Τη γνώρισα τυχαία πέρυσι το καλοκαίρι. Τη διάβασα, καθόλου τυχαία, λίγο καιρό μετά. Λάτρεψα τη «Λουίζα» της μα και τη Βίκυ που κρύβεται πίσω από τη Λουίζα.
Με γραφή λιτή, χωρίς πολλά πολλά, με χιούμορ και συναίσθημα, με γλυκιά εικονοπλαστική δύναμη και μια αφηγηματική ροή που τη λατρεύεις γιατί δε σε «καθυστερεί» από το παρακάτω της ιστορίας, η Βίκυ Μωραγιάννη μπήκε στην καρδιά μου. Γέλασα, συγκινήθηκα, ταυτίστηκα, κατακτήθηκα.
Το «Άρωμα Λουίζας» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μίνωας είναι ένα βιβλίο που αξίζει να το διαβάσετε. Μέσα στις ζόρικες μέρες που διανύουμε, οι χαραμάδες φωτός είναι λιγοστές, γι’ αυτό και πολύτιμες. Μια χαραμάδα φωτός είναι και η γραφή της Βίκυς Μωραγιάννη. Μια χαραμάδα φωτός και η συνέντευξή της που την απόλαυσα μέχρι την τελευταία λέξη. Το ίδιο ελπίζω κι εσείς…
Θυμάσαι την πρώτη σου ιστορία; Πότε την έγραψες; Αν την ξαναδιάβαζες σήμερα, με την εμπειρία που έχεις αποκτήσει από την τριβή της συγγραφής, τι θα έλεγες στον εαυτό σου;
Δεν ξέρω στα σίγουρα αν ήταν η πρώτη που έγραψα, αλλά είναι η παλιότερη που έχω στα χέρια μου. Την έγραψα στην Έκτη Δημοτικού και είναι ένα διήγημα δώδεκα σελίδων που περιγράφει το ταξίδι πέντε παιδιών, μαζί με τον παππού ενός από τα κορίτσια της παρέας, από τη Λήμνο προς ένα ξερονήσι για να εξερευνήσουν την περιοχή και να ψαρέψουν. Όταν την ξετρύπωσα και την ξαναδιάβασα πρόσφατα μετά από αιώνες, σκέφτηκα ότι στα δώδεκα έγραφα καλύτερα απ’ ότι γράφω τώρα.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε το «Άρωμα Λουίζας» σου από τις Εκδόσεις Μίνωας. Τι ιστορία μοιράζεσαι με τους αναγνώστες σε αυτό το νέο βιβλίο;
Είναι μια τρυφερή ιστορία που περιγράφει τη σχέση και τα συναισθήματα γιαγιάς Λουίζας - εγγονής Λουίζας, μέσα από τη ματιά και των δύο, ενώ παράλληλα ξετυλίγονται οικογενειακά μυστικά, ένα road trip κι ένα ιδιότυπο κυνήγι θησαυρού. Είναι μια ιστορία προσωπικής αναζήτησης, ένα πέρασμα στην ωριμότητα και ταυτόχρονα ένας ύμνος στην παντοτινή αγάπη.
Τι είναι αυτό που κάνει τη Βίκυ να θέλει να γράφει; Πώς είσαι όταν γράφεις; Ακολουθείς κάποιο μοτίβο, μεθοδεύεις τη γραφή ή απλά αφήνεις την έμπνευση να σε καθοδηγήσει;
Το γράψιμο για μένα είναι ταυτόχρονα καλλιτεχνική δημιουργία, ψυχοθεραπεία κι ενδυνάμωση. Όταν είμαι στην διαδικασία δημιουργίας ενός βιβλίου, η διάθεσή μου εναρμονίζεται με τις σελίδες. Πολλές σελίδες -καλή διάθεση. Λίγες σελίδες -κακή διάθεση. Προσπαθώ να το αλλάξω αυτό φυσικά γιατί είναι απλώς ένα παιχνίδι του μυαλού μου που με φορτώνει ενοχές χωρίς λόγο.
Έχω δοκιμάσει όλους τους τρόπους γραφής, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι φορές που άφησα τους ήρωες ελεύθερους να πουν την ιστορία τους, ήταν γεμάτες από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές συγγραφής.
Ξέρω ότι γράφεις πολύ και διαβάζεις περισσότερο. Υπήρξε κάποιο βιβλίο που αληθινά να το ζήλεψες; Που να ήθελες να το έχεις γράψει εσύ;
Ναι! Και δεν είναι ένα, είναι τέσσερα. Όταν διάβαζα την Τετραλογία της Νάπολης της Έλενας Φερράντε, υπήρχαν σημεία που ήμουν εξαιρετικά ανήσυχη και όχι μόνο επειδή ο τρόπος που σκέφτεται η ηρωίδα ταυτίζεται ανατριχιαστικά με τον δικό μου ή επειδή ζω μια αντίστοιχη σχέση φιλίας με μια πολύ δυνατή γυναίκα εδώ και 27 χρόνια.
Δεν ήξερα τι να πρωτοζηλέψω απ’ αυτά τα βιβλία: τις περιγραφές μιας ολόκληρης κοινωνίας, τις πολιτικοκοινωνικές αναλύσεις, τους ήρωες, τα ψυχογραφήματά τους, την γραφή που ενώ μοιάζει απλοϊκή σε βουτάει σε απύθμενα βάθη σκέψης κι ενδοσκόπησης, την πειθαρχία και την υπομονή με την οποία έχουν δουλευτεί ή μάλλον έχουν κεντηθεί αυτά τα έργα; Υπέροχη Φερράντε πραγματικά.
Μπορεί η «Λουίζα» να ξεκίνησε μόλις το ταξίδι της, αλλά η συγγραφή δε σταματά ποτέ. Έχεις στα σκαριά κάποια νέα ιστορία;
Έχω στα σκαριά κάποια πολύ παλιά ιστορία. Όπως πολύ καλά ξέρεις, οι ιστορίες μας ζουν μέσα μας και κάθε τόσο μας ρωτάνε δειλά αν ήρθε η ώρα τους να βγουν. Ετούτη εδώ, είναι πολύ δύσκολη κι έχει φάει μέχρι τώρα πολλές χυλόπιτες. Αλλά θα τολμήσω να πω ότι ήρθε η ώρα της. Το καταλαβαίνω από τον τρόπο που μυρμηγκιάζουν τα δάχτυλά μου κάθε φορά που αποτυπώνω ένα κομματάκι της στον υπολογιστή.
Πώς φαντάζεσαι συγγραφικά τη Βίκυ σε 5 χρόνια από σήμερα;
Το μόνο μου όνειρο είναι να καταφέρω να συνεχίσω να έχω μια ροή στο πρόγραμμα γραφής μου. Η πανδημία με τσάκισε, έμεινα οκτώ μήνες χωρίς να γράψω λέξη. Επομένως θέλω μόνο να μπορέσω να συνεχίσω να γράφω. Νιώθω ήδη ευλογημένη για την απήχηση που είχαν μέχρι τώρα τα βιβλία μου, επομένως αν καταφέρω να γίνομαι καλύτερη κάθε φορά, θέλω να ελπίζω ότι θα τα αγαπήσει και περισσότερος κόσμος.
Θερμές ευχαριστίες οφείλουμε στις Εκδόσεις Μίνωας, για την άψογη συνεργασία και το αντίτυπο του "Άρωμα Λουίζας" που μπορείτε να διεκδικήσετε σε διαγωνισμό στη σελίδα του Ewoman.
