Κι εκεί που όλα έμοιαζαν κανονικά, ήρθε απρόσκλητος και αγενής, ορμητικός και θρασύς, μπούκαρε χωρίς να χτυπήσει, χωρίς να ρωτήσει αν ήταν ευπρόσδεκτος, κάνοντάς με να ξεχάσω όσα ήξερα...
Γιατί έτσι, γούσταρε!
Γούσταρε να με γνωρίσει, να με σεργιανίσει, να με γλεντήσει, χωρίς να τον νοιάζει αν ήθελα να συναναστραφώ μαζί του....
Γούσταρε να κεράσει πίκρα, φόβο, στεναχώρια, πανικό και τα κέρασε όλα, σε μπόλικα σφηνάκια...
Οι γύρες πολλές...Μέθυσα από φόβο, πανικό, αγωνία, αλλά και θυμό, γιατί νόμιζα πως είχα οχυρωθεί απέναντί του -καθότι εμβολιασμένη- και πως ακόμη κι αν τον συναντούσα, το άγγιγμά του θα ήταν ανεπαίσθητο...
Αλλά με βρήκε μάλλον χαλαρή, με πεσμένες τις άμυνες και με χόρεψε στο ταψί!
Όταν συνειδητοποίησα ότι ήρθε, παρόλο που ένιωσα να καταρρέουν όλες οι δυνάμεις μου ξαφνικά, ήλπισα πως θα παρέμενα στην ασφάλεια του σπιτιού μου κι απλά θα έκανε τον κύκλο του και θα έφευγε, μα είχε άλλα σχέδια για μένα...
Ήθελε βόλτα! Σε άλλη πόλη! Όπου θα υπήρχε κρεβάτι διαθέσιμο...
Ούτε που κατάλαβα πώς βρέθηκα στο αμάξι του...
Η διαδρομή, μια φρίκη! Ο οδηγός του ντυμένος άχαρα σαν αστροναύτης, έτρεχε, τρομάζοντάς με ακόμη περισσότερο για το τι με περιμένει και παρέα μια συνεπιβάτιδα, τρομαγμένη και σιωπηλή καθ' όλη τη δίωρη διαδρομή, χαμένη στις σκέψεις και στους φόβους της, όπως κι εγώ...
Όταν φτάσαμε, μας ευχήθηκε να τα καταφέρουμε να γυρίσουμε -ΣΟΚΑΡΙΣΤΙΚΟ!- κι έφυγε να συνεχίσει το καθήκον του... Περίμεναν κι άλλοι για βολτίτσα...
Ο άντρας μου δεν μπορούσε να πλησιάσει, όταν με φόρτωναν κουρέλι στο ασθενοφόρο. Κοιταχτήκαμε και χαιρετηθήκαμε από μακριά, χωρίς ούτε μια λέξη, κουνώντας απλά το χέρι μας...
Κι αυτή θα μπορούσε να 'ναι, η τελευταία στιγμή μας!
Δεν θυμάμαι να τον έχω ξαναδεί έτσι. Τόσο φοβισμένο, ανίσχυρο και ανασφαλή...
Ήμουν σοκαρισμένη! Είχα την αίσθηση ότι πάω στον πόλεμο μόνη και κανείς δεν μπορεί να μου εγγυηθεί ότι θα γυρίσω σώα κι αβλαβής, ούτε καν αν θα γυρίσω...
Αυτό για μένα, ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι να το διαχειριστώ...
Τόση ώρα αναφέρομαι φυσικά, στην εμπειρία μου με τον κύριο covid 19, που ήρθε στις ζωές μας, να τις ταράξει, να τις αλλάξει και να τις επαναπροσδιορίσει στα δικά του μέτρα...
Απ' όπου περάσει κι ότι αγγίξει έχει τη δύναμη να το στρεσάρει και να το πανικοβάλει...
Όταν πέσεις πάνω του, όποιος κι αν είσαι, νιώθεις ανίσχυρος, ανυπεράσπιστος, αδύναμος.
Αυτή η φρίκη του θανάτου που νιώθεις να σ΄ ακουμπά, η αγωνία που σε κατακλύζει, η κρύα αίσθηση μήπως δεν τα καταφέρεις, σου παγώνουν το αίμα! Σε καταρρακώνουν! Σε σπάνε!
Τα παιδιά μου έλειπαν από το σπίτι όταν φύγαμε για το Νοσοκομείο... Έφυγα χωρίς να τα αποχαιρετήσω, για να τ' αγκαλιάσω ούτε λόγος! Δεν επιτρεπόταν. Όταν τους πήρα τηλέφωνο και μουρμουρούσα όλα αυτά τα μαμαδίστικα που άλλοτε βαριόντουσαν να ακούν και με απόπαιρναν θεωρώντας με υπερβολική και παράφρων και τώρα τ' άκουγαν χωρίς ν' αντιδρούν, τότε κατάλαβα πως δεν είμαι η μόνη που φοβάμαι και πώς τους έχει φύγει όλους η μαγκιά απ' το φόβο μήπως δεν τα καταφέρω...
Σκεφτόμουν τους γονείς μου και πόσο πολύ έχουν στεναχωρεθεί και τρομάξει...Άκουγα τη μαμά μου που είναι πάντα βράχος, να κλαίει στο τηλέφωνο και να μην μπορεί ν' αρθρώσει λέξη...H ηλικιωμένη κυρία που νοσηλευόταν δίπλα μου έλεγε κλαίγοντας στα παιδιά της πώς θέλει να τα ξαναδεί!
