Έχω πολλά δώρα Αγίου Βαλεντίνου να θυμάμαι από την εφηβεία μου ακόμη.
Όχι γιατί έκανα κανέναν έκλυτο βίο, μη φανταστείς. Απλά τότε, φροντίζαμε να ερωτευόμαστε εκεί στα τέλη του Γενάρη, για να μη μας βρίσκει ο Άγιος -μεγάλη η χάρη του- μπακούρια.
Και να τα ραβασάκια, να οι καρδούλες, τα μπαλόνια, οι κάρτες.
Κάπου τα έχω φυλαγμένα όλα θαρρώ. Μήτε καλοθυμάμαι από πού προέρχονται. Βλέπεις το να είσαι ερωτευμένος με κάποιον στο σχολείο δε σήμαινε ότι ήταν κι αυτός μαζί σου. Και το αντίστροφο.
Πλατωνικοί έρωτες παιδί μου. Άλλοι καιροί. Κοντινοί αλλά πολύ μακρινοί, αν με αντιλαμβάνεσαι...
Τότε messenger με καρδούλες και emoticon μήτε ως ιδέα.
Ναταν καλά οι τσάντες που έμεναν αφύλαχτες στα διαλείμματα και όλο και κάποιο πεσκέσι έβρισκες σαν έμπαινες για μάθημα.
Κοίταγες τριγύρω να ανακαλύψεις ποιος ήταν ο μυστηριώδης αποστολέας. Έκανες και όνειρα, αλλά τζίφος, ευσεβείς πόθοι.
Στην περίπτωσή μου, κάτι άκυροι την έτρωγαν κατακούτελα για πάρτη μου.
Αναστέναζαν αυτοί από το σαράκι, αναστέναζα κι εγώ από απογοήτευση.
Ωραίες εποχές. Ωραίο και το μυστήριο του έρωτα, έτσι όπως το πρωτομαθαίναμε στην εφηβεία.
Πλατωνικά, σαιξπηρικά, αντερσενικά.
Τώρα το όλο θέμα ξέφυγε. Θα μου πεις τι έμεινε στη θέση του για να γλιτώσει ο έρωτας;
Αλλά η βιομηχανία του Βαλεντίνου καλά κρατεί. Με κούπες και μαξιλαράκια, με στρινγκάκια και πομ πομ, με κάρτες και αρκουδάκια.
Γιατί κάποιες αξίες μένουν σταθερές. Και ο ερωτευμένος πρέπει να πληρώσει για τον νταλκά του.
Στην πάνω γωνία της βιβλιοθήκης μου βρίσκεται ένα αρκουδάκι που λέει Σ'αγαπώ. Και παραδίπλα ένα μπαλόνι που αν και εκείνος ο έρωτας ξεφούσκωσε, παραμένει ακμαίο χρόνια και χρόνια μετά. Λίγο πιο κει δυο περιστέρια φιλιούνται. Πριν χρόνια βουτήχτηκαν από τον μπουφέ κάποιας έρμης μάνας και γίνανε δώρο Βαλεντίνου ενός άφραγκου εφήβου. Αν με ρωτήσεις θα σου πω ότι όλα τα αγαπώ. Είναι η ιστορία μου, πώς να μην τα αγαπήσω.
Μα πάνω από όλα αγαπώ ένα λευκό μπλουζάκι με μια κόκκινη ρευστή καρδιά. Ήταν το δώρο μου στον εαυτό μου την πρώτη χρονιά που έπαψα να δίνω σημασία στον Βαλεντίνο. Που είπα πως θα γιορτάζω κάθε μέρα που ζω και καρδιοχτυπώ, ανεξαρτήτως του τι λέει το ημερολόγιο ή η παγκόσμια βιομηχανία δημιουργίας αναγκών. Έκτοτε δεν ερωτεύτηκα ποτέ τέλη Γενάρη για να είμαι μες το πνεύμα των ημερών.
Πάντα μετά τις 14 του Φλεβάρη.
Έτσι για την αλητεία.
