Η αγάπη λένε έχει το χρώμα της καρδιάς, την αθωότητα ενός μικρού παιδιού και τη δύναμη που έχουν τα ακίνητα βουνά. Πώς μπορούμε όμως να μετρήσουμε το μέγεθός της; Αν θέλαμε να τη χωρέσουμε κάπου, πού θα μπορούσε να χωρέσει; Θα χώραγε σε μια αγκαλιά; Θα χώραγε σε ένα βλέμμα; Θα της έφταναν οι λέξεις «Σε αγαπάω»;
Την απάντηση μας τη δίνουν τα παιδιά όταν σηκώνουν τα χεράκια τους ψηλά και λένε χαμογελώντας «Σ΄αγαπώ από τη γη μέχρι τον ουρανό»… Το μεγαλείο του ανθρώπου έχει τις ρίζες του σ’ αυτά τα δυο ανοιχτά χεράκια που δε βάζουν όρια στην αγάπη, αλλά τη βλέπουν να αιωρείται στον αέρα, να ταξιδεύει, να απλώνεται, να ψηλώνει και να χαμηλώνει…
Κι όταν έρθει η πικρή ώρα του αποχαιρετισμού, το μεγαλείο της αγάπης φεύγει από τα χέρια των παιδιών και κρατιέται σφιχτά από την τελευταία ανάσα. Μια ανάσα που ψιθυρίζει αχνά το σ’ αγαπώ της, με το βλέμμα γεμάτο ευγνωμοσύνη και αγάπη, με τα αγαπημένα χέρια να κρατάνε σφιχτά τα δικά σου…
Οι αγαπημένοι μας δε φεύγουν μόνοι. Η αγάπη που μοιράστηκαν, δε χάνεται μαζί με τον τελευταίο αποχαιρετισμό. Στέκεται δίπλα τους βάλσαμο και παρηγοριά, μέχρι να έρθει η στιγμή που θα τους πάρει από το χέρι για να τους περάσει από τη σκοτεινιά στο Φως... Τους ψιθυρίζει να μη φοβούνται, τους ψιθυρίζει πως ακόμα αγαπιούνται και πως πρέπει να νιώθουν ευλογημένοι, γιατί δε θα νιώσουν ποτέ τους την ερημιά. Ύστερα, στρογγυλοκάθεται περήφανη μέσα στο τσεπάκι της ψυχής τους.
Η αγάπη στα σπάργανά της ταξιδεύει από τη γη μέχρι τον ουρανό κι εκεί δυο άλλα χέρια αγαπημένα ανοίγουν την αγκαλιά τους και λένε «Σ’ αγαπάω από τον ουρανό μέχρι τη γη»…
Στον ουρανό, εκεί που φτερουγίζουν οι φύλακες άγγελοί μας, μια άλλη αγάπη ξεκινάει το ταξίδι της. Η αγάπη μπορεί να μη χωράει πια σε μια αγκαλιά, αλλά γιγαντώνεται και φεύγει πέρα από τα ανθρώπινα όρια. Αγγίζει το υπερφυσικό, γίνεται μια καινούρια αρχή ζωής στο αδυσώπητο και σκληρό τέλος.
«Σ΄αγαπάω από τη γη μέχρι τον ουρανό»… και η αγάπη γίνεται όρκος μνήμης, που ξεχύνεται στα δάκρυα και γίνεται προσευχή…
«Σ΄αγαπάω από τον ουρανό μέχρι τη γη»… και η αγάπη γίνεται ευχή, κρυμμένη μέσα στις πολυαγαπημένες φτερούγες…
Κάπου εκεί στη μέση του ουρανού, αυτές οι δυο αγάπες ανταμώνουν και σφιχταγκαλιάζονται, δίνοντας ένα φιλί και την υπόσχεση πως κάποτε θα ανταμώσουνε ξανά στο ίδιο περιβόλι…
