Ο έρωτας είναι μπελάς! Ραντεβού, βόλτες στη θάλασσα, συναυλίες, μικρά ταξίδια, ένα πιάτο φαγητό και ένα ποτήρι κρασί μοιρασμένο στα δύο.
Ακούγεται πολύ βαρετό και κουραστικό και μπορώ να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι στις μέρες μας αρνούνται να ερωτευτούν. Τόσο που, ακόμα και όταν τους βρίσκει ο έρωτας, ενεργοποιούν τη «λειτουργία πτήσης». Πλέον, μπορώ να αντιληφθώ γιατί προτιμούν να κάθονται στο σπίτι τους και να βλέπουν τηλεόραση, να κάνουν shopping therapy, να τα πίνουν μόνο με την παρέα τους, να τσατάρουν στο facebook με ερωτικές προθέσεις. Γιατί εκεί πουλάνε τη φανταστική τους εικόνα - αλλά μέχρι εκεί. Άλλωστε ποιος έχει ανάγκη από συναίσθημα;
Το σημαντικότερο όσων αναφέρω παραπάνω, είναι ότι αυτή η κατάσταση όλο και μεγαλώνει, όλο και περισσότεροι άνθρωποι κλείνονται στα κλουβιά τους και αρνούνται να νιώσουν, αρνούνται να δώσουν. Επικεντρώνονται στη δημιουργία της τέλειας εικόνας, προσπαθώντας διαρκώς να αποδείξουν άλλοτε πόσο τέλεια περνάνε και άλλοτε πόσο πιο τέλεια περνάνε!
Ίσως λέω, ίσως, αν αναλογιστούμε τον έρωτα σαν μια αρρώστια που μας «βρίσκει» σε όλες τις ηλικίες και τα συμπτώματά της είναι χαμόγελα, θυμός και δυνατά βλέμματα και αυτή η αρρώστια δεν είναι ιάσιμη πλήρως. Πάντα θα μας βρίσκει με σκοπό να πηγαίνουμε ένα βήμα μπροστά, να ερχόμαστε αντιμέτωποι με όλα όσα θέλουμε και δε θέλουμε, να πέφτουμε και να σηκωνόμαστε, να ξεχνάμε και να θυμόμαστε. Με λίγα λόγια, μηδενίζουμε...
Το σημείο μηδέν είναι η αρχή των πάντων!
Και η ζωή συνεχίζεται...
