«Μη μιλάς!
Σώπασε!
Κατάπιε αυτό που θέλεις να εκφράσεις. Δεν είναι δα και τόσο σημαντικό. Χώνεψέ το καλά στο στομάχι σου, δεν έχεις να πεις κάτι σημαντικό. Κατάπιε το…
Μάθε να κρύβεις αυτό που νιώθεις. Μάθε να λες ναι, σε όλα, και μη σκεφτείς να φέρεις αντίρρηση.
Μάθε να καταπίνεις πίκρα, θυμό, απογοήτευση, προσβολές.
Μάθε να πιστεύεις ό,τι οι άλλοι καθρεφτίζουν σε εσένα.
Σώπασε!
Κατάπιε όνειρα κι επιθυμίες. Θυμήσου εκείνοι ξέρουν καλύτερα…
Κατάπιε το βάρος των άλλων και σήκωσέ το στις πλάτες σου. Άστο να ξεχειλίζει στο παραμελημένο σου σώμα, στην κουρασμένη σου έκφραση, στα μάτια σου που φωνάζουν θλίψη από μακριά. Άσε το να γίνεται ένα νούμερο στη ζυγαριά που ανεβαίνει εις βάρος σου…
Μη μιλάς, σώπασε!»
«Όχι πια! Δε μπορώ να σωπαίνω. Δε θέλω να κουβαλάω βάρος ξένο παρά μόνο το δικό μου.
Δε θέλω να είμαι ό,τι οι άλλοι νόμισαν ή πίστεψαν για μένα. Θέλω να είμαι η δική μου αλήθεια, τα δικά μου όνειρα, τα δικά μου λάθη, η δική μου ευθύνη.
Μιλάω, νιώθω, υπάρχω. Κανείς δε μπορεί να μου το στερήσει, παρά μόνο εγώ, αν το επιτρέψω.
Φοβάμαι, δεν το κρύβω κι είναι σαν να ταξιδεύω σε αχαρτογράφητα νερά. Θα τα καταφέρω άραγε; Μα, τόσο καιρό πάλευα πάνω σε ξένα κύματα, σκληρά, που ορθώνονταν πάνω από εκεί που μπορούσα να αντέξω…
Θα τα καταφέρω. Ήδη πήρα την απόφαση κι είναι το σημαντικότερο βήμα από όλα…»
Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει αυτό τον εσωτερικό διάλογο; Πόσες φορές δεν έχουμε νιώσει το βάρος που μας φόρτωσαν οι σημαντικοί άλλοι στη ζωή μας; Πόσες στιγμές δεν έχουμε υποκύψει στη φωνή που ζητά να σωπάσουμε; Πόσες φορές το βάρος που κουβαλάμε δεν έχει μεταφραστεί σε παχυσαρκία, σε άγχος, σε πονοκεφάλους, σε πόνους του σώματος, σε σκέψεις που ταράζουν το μυαλό και απαιτούν θεραπεία;
Το σώμα μας είναι ο θησαυρός μας. Είναι εκείνο το πολύτιμο που διάλεξε η ψυχή για να έρθει στον υλικό κόσμο. Κι είναι η πένα του νου μας, ο καθρέφτης των σκέψεών μας. Όσο εμείς «γράφουμε» με την πένα του νου και κάνουμε αρνητικές σκέψεις, τόσο εκείνες αφήνουν το αποτύπωμά τους στο σώμα, με τη μορφή κάποιου πόνου ή λίγων μα και περισσότερων παραπανίσιων κιλών. Μπορεί να μην τους δώσουμε σημασία στην αρχή. Μπορεί να μάθουμε να ζούμε με έναν ενοχλητικό πόνο ή με το μεγαλύτερο μέγεθος ρούχων στη γκαρνταρόμπα μας. Μα όσο φιμώνουμε τη φωνή του σώματός, εκείνη θα βρει τρόπο τη στιγμή που θα επιλέξει, να ουρλιάξει μέσα από μια αρρώστια, να κραυγάσει μέσα από το παραμορφωμένο μας σώμα, να δακρύσει μέσα από μια αιμορραγία.
Ας ακούσουμε αυτή τη φωνή που μας ψιθυρίζει καθημερινά, προτού γίνει κραυγή. Ας δώσουμε στο πολύτιμο σώμα μας αυτό που του αξίζει: την αγάπη και τη φροντίδα. Ας σβήσουμε από τις καταγραφές τον πόνο και την πικρή γεύση. Στη φασαρία που επικρατεί ας ακούσουμε την μελωδία του σώματος κι ας τραγουδήσουμε στο νου την αλήθεια της ψυχής.
Κάποτε, μου δόθηκε σαν δώρο μία προσευχή, που ξεκινά κι ολοκληρώνει τη μέρα μου…
«Με αγαπώ, με συγχωρώ, με εμπιστεύομαι».
Τραγούδησέ την στο σώμα σου, βούτα στο μελάνι της καρδιάς και εντύπωσέ την στο νου και δώσε φτερά στην ψυχή σου να πετάξει εκεί που της πρέπει.
