Γίνεσαι ρομαντικός. Να πώς επαναφορτίζει η καρδιά τα αποθέματά της.
Εκεί κανένας δεν μπορεί να σε πειράξει. Κανένας δεν μπορεί να σε πληγώσει.
Το περίβλημά του είναι ατσαλένιο, οι κερκόπορτές του ερμητικά κλειστές.
Δεν τον χαραμίζεις, δεν τον χαλαλίζεις, δεν τον διαπραγματεύεσαι, δεν τον ξεπουλάς.
Είναι το επτασφράγιστο μυστικό της ψυχής σου.
Δεν το προδίδεις, παρά τον εμπιστεύεσαι σε όποιον και σε ό,τι αξίζει στην ψυχή σου.
Στα μάτια σου είναι ο ιδανικός, ο πιο όμορφος κόσμος. Η μόνη σου επιλογή.
Δεν ταιριάζουν πάντα αυτοί οι κόσμοι των ανθρώπων. Δεν είναι πάντα μεταξύ τους συμβατοί.
Γι’ αυτό και συγκρούονται πολλές φορές.
Άλλοτε πάλι ανασαίνουν ο ένας δίπλα στον άλλον ξέπνοα, με τα μάτια κλειστά και τις καρδιές σε απόσταση.
Αγάπησε τον κόσμο σου, αλλά αξίζει και να σεβαστείς τον κόσμο του αλλουνού.
Μην τον απαξιώνεις. Μην τον προδίδεις. Μην τον εξευτελίζεις ως τάχα μου ασήμαντο ή φτηνό.
Πάνω σ’ αυτόν τον ξένο για σένα κόσμο, κάποιος άλλος ακουμπάει τον σταυρό του για να ξεκουραστεί. Το έχει ανάγκη, όσο κι εσύ..
Προσπάθησε, αν θες, να χτίσεις μια γέφυρα για να τον πλησιάσεις, μα μην γκρεμίζεις όμως τη δική του, γιατί θα τη νομίσεις για απειλή.
Δεν απειλούν αυτοί οι κόσμοι. Χτίστηκαν λιθαράκι λιθαράκι μόνο για καλό..
Βλέπεις, όσο διαφορετικοί κι αν είναι, όλοι τους δίνουν σταλιά- σταλιά το ίδιο βάλσαμο.
Αυτό της υπομονής και της ελπίδας.
Είναι πανάκριβο, γιατί είναι ζυμωμένο με την ανθρώπινη ψυχή.
