Πρώτα άκουσα τη φωνή του. Έπειτα έπεσα πάνω του στους διαδρόμους της 92art που έχουμε τη χαρά να συμπορευόμαστε, εγώ διδάσκοντας δημιουργική γραφή κι αυτός τραγούδι. Οικείος και χαμογελαστός, σε κάνει να τον νιώσεις φίλο σου από την πρώτη στιγμή. Κι αυτή η φωνή, η βαθιά και καθαρή, σε κάνει να θέλεις να του κάνεις μια παραγγελιά και να σταθείς σε μια μεριά, με κλειστά τα μάτια να τον απολαύσεις.
Ο λόγος για τον Γιώργο Χριστοδούλου, έναν ταλαντούχο καλλιτέχνη, έναν όμορφο άνθρωπο, που γεννήθηκε για να τραγουδά. Η συζήτησή μας, δυστυχώς διαδικτυακή. Αλλά μου χρωστάει και μια από κοντά, τώρα που στρώνουν σιγά σιγά τα πράγματα. Όπως χρωστάει στο κοινό του και μια (ή και περισσότερες από μία) εμφάνιση πολύ πολύ σύντομα. Μέχρι να μας ανακοινώσει ημερομηνία, όμως, ας τον γνωρίσουμε καλύτερα. Γιώργο ευχαριστώ από καρδιάς για τη συνέντευξη.
Πότε ξεκίνησαν όλα; Ποια είναι η πρώτη συνειδητή εικόνα που έχεις από τον εαυτό σου να τραγουδάς;
Σαν όνειρο ήταν αυτό. Μου ψιθύριζε η μάνα μου η Αλίκη νανουρίσματα σμυρναίικα λόγω καταβολών. Μετά άκουγα από τον πατέρα μου τραγούδια του Μπιθικώτση και του Στέλιου του Καζαντζίδη. Τραγουδούσα τα τραγούδια τους χωρίς να ξέρω καν τα λόγια. Αυτοσχεδίαζα τους στίχους, σκέψου. Έλεγε το τραγούδι του Κουγιουμτζή «Και πού σοκάκι να τραγουδήσεις» κι έλεγα εγώ 6 χρονών: «Και μπουζούκι να τραγουδήσεις». Κι αργότερα τραγούδησα τον Σταύρο Κουγιουμτζή!
Τι είναι το τραγούδι για σένα;
Τραγούδι για μένα είναι ό,τι με ανατριχιάζει σε στίχο και σε μουσική. Κυρίως σε στίχο. Ακούω στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, του Γκάτσου, της Λίνας Νικολακοπούλου, του Μάνου Ελευθερίου, του Αλκαίου και νομίζω ότι μπορώ να κάνω διάλεξη πάνω σ' αυτά τα αριστουργήματα. Οι συνθέτες δε, που έχουν γράψει τη μουσική πάνω σε τέτοιους στίχους, είναι η μία Ελλάδα. Μουσική Ελλάδα που όμοιά της δεν υπάρχει. Και μιλώ για τον Κουγιουμτζή, τον Σπανό, τον Καλδάρα, τον Λοΐζο και τόσους άλλους. Και φυσικά για τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μάνο Χατζιδάκι που μετά τον Τσιτσάνη και τον Βαμβακάρη, γαλούχησαν έναν ολόκληρο πολιτισμό με τη μουσική τους.
Αγαπημένο σου τραγούδι;
Έχω δύο. Όχι ένα. Και τα θεωρώ και τα δύο μέσα στα μεγαλύτερα του κόσμου και το εννοώ. Την «Αχάριστη» του Τσιτσάνη και το «Βρέχει στη Φτωχογειτονιά» του Μίκη Θεοδωράκη σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη. Δεν θα ξαναγίνουν.
Υπάρχει κάποια δουλειά που να τη «ζήλεψες» όταν την άκουσες;
Όχι ακριβώς δουλειά. Έχω ζηλέψει τραγούδι. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το πω αλλά το ζήλεψα. Είχε κάνει ο Πάριος έναν δίσκο με τον Ξαρχάκο και τον Παπαδόπουλο τη δεκαετία του ‘80. Είχε γίνει μεγάλη επιτυχία το «Μάτια μπλε». Υπάρχει ένα τραγούδι σ' αυτόν τον δίσκο, το «Αδιέξοδο» . Δεν έχω ζηλέψει τόσο πολύ τραγούδι όσο αυτό νομίζω. Ζωντανό αριστούργημα σου λέω!
