Να χορεύεις και να ανοίγεις τα χέρια σαν φτερά,
να πατάς με βαριά βήματα, και να ακολουθείς το τέλι που χτυπά στην καρδιά σου.
Είναι το ζεϊμπέκικο, χορός για άντρες, αλλά μπορείς να το χορέψεις και εσύ, με το ίδιο πάθος.
Θα ρίξεις στον ωκεανό της μουσικής το άχτι σου και θα ισοπεδώσεις κάθε τι εχθρικό.
Με τη χάρη που σε διακρίνει Γυναίκα, θα τινάξεις το σώμα σου, και θα συνεχίσεις με ένα παθιασμένο ταγκό,
για να σβήσεις τις φωτιές που σε κυνηγάνε.
Ντυμένη με το μακρύ φόρεμα της παράδοσης,
θα λικνιστείς στις φιγούρες του τοπικού ρυθμού, αναβιώνοντας το παλιό, παντρεύοντας το με το νέο.
Εσύ μπορείς, μόνο εσύ μπορείς.
Εσύ αντέχεις, μόνο εσύ αντέχεις.
Η θεωρία των δυο, είναι στα γραπτά.
Η πράξη όμως είναι η πραγματικότητα.
Και εσύ γυναίκα είσαι η πραγματικότητα.
Ο χορός του ενός, είναι δικός σου.
Όχι γιατί δεν χρειάζεσαι τον σύντροφο, αλλά γιατί μπορείς να πολεμήσεις και χώρια του.
Δε θα μειώσω τον άντρα στο πλάι σου.
Θα τον ανεβάσω στα ουράνια, γιατί μόνο έτσι μπορεί να σε κρατήσει.
Στις πλάτες του θα στηριχτείς, γιατί η δική σου δύναμη, είναι αλλού, όχι στα μπράτσα.
Στη θέρμη του θα ξαπλώσεις, γιατί η ανάγκη σου να γίνεις μητέρα, βρίσκεται απ' την ώρα της δικής σου σύλληψης.
Απ' τα στήθια σου θα βγουν λευκοί ωκεανοί να θρέψουν τα σπαρτά σου.
Εσύ η δασκάλα του γένους, εσύ το δοκάρι που στηρίζει την εστία σου.
Πόσοι ρόλοι μπορούν να παιχτούν απ ένα και μόνο πρόσωπο.
Πόση αγάπη, μπορεί να δώσει μια καρδιά.
Και εσύ Γυναίκα, λυπάσαι που γερνάς, και αναγκάζεις τους γύρω σου να σε περιποιούνται.
Τα χέρια σου έχουν έχουν μάθει σε αεικίνητους ρυθμούς, και όχι να μένουν δεμένα το ένα μέσα στο άλλο.
Μόνο για αυτό λυπάσαι, για αυτές τις χαμένες ώρες, που δεν θα μπορείς πια να προσφέρεις.
Ευφραίνεις το κόσμο σαν τις ανάσες με οξυγόνο, μεθάς τη φύση με το χαμόγελό σου,
είσαι η Άνοιξη, η Αναγέννηση, το πάθος, η Ζωή.
Είσαι απλά η Γυναίκα.
