Οι άνθρωποι δεν εγκαταλείπουν εύκολα τις σχέσεις που τούς είναι σημαντικές, όσο δύσκολες κι αν είναι. Η κοινή διαπίστωση πως σήμερα οι σχέσεις είναι περισσότερο εφήμερες, ισχύει για εκείνες στις οποίες δεν υπάρχουν αμοιβαία συναισθήματα. Εκείνοι που νοιάζονται, που σέβονται και που αγαπούν ρίχνουν δυναμικά τις προσπάθειές τους στο τραπέζι.
Αυτή η προσπάθεια είναι που τους διαφοροποιεί από όσους αντιμετωπίζουν τα προβλήματα και το αίσθημα του ανικανοποίητου παθητικά και κάθονται στ’ αυγά τους περιμένοντας το πλήρωμα του χρόνου να δικαιώσει την ανοχή τους. Εξαιρούνται οι περιπτώσεις κακοποίησης – σε όλες τις μορφές της – στις οποίες τον πρώτο λόγο έχει ο φόβος.
Μένει, λοιπόν, αυτός που είναι αποφασισμένος να παλέψει για την κοινή ευτυχία, για τις κοινές ρίζες, για τη φιλία που έχει τιμήσει με τα χρόνια του. Μένει όρθιος και χτίζει τη γέφυρα της αγάπης του. Τη στηρίζει γερά, με φορά προς την αντίπερα όχθη, η οποία μοιάζει να είναι μακρινή και απλησίαστη, θέλοντας να γεφυρώσει την απόσταση που έχουν οι καρδιές. Ακούγεται βαρύγδουπο και δύσκολο, όμως δεν είναι.
Τα δομικά υλικά σ’ αυτές τις γέφυρες είναι φτιαγμένα από το γερό ατσάλι που κρύβουν μέσα τους οι λέξεις «ευχαριστώ», «συγγνώμη», «σε αγαπάω». λέξεις δυνατές, με ουσία και με βάθος. Πατάει γερά πάνω στη γέφυρα της αγάπης ο άνθρωπος και βαδίζει με γρήγορα βήματα για να μειώσει τον χρόνο της αντάμωσης, σίγουρος για την επιλογή του.
Φυσικά, τίποτα δεν εγγυάται την αντίδραση της άλλης πλευράς. Γιατί καμιά φορά, αυτές οι γέφυρες καταλήγουν μοιραίες. Προχωράει, προχωράει ασταμάτητα γεμάτος ελπίδα, ώσπου αντιλαμβάνεται πως η αγαπημένη μορφή δεν έρχεται να τον συναντήσει στη μέση της διαδρομής. Εκείνος συνεχίζει με ψαλιδισμένα τα φτερά της ελπίδας του για να δει με τα ίδια του τα μάτια πως δεν τον περιμένει κανένας στην άλλη άκρη της γέφυράς του.
Έτσι είναι, όμως, η ζωή. Οι άνθρωποι παλεύουν για όσα αγαπάνε οι ίδιοι. Καμιά μάχη δεν κερδήθηκε στο όνομα της συμπόνοιας και της λύπησης απέναντι σε ένα συναίσθημα που το νιώθουν πια ξένο.
Παρόλα αυτά, οι γέφυρες της αγάπης υπάρχουν, αντέχουν και για καθεμιά που γκρεμίζεται μια καινούρια παίρνει τη θέση της κάπου αλλού, με άλλους διαβάτες, χτισμένη, όμως κι αυτή με τα ίδια ατσάλινα υλικά.