Γνωρίζω καλά πως διδάσκεις και τραγούδι. Ποια στοιχεία θεωρείς πως πρέπει να έχει ένας νέος τραγουδιστής για να ξεχωρίσει;
Ναι διδάσκω τραγούδι σε έναν πολύ όμορφο χώρο, στο 92art, το «σπίτι» όπως συνηθίζω να τον λέω. Εγώ κατ' αρχάς έχω να κάνω με μαθητές που τείνουν και έχουν όνειρο να γίνουν τραγουδιστές. Πίστη, θέληση, υπομονή, γερό στομάχι και να στήνουν το τραγούδι στη γωνία θεωρώ ότι χρειάζεται. Αυτοί να είναι οι αρχηγοί και το τραγούδι τιμωρία. Το πρώτο πράγμα που μαθαίνω στους μαθητές μου είναι να μην φοβούνται τα τραγούδια και να εκφράζονται μέσω αυτών. Να εκφράζονται μέσω του στίχου, να γίνονται ένα με τη μελωδία. Δεν είναι το πιο εύκολο που υπάρχει αλλά όταν προσδοκείς, πράττεις.
Το ταβερνάκι είναι το νέο σου τραγούδι που ο κόσμος το αγκάλιασε από την 1η στιγμή. Μίλησέ μας για την πορεία του προς το κοινό.
Το Ταβερνάκι ακόμα αγκαλιά το έχω. Δεν έχω συνειδητοποιήσει την επιτυχία του. Ακόμα το βλέπω με τη ματιά του 2015, όταν το άκουσα πρώτη φορά από τον συνθέτη, τον Βασίλη Ντόντο. «Ρε συ» μου λέει, «άκου ένα τραγούδι». Αυτό ήταν. Μου έπαιξε στην κιθάρα το τραγούδι και του είπα ότι αυτό θα το πω εγώ. Αναβολή στην αναβολή εγώ, κάποια στιγμή ο παραγωγός του τραγουδιού και εξαιρετικός μου φίλος ο Γιώργος ο Κάλτσας έρχεται σπίτι μαζί με τον Βασίλη και μου λέει: «Θα κάνουμε «Το Ταβερνάκι». Εν αρχή είπα όχι λόγω δύσκολης εποχής αλλά με έπεισε ο Γιώργος. Μπήκαμε στο στούντιο με τον Δημήτρη Λάππα, συνδημιουργό του τραγουδιού και εξαίρετο μουσικό και το φτιάξαμε.
Το αγαπώ. Κάποιες φορές θεωρώ ότι είναι ότι είναι μετά το «Όταν σε χάνω» του Κουγιουμτζή το ομορφότερο τραγούδι μου! Άλλωστε από τη μέρα που δημιουργήθηκε είναι ένα τραγούδι αγάπης.
Πόσο σε επηρέασε καλλιτεχνικά η καραντίνα;
Εκεί που τα είχα όλα, έφτασα να μην έχω τίποτα. Όλα πίσω κι εκεί που πήγαιναν μπροστά, ξανά όλα πίσω. Κακός μονόδρομος για τους καλλιτέχνες.
Πώς βλέπεις τα πράγματα στον πολιτισμό λόγω covid;
Ο πολιτισμός μας αφανίστηκε. Η τέχνη μας έπαυσε. Ίσως η δυσκολότερη και πιο επίπονη πορεία μας. Η μουσική, το θέατρο, ο πολιτισμός μας βρέθηκε στο ναδίρ του. Εύχομαι στην επανάκαμψη των πραγμάτων με πολλή προσπάθεια και νέα δεδομένα.
Ποια είναι τα μελλοντικά καλλιτεχνικά σου σχέδια;
Κάποια νέα τραγούδια και κυρίως εμφανίσεις καιρού επιτρέποντος. Η καλή πορεία που έχει «Το Ταβερνάκι» είναι ένας λόγος για να συνεχίζω υπέρ του καλού λαϊκού τραγουδιού. Πάντα, άλλωστε, δηλώνω λαϊκός τραγουδιστής. Καυχιέμαι γι' αυτό κι ελπίζω να το πάω ένα βήμα μπροστά.
