Μια καταστροφική σχέση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, που πάσχουν από δυο διαταραχές, πολύ συχνές στις μέρες μας, και που από μόνες τους, δεν οδηγούν στο γραφείο κάποιου ειδικού. Αγχώδης διαταραχή και οριακή διαταραχή προσωπικότητας! Οι δύο μας κεντρικοί ήρωες, η Λυδία και ο Κωνσταντίνος, αγαπιούνται πραγματικά ή μήπως η μια διαταραχή συμπληρώνει κομμάτια της άλλης, με αποτέλεσμα μια σχέση εξάρτησης;
Μια ιστορία που σκοπό έχει να προβληματίσει τον αναγνώστη. Να τον κάνει να ταυτιστεί και γιατί όχι να αναγνωρίσει συμπεριφορές ή συμπτώματα που του είναι οικεία, αλλά δε ξέρει ότι ίσως να αποτελούν στοιχεία κάποιας διαταραχής.
Η Λυδία, μια γυναίκα που μόλις έχει καταφέρει να αποκτήσει τη λειτουργικότητά της, μετά από πολλά χρόνια ψυχοθεραπείας και πολλή ατομική προσπάθεια και εργασία με τον εαυτό της, εργάζεται σε ένα μεγάλο περιοδικό μόδας. Στη ζωή της μπαίνει ξαφνικά ο Κωνσταντίνος, ένας νέος επιχειρηματίας, ιδιοκτήτης ενός ναυτικού ομίλου, και όλη της η ζωή μοιάζει να αποκτά νόημα! Ξεκινά μια σχέση αγάπης, πάθους, έρωτα, και μοιάζει η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στο κόσμο. Όμως σύντομα το άσπρο σύννεφο όπου νομίζει ότι ζει διαλύεται, και αποκαλύπτεται η αλήθεια. Μια αλήθεια που κανείς δε θα ήθελα να ζήσει! Ο Κωνσταντίνος αποκτά ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο. Η αγάπη, ο έρωτας, και το πάθος, αντικαθιστούνται από ζήλια και βία, λεκτική και σωματική και η ιδανική αυτή σχέση, σύντομα μετατρέπεται σε έναν εφιάλτη, που οδηγεί τη Λυδία στο να χάσει τις ισορροπίες της και ούσα ευάλωτη, να χάσει τη νέας της προσωπικότητα. Τελικά η Λυδία, πέφτει σε διλήμματα και μάχεται με τον εαυτό της, για το πώς πρέπει να διαχειριστεί αυτή τη σχέση, λόγω της αγάπης που αισθάνεται για τον Κωνσταντίνο.
«Ήταν πολύ δυνατός τούτος ο έρωτας, μα τελείωσε προτού να ξεκινήσει! Όλα τελειώνουν μια μέρα σου τ ορκίζομαι, ακόμα κι αυτά που δείχνουν πως θα κρατήσουν για πάντα επειδή μοιάζουν τόσο ξεχωριστά. Λέξεις και στιγμές, κλειδωμένα σ ένα συρτάρι, που ούτε καν ως αναμνήσεις δε θα υπάρχουν. Ξεχασμένα σε μια στιγμή, και μένεις εκεί, να αναρωτιέσαι και να απαντάς μόνη σου τις ερωτήσεις που εσύ η ίδια θέτεις, απλά και μόνο επειδή δε το πιστεύεις…
Είσαι μόνη! Στ' ορκίζομαι! Τόσο μόνη, που η ταλαιπωρημένη απ τον έρωτα και πόνο ψυχή σου, σου γυρνάει τη πλάτη κι αυτή!
Είσαι κενή και παλεύεις με το θηρίο μέσα σου να μη σε κερδίσει, μη σε καταπιεί και μετά του ανήκεις. Χαμογελάς ψεύτικα μπροστά στο καθρέπτη σου για να βρεις δύναμη να συνεχίσεις, μα το θηρίο γελά μαζί σου! Κλείνεις τα μάτια, τα δάκρυα έχουν στερέψει κι αυτά, και τι μένει όταν όλα έχουν χαθεί;
Σκοτάδι!»
