Το έθιμο του τσουγκρίσματος των ποτηριών έχει τις ρίζες του στον μεσαίωνα. Τότε που οι βασιλιάδες φοβόντουσαν ενδεχόμενη δηλητηρίαση από το κρασί τους σε επίσημα γεύματα. Τσούγκριζαν, λοιπόν, τόσο δυνατά το ποτήρι τους με των άλλων, ώστε να μεταφέρεται ποσότητα κρασιού από το ένα στο άλλο. Έτσι, σιγουρεύονταν ότι δεν είχε προστεθεί κάποιο δηλητήριο, εφόσον έπιναν όλοι.
«Εις υγείαν» είθισται να ευχόμαστε σήμερα, τσουγκρίζοντας τα ποτήρια μας, όμως είμαστε εμείς οι ίδιοι που δηλητηριάζουμε τον εαυτό μας, τα πιστεύω μας, τα θέλω μας… Και τσουγκρίζουν δυνατά με τον γύρω μέσο όρο και τα πρέπει του. Πόσο υγιείς είναι οι αποφάσεις που παίρνουμε στη ζωή μας μετά από αυτή τη σύγκρουση; Είναι φορές που «αρρωσταίνουμε» από μη υγιείς καταστάσεις που εμείς οι ίδιοι μας βάλαμε μέσα. «Έξω!» σε πόσους έχουμε τολμήσει να φωνάξουμε; Χάνουμε τον χρόνο μας με λάθος άτομα ή λάθος δουλειές και εν τέλει χάνουμε και τον εαυτό μας. Στο βωμό του να είμαστε κοινωνικά αποδεκτοί, θυσιάζουμε το πολύτιμο εγώ μας. Όχι το εγωιστικό εγώ. Το δημιουργικό εγώ. Αυτό που μπορεί να δημιουργήσει θαύματα. Ναι, είναι υπαρκτά.
Βάζουμε όμως νερό στο κρασί μας για να μπορέσουμε να συγχρονιστούμε με το βάδην των υπολοίπων και συμβιβαζόμαστε. Γιατί αν δεν το κάνουμε αυτό, ακούγεται δυνατά η σφυρίχτρα, τιναζόμαστε από τον φόβο μας και μας επαναφέρουν βιαίως. Σταμάτα να φοβάσαι! Τόλμησε να βγάλεις το νερό από το κρασί σου! Οι αρχαίοι το πρόσθεταν για να μπορούν να πίνουν μεγάλες ποσότητες χωρίς να μεθούν πολύ. Εσύ δε θες την ποσότητα.
Επιλέγεις την ποιότητα. Αν καταφέρεις πολλά, αλλά δεν είσαι ποιοτικός άνθρωπος, χάνουν την αξία τους…Πιες ένα μόνο ποτήρι καθαρό καλό κρασί. Όχι πια αλλοιωμένο. Δε θες να αλλοιωθείς! Όχι άλλους συμβιβασμούς. Ανέβασε τον πήχη στα αστέρια. Κι όσοι δεν τον φτάνουν, δε θα έχουν την τύχη να ταξιδέψουν μαζί σου ως εκεί. Εσύ δε φοβάσαι τη λάμψη τους. Τα κοιτάς κατάματα. Όλους τους στόχους σου τους κοιτάς κατάματα. Σε προειδοποίησαν ότι θα τυφλωθείς και θα πέσεις κάτω! Μα εσύ έφτασες! Και κάνεις τώρα βόλτες στον ουρανό. Στον ουρανό σου.
Είναι λίγοι εδώ. Λίγοι και καλοί. Το γιορτάσατε όλοι μαζί. Τσουγκρίσατε δυνατά τα ποτήρια σας και ευχηθήκατε να ανέβει κι άλλος κόσμος σιγά σιγά. Όχι να κατέβουν τα αστέρια. Ποτέ μην κατεβάζεις το επίπεδό σου. Να το ανεβάζουν οι άλλοι. Καμιά φορά μονάχα, ρίχνετε κανένα αστέρι κάτω για να παίρνουν δύναμη οι άνθρωποι και να εύχονται τι πραγματικά επιθυμούν. Κι όχι τι έχουν υποχρεωθεί να κάνουν. Και μόλις αυτό το αντιληφθούν, τότε ο κόσμος μας θα αλλάξει και θα γεμίσει από υγιείς ανθρώπους. Η ψυχή τους θα σπάσει τα κάγκελα των κοινωνικών κατεστημένων και θα πετάξει ψηλά. Το δηλητήριο θα στερέψει και κάθε μέρα θα ‘ναι γιορτή. «Εις υγείαν!»…
Η Μαρία Ιατρίδη είναι εκπαιδευτικός, δημοσιογράφος και συγγραφέας. Κυκλοφορεί η ποιητική της συλλογή: "Χαράζοντας τα σύννεφα" από τις εκδόσεις Πνοή.
