Την αγαπάς την πανοπλία σου. Την εμπιστεύεσαι. Τη νιώθεις πια ένα με το πετσί σου.
Σύντροφος πολύτιμος σε κάθε σου μονομαχία.
Αναγνωρίζεις τα σημάδια της με κλειστά μάτια και τα αγγίζεις πότε με θλίψη και πότε με θυμό.
Καμιά φορά την ξεπλένεις στην αλμύρα από τα δάκρυα που έχουν κατακαθίσει μέσα σου με τα χρόνια.
Όπως όλα, όμως, έχει και η πανοπλία σου τη δική της αχίλλειο πτέρνα.
Τον Έρωτα τον αντάρτη.
Γι’ αυτό και τον φοβάσαι.
Στη σκέψη του και μόνο ασυναίσθητα την κρατάς πιο σφιχτά πάνω σου.
Περηφανεύεσαι πως μια χαρά του αντιστέκεσαι.
Πόσο λάθος κάνεις.
Κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στον αληθινό έρωτα.
Ούτε η πανοπλία σου.
Αντιστέκεσαι σε ενθουσιασμούς.
Καταφέρνεις να εκλογικεύσεις ό,τι δε σε πείθει για την αλήθεια του.
Δεν υπάρχει έρωτας σε τίποτα από αυτά.
Ούτε στις προσθαφαιρέσεις της λογικής σου.
Τι χάνεις και τι κερδίζεις σε κινητά και σε ακίνητα, σε κοινωνικό γόητρο, σε τίτλους και σε αξιώματα .
Όπως δεν υπάρχει έρωτας όπου ανασαίνει ο φόβος της μοναξιάς, με τις ανασφάλειες που τον περιτριγυρίζουν.
Ό,τι ζεις ήρεμα, νωχελικά, προσεκτικά δεν είναι έρωτας.
Ο έρωτας είναι ένα τσουνάμι συναισθημάτων που σε παίρνει και σε σηκώνει χωρίς γυρισμό.
Είναι μια καταιγίδα που λυσσομανάει έξω από την καρδιά σου.
Είναι ένα πάθος που τρώει τη σάρκα σου χωρίς έλεος.
Είναι ένας πόθος που γλεντάει την αξιοπρέπειά σου.
Έρμαιό του γίνεται κι αυτή, μαζί με όλη σου την ύπαρξη.
Για ποια πανοπλία μού μιλάς;
Την χαρίζεις στον έρωτα. Αδιαπραγμάτευτα. Απόλυτα.
Χωρίς να υπάρχει χτες. Χωρίς να υπάρχει αύριο.
Χωρίς καν να σκέφτεσαι πως όταν εκείνη χάνεται, ανοίγει διάπλατα η κερκόπορτά σου.
Το να αφεθείς στον Έρωτα είναι πράξη γενναιότητας.
Γιατί είναι γενναιότητα να παραδώσεις το πιο πολύτιμό σου. Τον ίδιο σου τον εαυτό!
Να γιατί Έρωτας είναι εκεί που χαρίζεις την πανοπλία σου. Μόνο εκεί. Πουθενά αλλού!
