Το στήθος που την έκανε να νιώσει ελκυστική μέσα σε εκείνο το φόρεμα. Το στήθος που με πάθος χάιδεψε ο άντρας της. Το στήθος με το οποίο τάισε τρυφερά τα παιδιά της, νιώθοντας ακόμη περισσότερο το μεγαλείο της μητρότητας.
Αυτό της ζητούσαν να αποχωριστεί. Αλλιώς θα το πλήρωνε με την ίδια της την ζωή. Αγαπούσε το σώμα της όπως ήταν. Όμως αυτές τις δύο χαρακιές που κοσμούν το κορμί της πλέον, δεν μπορεί να της αγαπήσει.
Νιώθει ακρωτηριασμένη. Είναι ακρωτηριασμένη. Τα βλέμματα οίκτου και συμπόνιας της επιβεβαιώνουν πως πλέον δεν είναι η ίδια. "Θα είσαι εντάξει τώρα" της λένε. Όμως δεν θα είναι εντάξει. Μπορεί πιο υγιείς αλλά όχι εντάξει.
Ίσως αυτές οι καταραμένες ουλές άνοιξαν τρύπες στην ψυχή της και αυτή φεύγει, σε κάθε θεραπεία, σε κάθε πόνο, σε κάθε βλέμμα του άντρα της στο μέρος της καρδιάς της.
Τα καινούργια φαρδιά σκουρόχρωμα ρούχα, πλέον την αντιπροσωπεύουν. Κρύβουν την απώλεια της και σκεπάζουν την αρρώστια της. Όχι μόνο την σωματική αλλά και την ψυχική ,που μετά από αυτόν τον απρόσμενο επισκέπτη, τρώει το μέσα της.
Μερικά "αν" την βασανίζουν όμως. Αν είχε εξεταστεί νωρίτερα. Αν δεν ντρεπόταν να πάει στον γιατρό. Αν είχε ψάξει να ενημερωθεί σωστά. Αν δεν ένιωθε αμήχανα να εξεταστεί μόνη της μπροστά στον καθρέφτη της. Αν δεν το είχε αμελήσει. Αν δεν ήταν ταμπού. Ίσως όλα τώρα να ήταν διαφορετικά.
Δεν μπορεί να ζει με "ίσως" και "αν". Πρέπει να συνέλθει. Πρέπει να πάρει την ζωή, την ψυχή και το σώμα της πίσω. Το χρωστάει στις κόρες της, στις αδερφές της, στην μητέρα της, στην ίδια.
Στην τελική δεν είναι η μόνη και κυρίως δεν είναι μόνη της. Καμία γυναίκα μόνη της σε αυτό.
Υπάρχουν διάφοροι τρόποι αποκατάστασης. Όπως τα εμφυτεύματα και τα ρεαλιστικά τατουάζ θηλών. Θα αποκτήσει πίσω την χαμένη της αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση.
Αλλά το κυριότερο που θα κάνει είναι να σταθεί δίπλα σε όλες τις γυναίκες που παλεύουν με αυτόν τον εχθρό. Επίσης θα ζητήσει να της υποσχεθούμε όλες πως δεν θα αμελούμε τις εξετάσεις μας. Γιατί καμιά/κανένας δεν το αξίζει.
Εγώ στο υπόσχομαι!
