Γυναίκα την είπε και της έδωσε έναν Αδάμ, έναν Παράδεισο κι ένα μήλο.
Μα πάνω από όλα της έδωσε βούληση κι επιλογή.
Κι όταν εκείνη διάλεξε το μήλο και εκδιώχθηκε από τον Παράδεισο, είπε πως την τιμώρησε με πόνους. Πόνους που όμως ήταν η μεγαλύτερη απόδειξη της αγάπης Του.
Γυναίκα την είπε και της χάρισε τη μητρότητα.
Και μέσα σε όλα της φύσης της, την έκανε στοργική, συναισθηματική, δοτική.
Γυναίκα την είπε κι έφτιαξε ξωπίσω της ένα σωρό λέξεις για να μπορέσει να την περιγράψει.
Κι ακόμη κι Αυτός, μες την Παντοδυναμία Του, δεν κατάφερε να βρει όλες εκείνες τις συλλαβές που θα συνθέσουν τις έννοιες που τη ζωγραφίζουν.
Γυναίκα.
Μαύρη ήπειρος η ψυχή και το μυαλό της. Άχαρτογράφητη περιοχή η καρδιά της. Αχανής και άγρια, ευαίσθητη όταν πρέπει και σκληρή όταν επιβάλλεται.
Γυναίκα.
Κόρη, σύντροφος, μάνα. Ρόλοι απαιτητικοί.
Αλλά αυτή γεννήθηκε θαρρείς πρωταγωνίστρια. Βάζει το μήλο της στην τσέπη κι επιλέγει το κάθε παρακάτω της. Κι ό,τι έρχεται το δέχεται με δύναμη και υπομονή.
Ενίοτε και με λίγη γκρίνια. Αλλά είναι βαρετή η τελειότητα.
Πιο πολύ ομορφαίνει η ζωή με τα ψεγάδια...
Κι αυτή το ξέρει. Και τα ψεγάδια της τα ξέρει. Και τα αγαπά.
Και μαζί με αυτά και όλο τον κόσμο.
Γιατί η αγάπη είναι στη φύση της.
Ήταν το νερό που έκανε το χώμα της πηλό και την έπλασε.
Και τη φύση δεν την απαρνιέσαι. Τη δέχεσαι και την τιμάς.
Έτσι κι αυτή.
Γυναίκα τη λένε.
Κι ολόκληρη ακτινοβολεί αγάπη...
