Μάνα μια λέξη μικρή, μα τόσο ιερή! Εκεί χρωστάμε την ύπαρξη μας. Μεγαλώνουμε μέσα της, το άρωμά της και η φωνή της μας προσφέρουν γαλήνη και ηρεμία με τον ερχομό μας στον κόσμο! Την γαλήνη αυτή και το καταφύγιο μέσα στην αγκαλιά της τα ζητάμε σε όλη μας τη ζωή.
Είναι η σιγουριά μας αυτή η αγκαλιά που μπορεί να κλείσει πολλές πληγές. Όπως τότε, που με ματωμένα γόνατα και δάκρυα στα μάτια, ζητάγαμε την παρηγοριά και τη στοργή της. Ξέρουμε πως όσα χρόνια και να περάσουν θα είναι εκεί να μας περιμένει.
Όλοι μας θυμόμαστε όταν πήγαμε πρώτη φορά στο δημοτικό και μας περίμενε γεμάτη αγωνία, να γυρίσουμε για να μας σφίξει στην αγκαλιά της. Όσες φορές μας μάλωνε, έσφιγγε τα δόντια, να μην μας δείξει πως ήδη το έχει μετανιώσει. Μπορεί τα χρόνια να περνάνε, να μεγαλώνουμε, εκείνη είναι πάντα εκεί. Μας περιμένει, να μας κλείσει τις πληγές και να σκουπίσει τα μάτια μας. Να μην αφήσει αλλά δάκρυα να τρέξουν. Πονάει με τον πόνο μας! Χαίρεται με την χαρά μας! Μετατρέπεται σε θηρίο έτοιμο να κατασπαράξει όποιον μας πειράξει.
Μπορεί και κρύβει την κούρασή της, τον πόνο της και τον φόβο της με ένα χαμόγελο.
Σέβεται τις επιλογές μας και ας την πονάνε κάποιες φορές. Πάντα δικαιολογεί τις πράξεις της λέγοντας στις κόρες της, «Όταν γίνεις μάνα θα καταλάβεις». Αυτή είναι η μάνα ένας σύγχρονος ήρωας, χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες!