Φόβος! Το κυρίαρχο συναίσθημα που κυλάει στο αίμα όλων και κόβει τα φτερά!
Δεν ξέρω τι του 'κανε το κλικ και με διάλεξε... Ότι ήμουν ταλαιπωρημένη καθώς ανάρρωνα από ένα τροχαίο, ή ότι είμαι αφρατούλα που είμαστε περισσότερο του γούστου του, ή αν θα συνέβαινε έτσι κι αλλιώς...
Σήμερα εγώ, αύριο εσύ, μεθαύριο ένας δικός μας άνθρωπος! Όλοι εν δυνάμει μπορούμε να γίνουμε στόχος και θύμα του.
Έτσι είναι αυτός! Μουλωχτός κι απρόβλεπτος! Χτυπάει ύπουλα εκεί που δεν το περιμένεις κι όποιον πάρει ο Χάρος...
Το άγγιγμά του κρύο, παγερό, σπέρνει πανικό και στον πιο ψύχραιμο. Γιατί τη μια στιγμή είσαι καλά και την επόμενη μπορεί να καταρρέεις...Κι είσαι μόνος!
Ευτυχώς για μένα, αν και νοσηλεύτηκα, δεν το πέρασα βαριά! Κάμποσες τζουρίτσες οξυγόνου χρειάστηκα και μερικά κοκτέηλ ενδοφλεβίως.
Δε χρειάστηκε να μπω σε ΜΕΘ, ούτε να βιώσω τον χειρότερο εφιάλτη, τη διασωλήνωση...
Σκεφτόμουν όλους αυτούς που διατείνονται ότι ο covid είναι μια γριππούλα κι ήθελα να ‘χα τη δύναμη να πω σ’ έναν προς έναν, πώς είναι πολλά περισσότερα. Και πιο δύσκολα! Και πιο απάλευτα! Κόσμος που θα μπορούσε να σωθεί, ΠΕΘΑΙΝΕΙ!
Ο ιός είναι ο εχθρός! Κι είναι αμείλικτος και δεν αστειεύεται! Όχι το εμβόλιο!
Δύσκολος εχθρός, μα έχουμε ένα «όπλο» να τον πολεμήσουμε!
Είναι κρίμα να χάνονται άνθρωποι που θα μπορούσαν να σωθούν…
Στις κλινικές covid, κάθε στιγμή δίνονται μάχες, ΚΕΡΔΙΖΟΝΤΑΙ μάχες, γίνονται μικρά και μεγάλα θαύματα, αλλά χάνονται και μάχες...
Γιατροί, νοσηλευτές και όλο το βοηθητικό προσωπικό, δεν εργάζονται απλά. Μάχονται ΗΡΩΙΚΑ, με αυτοθυσία, αυταπάρνηση, χαμόγελο και υπομονή, προσπαθώντας όχι μόνο να σώσουν ζωές, αλλά και να κρατήσουν το ηθικό των ασθενών ακμαιότατο, με κάθε τρόπο! Αυτό βίωσα στην Κλινική covid στο Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης όπου διακομίσθηκα και οφείλω να το καταθέσω. Ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς, είναι πραγματικά ελάχιστο μπροστά στον αγώνα τους!
Δεν είμαι γιατρός, ούτε λοιμωξιολόγος. Καταθέτοντας την εμπειρία μου ως ασθενής κι απ’ αυτά που είδα κι άκουσα κατά τη διάρκεια της νοσηλείας μου, πιστεύω ακράδαντα, -άλλωστε το επιβεβαίωσαν κι οι γιατροί- πως το ότι πήρα εξιτήριο σε μια εβδομάδα και σε καλή κατάσταση, οφείλεται στο ότι ήμουν πλήρως εμβολιασμένη, αλλιώς δεν ξέρω ποια θα ήταν η τύχη μου…
Η μπόρα ήταν ΜΕΓΑΛΗ! Και ΔΥΣΚΟΛΗ! Μάχη πραγματική! Και βγαίνοντας στο σπίτι, δεν έχω τελειώσει μαζί του. Οι δυνάμεις μου είναι λιγοστές αλλά τον έχω νικήσει κι αυτό έχει σημασία. Και όχι, δεν χάρηκα καθόλου για τη γνωριμία!
Για να μην τον αδικήσω όμως, είχε και τα καλά της η περιπέτεια μαζί του...
Πήρα πολύτιμα μαθήματα κι εγώ κι όλη η οικογένεια κι επανεκτιμήσαμε τα σημαντικά και τα ασήμαντα.
Ένα σας λέω μόνο! Όταν από το παράθυρο του κελιού που πέρασα φυλακισμένη μια εβδομάδα, είδα τον άντρα μου να έρχεται, ένιωθα σαν παιδούλα που θα βγει πρώτο ραντεβού… Τα γόνατά μου έτρεμαν κι η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή! Τέτοια ήταν η χαρά μου!
Καρφίτσωσα λοιπόν τα φτερά στους ώμους για το νικηφόρο πέταγμα στην ελευθερία, έχοντας εμπεδώσει πως η ζωή είναι ωραία και καθόλου δεδομένη κι η μεγαλύτερη αξία της, οι άνθρωποί μας!
Κλείνοντας, μια συμβουλή δοσμένη με αγάπη: Να σας αγαπάτε και να προσέχετε τον εαυτό σας και τους άλλους και σας παρακαλώ, φροντίστε στον πόλεμο να πηγαίνετε οπλισμένοι!
