Οι αυξημένες προσδοκίες σε κάνουν δυστυχή κι έχω αποφασίσει να μη δυστυχήσω στη ζωή μου!
Οι μεγάλες προσδοκίες πικραίνουν και πληγώνουν αλλά παράλληλα σε κάνουν να αναθεωρείς και να μετανιώνεις που υπήρξες αφελής, δοτικός και με αγνές προθέσεις...
Κι αν για σένα είναι αυτονόητο το να προσπαθείς να «σταθείς» στους ανθρώπους που υπάρχουν στη ζωή σου, να τους κατανοήσεις και να τους στηρίξεις ηθικά, μ’ όποιον τρόπο μπορείς, δε σκέφτονται όλοι όπως εσύ κι ούτε είναι αυτονόητα για όλους τα ίδια πράγματα!
Ας μιλήσω για μένα!
Πάντα έψαχνα τη θετική πλευρά στους ανθρώπους, γιατί πίστευα πως όλοι έχουν κι απ’ αυτή!
Καλόπιστη και με μια βλακώδης –εν τέλει- αθωότητα προσπαθούσα να διαχειριστώ και να δικαιολογήσω την αχαριστία και αγνωμοσύνη που πολλές φορές εισέπραξα…
«Έσπασα» τα μούτρα μου πολλές φορές, απογοητεύτηκα, πικράθηκα, ώσπου έμαθα να περιμένω «τα πάντα» απ' τους ανθρώπους, και τίποτα να μη με σοκάρει πια.
Δε στεναχωριέμαι πια για ανθρώπους που αποδεικνύονται ανθρωπάκια, κι ενώ «ήμουν εκεί» όταν με χρειάστηκαν να τους στηρίξω, το ξέχασαν και συμπεριφέρονται σαν ποτέ να μη συνέβη, ούτε για όσους δε καταλαβαίνουν τις καλές προθέσεις μου και ψάχνουν να βρουν τι μπορεί να κρύβεται πίσω απ’ αυτές.
Αυτό και μόνο αποδεικνύει πως δε με ξέρουν, οπότε δε χρειάζεται να μπουν στον κόπο να με μάθουν…
Δεν αναλώνομαι πια, στο να προσπαθώ ν' αναλύσω συμπεριφορές, ούτε να κατανοήσω σκεπτικά, ούτε μ’ ενδιαφέρει να ανακαλύψω «τα πώς και τα γιατί» έχουν στο μυαλό τους ώστε να ερμηνεύσω τις κακόβουλες συμπεριφορές τους!
Δε μ’ ενδιαφέρουν οι άνθρωποι που είναι γεμάτοι αρνητική ενέργεια, τοξικότητα, ζηλοφθονία, καχυποψία, μιζέρια και κακεντρέχεια! Όσο κι αν καμουφλάρονται, έμαθα να τους αναγνωρίζω πια και να τους αφήνω έξω απ’ τη ζωή μου!
Δέχομαι ότι «τόσοι είναι» και ότι «μέχρι εκεί μπορούν», και δίνω τη θέση που αναλογεί στον καθένα σύμφωνα με τις πράξεις του…
Δεν επενδύω πια, σε ανθρώπους που οι πράξεις τους δε συνάδουν με τα λεγόμενά τους!
Δε λυπάμαι πια για ανθρώπους που δεν άξιζαν τις ευκαιρίες, την προσοχή και το χρόνο που τους διέθεσα, και μου τα ξεπλήρωσαν με αχαριστία και αναίδεια!
Κι αν είμαι άνθρωπος των «ευκαιριών», οι ευκαιρίες κάποτε τελειώνουν!
Σ’ αυτούς που αποδείχτηκαν «λίγοι» δε δίνω άλλη ευκαιρία.
Τις εξάντλησαν όλες χαμένοι μέσα στη σιγουριά της πονηριάς τους ότι μπορούν να με εμπαίξουν άλλη μία φορά…
Θα τους αφήσω λοιπόν να πνίγονται στη ρηχότητα της ψυχής τους, χωρίς καμία τύψη πια, γιατί κατάλαβα πως δεν αξίζει να ξοδεύεις τις ανάσες σου για να δώσεις «το φιλί της ζωής» σε ανθρώπους ανάξιους να το εκτιμήσουν...
