«Στη γη της αιώνιας θλίψης» είναι ο τίτλος του νέου βιβλίου του Γιάννη Κυζιρόπουλου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή, που η αγάπη και οι καλές κριτικές των αναγνωστών το έφτασαν στην 3η ανατύπωση.
Το ewoman και η Στεύη Τσούτση τον φιλοξενούν σήμερα σε μια εφ' όλης της ύλης συζήτηση περί αιώνιας θλίψης, ζωής και γραφής. Τον ευχαριστούμε θερμά και του ευχόμαστε τα καλύτερα!
Πότε έγραψες την πρώτη ιστορία σου; Ποιο ήταν το θέμα της; Τι σκέφτεσαι όταν τη διαβάζεις σήμερα;
Με γυρίζεις πολλά χρόνια πίσω με αυτή την ερώτηση!
Τα παλιότερα —και πιο αστεία— δημιουργήματά μου ήταν κάποια χαζά στιχάκια στα μέσα του δημοτικού και —όσο γελοίο κι αν ακούγεται, που πράγματι είναι—μια απολύτως αφελής και άθλια ολιγοσέλιδη «συνέχεια» του «Άρχοντα των δαχτυλιδιών», την οποία είχα γράψει στην έκτη δημοτικού, αν θυμάμαι καλά.
Ευτυχώς δεν υπάρχουν πουθενά αυτά τα απαράδεκτα κείμενα, έχω ήδη αρκετούς λόγους να κοροϊδεύω τον εαυτό μου!
«Στη Γη της αιώνιας θλίψης»: Τι σε ώθησε να το γράψεις; Πόσο δύσκολο ήταν να στήσεις το λογοτεχνικό σου σύμπαν πάνω σε μια δυστοπία; Πιστεύεις ότι η συγκεκριμένη επιλογή έπαιξε ρόλο στην επιτυχία του βιβλίου;
Η συγγραφή του «Στη Γη της Αιώνιας Θλίψης» ήταν ταυτόχρονα βασανιστική αλλά και λυτρωτική διαδικασία. Πάντοτε το γράψιμο μου είναι επώδυνο, άλλωστε πηγάζει ως ανάγκη από μια σκοτεινή πλευρά του ασυνείδητου και νομίζω ότι οφείλει να είναι.
Δεν είναι δύσκολο να δημιουργήσεις μια δυστοπία γενικότερα, είναι όμως δύσκολο να πλάσεις μία όσο το δυνατόν πιο «ρεαλιστική» δυστοπική κοινωνία. Χρειάζεται πολλή μελέτη της ιστορίας, πολλή αυτοαμφισβήτηση (σε βαθμό αυτομαστιγώματος, για μένα), και μια χρυσή τομή ανάμεσα στη φαντασία και τη δυνητική πραγματικότητα.
Αν και η πρόθεση μου, με τη χρήση του δυστοπικού πλαισίου, ήταν αλληγορική, νομίζω πως οι αναγνώστες εντόπισαν κοινά στοιχεία με την πραγματικότητα, ειδικά στις θλιβερές συνθήκες που ζούμε ένα χρόνο τώρα· και κάπως έτσι, ίσως, αισθάνθηκαν ότι πρόκειται για ένα βιβλίο το οποίο δε γράφτηκε στο πόδι απλά για να γραφτεί. Εκτιμήθηκε ο σεβασμός του βιβλίου προς τον αναγνώστη. Μόνο σε αυτό το τελευταίο μπορώ να αποδώσω την απρόσμενη επιτυχία.
Πόσο σου μοιάζει ο Ιάσονας; Τι κομμάτια από τον Γιάννη και την κοσμοθεωρία του κουβαλάει;
Όλοι οι χαρακτήρες του βιβλίου κουβαλούν κομμάτια μου. Έχω μοιράσει τμήματα της ψυχής μου σε αυτούς και αθροιστικά συγκροτούν το «Όλον». Μόνο η Μαριάννα, ως χαρακτήρας, βρίσκεται συνειδητά έξω από αυτό το ιδιότυπο «οικοσύστημα».
Η αλήθεια είναι πως όλοι, σχεδόν, οι αναγνώστες με τους οποίους έχει τύχει να συζητήσω, εικάζουν πως μοιάζω με τον Ιάσονα. Σίγουρα υπάρχουν κάποια κοινά στοιχεία, ωστόσο, δε νομίζω πως ταυτίζομαι περισσότερο με τον Ιάσονα απ’ ό,τι με τον Παύλο…
Μετανιώνεις για κάτι που έβαλες ή και δεν έβαλες στο βιβλίο; Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι στην ιστορία, τι θα ήταν αυτό;
Ευτυχώς ως τώρα δεν έχει τύχει να μετανιώσω για κάτι τέτοιο. Θεωρώ πως θα ήταν πάρα πολύ βασανιστικό. Αισθάνομαι γαλήνιος γιατί είπα την ιστορία ακριβώς όπως ήθελα και θα μπορούσα εγώ να την πω.
Πώς καταλαβαίνεις ότι μια ιδέα θα γίνει το επόμενό σου έργο· ότι μια ιστορία θα γίνει η ιστορία σου;
Είναι μια μαγική και συνάμα πολύ σπάνια στιγμή. Πολύτιμη. Ένα κλικ.
Έπειτα, δίνω χρόνο να χτιστεί ολόκληρο το σύμπαν του βιβλίου στο υποσυνείδητό μου, χωρίς να ασχολούμαι ενεργά, ώσπου όταν θα έχει πια ζυμωθεί και ωριμάσει, να βγει ως χείμαρρος από μέσα μου.
Δυστυχώς, βέβαια, δε σε ρωτάει για το πότε θα έρθει αυτή η στιγμή. Ούτε και πόσο χρόνο θα χρειαστεί.
Έχει μιλήσει πολύ τρυφερά αλλά και πολύ εύστοχα γι’ αυτό ο Φοίβος Δεληβοριάς στο «Δεν ξέρω τι είναι».
Πόσο σημαντική είναι η στήριξη του εκδότη για έναν συγγραφέα; Τι θα συμβούλευες τους νέους ανθρώπους που κάνουν τα πρώτα τους βήματα στη συγγραφή;
Το να αισθάνεσαι ότι υπάρχει ένας εκδότης που εκτιμάει τη γραφή σου και πιστεύει πραγματικά σ’ εσένα, ανυπομονεί να διαβάσει και να δουλέψει το κάθε σου πόνημα είναι πολύ σπάνιο αλλά και μία από τις μεγαλύτερες ευλογίες για έναν συγγραφέα. Είναι απαραίτητο για τη συναισθηματική γαλήνη ενός δημιουργού γενικότερα.
Δυστυχώς, δεν είμαι ικανός να συμβουλεύσω κανέναν, θα ήταν αστείο, διότι ακόμη δεν έχω καταφέρει τίποτα. Θα αναφέρω απλά πως η συμβουλή που δίνω και στον εαυτό μου είναι να έχω υπομονή και να σέβομαι με τη γραφή μου τον αναγνώστη, γιατί δε μου χρωστάει κανένας τίποτα.
Σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για την τιμή που μου έκανες, Στεύη μου, με αυτή την απολαυστική συνέντευξη! Οι ερωτήσεις σου με έκαναν να μοιραστώ πράγματα που δεν έχω αναφέρει ξανά!
