Μερικές λέξεις στο χαρτί, λιλιπούτιες ζωγραφιές σε ασπρόμαυρο φόντο.
Γράμμα. Μια λέξη ξεχασμένη. Η βροχή αιτία για την απώλεια του ηλεκτρισμού.
Θα είχες ένα κατεβατό στο κινητό σου, αντ’ αυτού όμως θα σε περιμένει ένα κομμάτι χαρτί, πάνω στο τραπέζι μόλις μπεις στο σπίτι μας. Θα θυμηθείς τα παλιά, τότε που αφήναμε σημειώματα ο ένας στον άλλον. Η εποχή που καταλαβαίναμε ο ένας την διάθεση του άλλου απ’ τον τρόπο που γράφαμε. Ο δικός σου όταν είχες κέφια, ήταν στρωτός καλλιγραφικός. Στα μπουρίνια σου άλλαζε, γινόταν σαν ιατρική συνταγή μεγαλογιατρού, ακατανόητη. Ο δικός μου, στα κέφια της ψυχής μου, έγραφε με μεγάλα γράμματα, σε ίσια νοητή γραμμή στο λευκό μπλοκ. Όταν ήμουν φορτισμένη, η γραφή γινόταν τόσο μικρή σαν παιχνίδι με κουκίδες. Τροφή για αναζήτηση και λύση του προβλήματος. Μέχρι την ώρα που θα συναντιόμασταν ξανά, για να τα πούμε καθισμένοι ο ένας απέναντι στον άλλον, ματιά με ματιά, και ένα χαμόγελο έτοιμο να ανθίσει στα χείλη.
Χάθηκε αυτό το όμορφο παιχνίδι, το τόσο άμεσα προσωπικό. Ανάμεσα μας μπήκε ένα ηλεκτρονικό πραγματάκι, που δεν ξεχωρίζει συναισθήματα. Γράφει απρόσωπα δεν αφήνει ίχνη για να ακολουθήσεις. Δεν σου ανοίγουν τις πόρτες, για να χωθείς στους διαδρόμους του μυαλού και να ξαναδείς τις σκηνές να ανακαλύψεις το λάθος. Κάπου κάπου μια σταγόνα δάκρυ νερώνει το μελάνι. Είναι που θυμάμαι που αναπολώ..
Συνεχίζω να μπλέκω το χθές, το σήμερα, το τώρα. Το μέλλον το ξέρω. Ακούγεται οξύμωρο μα ναι το ξέρω. Είναι μαζί του, αλλιώς δεν θα υπήρχε.
Αφήνω το γράμμα πάνω στο τραπέζι. Δεν μου ανήκει πια. Ανήκει στον παραλήπτη του.
Θέλει κότσια να μετράς χρόνια με έναν άλλον άνθρωπο. Ενεργή αγάπη σημαίνει προσπάθεια αποδοχή κατανόηση. Η φυγή, η αποφυγή, η αναίρεση, δεν ταιριάζει στους παθιασμένους έρωτες. Σου αφήνει αποτύπωμα στη ψυχή. Σπουδάζεις το μεγαλείο της καθημερινά.
Το πέρασμα του χρόνου δεν σου δίνει κανένα πτυχίο, μόνο όμορφες στιγμές. Με αυτές προχωράς, είναι οι πιστοποιήσεις ζωής.
