Κάποια χρόνια πριν θα έλεγαν πως δεν υπάρχει, αλλά τώρα διαπιστώνεται πως τελικά μπορεί να γίνει. Πάντα όμως μέσα σε άγραφους όρους. Όπως κάθε είδους φιλία. Αρχίζει με τα κοινά ενδιαφέροντα, να μιλήσουν για τους συντρόφους τους, η στο πως θα ήθελαν να είναι.
Ομαδοποιούνται, μαζί με άλλα άτομα, βγαίνουν έξω, κάνουν παρέα, και καταλήγουν να έχουν απ’ τις καλύτερες συζητήσεις της ζωής τους. Δεν βλέπουν το αρσενικό, δεν προσπαθούν να γοητεύσουν. Απαλλαγμένες από κάθε βάρος αφήνονται να μιλήσουν ελεύθερα, να διατυπώσουν τη σκέψη τους. Αυτό κάνει και ο άντρας φίλος. Ανοίγεται μιλά, και δέχεται άνετα την επίκριση ακόμα και το θαυμασμό της φίλης του.
Κάποιες φορές, ο έρωτας γεννά αμφιβολία σε γεμίζει άγχος αρνητικότητα, ως προς τον ίδιο σου τον εαυτό. Η φιλία απ’ την άλλη είναι απαλλαγμένη από τέτοιου είδους συναισθήματα. Μεγάλο επίτευγμα ανάμεσα στα δύο φύλλα, να μοιραστούν μια γενναιόδωρη σχέση, χωρίς το άγχος ενός επικείμενου έρωτα. Βγάζει στην επιφάνεια αισθήματα πρωτόγνωρα, σε οδηγεί σε ολονύχτιες κουβέντες όπου μορφώνεις αλλά πάνω απ’ όλα μορφώνεσαι. Είναι η σχέση του δίνεις και παίρνεις, σε όλο της το μεγαλείο. Όλο και πιο συχνά βλέπουμε την επιτυχία μιας τέτοιας φιλίας. Πιο πολλοί οι νέοι άνθρωποι. Φυσικό είναι να έχουν κουραστεί απ’ τα κοινωνικά στερεότυπα. Ως γνωστό δεν ωφέλησαν πολύ. Οι ετικέτες- ταμπέλες, είναι για τα προϊόντα, όχι για τους ανθρώπους.
Όταν δημιουργείς πρόσφορο έδαφος για μια τέτοια φιλική σχέση, το σίγουρο είναι πως δεν θα σε απογοητεύσει ποτέ. Θα είναι δίπλα σου σε κάθε καλή η κακή στιγμή της ζωής σου. Μπορεί να έχει το ύφος που θα δηλώνει *εγω στο είπα* αλλά θα είναι το τελευταίο που θα σε απασχολεί. Η προοπτική μιας τέτοιας σχέσης επιβάλλεται να ζήσουμε. Αν γίνει μια φορά θα την έχουμε μόνιμα. Το μοίρασμα να μην είναι μοναχικό, αλλά εμπλουτισμένο με παρουσίες εμπιστοσύνης. Όπως αυτές των *κολλητών* μιας ολόκληρης ζωής.
