Περπάτησα σε τόσους δρόμους στη ζωή μου. Έχω δει τόσα πολλά και τόσους πολλούς ανθρώπους. Συζητήσαμε, χαιρετηθήκαμε, ανταλλάξαμε μια δυο κουβέντες.
Γελάσαμε και κλάψαμε. Μου έχει κάνει εντύπωση μόνο ένα είδος. Ένα πλάσμα. Ανάμεσα στα εκατοντάδες άλλα που έχω δει. Ήταν αδύνατο πλάσμα, ταλαιπωρημένο και καταπονημένο. Είχε μεγάλες ευαισθησίες και δάκρυζε αρκετά συχνά. Είτε από συγκίνηση, είτε από πόνο, είτε από αστείρευτη και απέραντη αγάπη….
Περπατούσε πιο αργά από τους υπόλοιπους, κουραζόταν πιο εύκολα. Όμως, παρ’ όλα αυτά, είχε μεγάλα ψυχικά αποθέματα και έλαμπε από αγάπη και ομορφιά. Το πλάσμα αυτό ήταν όλος ο κόσμος. Ήταν το πλάσμα, το αδύνατο και ασθενές σε σώμα αλλά πανίσχυρο στην ψυχή. Με μεγάλα ψυχικά αποθέματα, που άφησαν τόσο κόσμο άφωνο.
Γυναίκα. Μια λέξη που σημαίνει για όλο τον κόσμο τόσα πολλά. Πρόσφερε τόση αγάπη σε όλο τον κόσμο, έφερε με το δικό της σώμα, κάτι τόσο δα μικρούλικα και χαριτωμένα πλάσματα για να συνεχίσουν την πορεία του ανθρώπινου γένους.
Όμως, δεν αγαπήθηκε τόσο όσο πραγματικά της άξιζε. Η αξία της δεν ήταν τόση όσο θα έπρεπε να ήταν, με μια λέξη χωρίς σκέψη, ανεκτίμητη. Και όμως, συνέχιζε αδιάκοπα το έργο της αγάπης, της φροντίδας, της προσφοράς και του αλτρουισμού!
Πλέον, είναι καιρός να αγαπήσουμε την γυναίκα όσο πρέπει. Να την υποστηρίζουμε αλλά και από την άλλη να καταδικάσουμε τα περιστατικά βίας εναντίον της. Χωρίς την γυναίκα, δεν θα είμασταν αυτό που είμαστε σήμερα… Χωρίς την γυναίκα, ο κόσμος, όλος ο κόσμος, δε θα είχε αξία..
