Πόσο δύσκολο είναι σήμερα να νοιώσεις ένα χάδι από ανθρώπινο χέρι. Να σου χαϊδεύει τα μαλλιά και να νοιώθει το παλμό της καρδιάς σου, το πόνο σου, την ευτυχία σου....μόνο μ' ένα άγγιγμα.
Πόσο δύσκολο είναι σήμερα ν' ακούσεις γλυκόλογα από ανθρώπινο στόμα, να σε ρωτάει αν είσαι καλά, να σου λέει σ' αγαπώ, σε νοιάζομαι και να εννοεί το κάθε γράμμα, την κάθε λέξη.
Πόσο δύσκολο είναι σήμερα να σε κοιτάξουν καθαρά δυο ανθρώπινα μάτια και να διαβάζεις όλα όσα υπάρχουν στα βάθη της καρδιάς τους. Να σου λένε όσα η γλώσσα δεν μπορεί να πει. Το βλέμμα τους να είναι η σφραγίδα συναισθημάτων και αισθημάτων.
Πόσο δύσκολο είναι σήμερα να σε ακούσουν προσεχτικά δυο ανθρώπινα αφτιά και να μετρήσουν το λόγο σου και την κάθε σου σκέψη, τρελή ή λογική. Να σε καταλάβουν, να σε αποτρέψουν, να σ' ενθαρρύνουν.
Πόσο ακόμα είναι δυσκολότερο να βρεις μια ανθρώπινη καρδιά που να σ' αγαπά αληθινά και η αλήθεια της να κυκλοφορεί μαζί με το οξυγόνο που διαπερνά από μέσα της κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο. Μια ανθρώπινη καρδιά που έστω και ένας από τους χτύπους της να είναι για σένα.
Πόσο δύσκολο είναι σήμερα οι άνθρωποι να δίνουν χωρίς να περιμένουν να πάρουν, να σκέφτονται πριν μιλήσουν και όταν μιλάνε να μην πληγώνουν. Να κοιτάνε χωρίς καχυποψία και πονηριά, να είναι το βλέμμα τους καθάριο και αγνό. Να σου πιάνουνε το χέρι και να μην το κρατάνε τόσο ώστε να πονάς. Ν' ακούνε το λόγο σου, χωρίς γκριμάτσες αδιαφορίας και δυσφορίας. Ν' αγαπάνε ανιδιοτελώς έτσι όπως αξίζει στο καθένα από μας.
