Και ξε-χωρίζοντας τα Ά-χρηστα απ’ τα χρήσιμα... στα συρτάρια μου, "έπεσα" πάνω σ' αυτό... Για την ακρίβεια "έπεσα" πάνω στη Καίτη που δεν είναι πια "εδώ".
Μια εκπληκτική γυναίκα και μαχήτρια της ζωής που πάλεψε μέχρι τέλους με περισσή αξιοπρέπεια και αξιοζήλευτο πείσμα και μια αισιοδοξία που (ξέροντας την κατάστασή της...) μου τσάκιζε τα κόκκαλα, κάθε πρωί που μ' άφηνε ραβασάκι με αισιόδοξο μήνυμα για να ξεκινήσει η μέρα μου όμορφα! Και ξεκινούσε!
Την Καίτη είχα την τύχη να τη ΓΝΩΡΙΣΩ και να συν-υπάρξουμε και να συν-εργαστούμε σ' ένα χώρο που και οι δυο μας τη δεδομένη στιγμή βρισκόμασταν τυχαία...αλλά και μοιραία...
Σαν να 'γιναν όλα μόνο, για να "προλάβω" να γνωρίσω αυτόν τον καταπληκτικό Άνθρωπο...
Είναι αυτό που λέμε, ότι όταν κάτι πρέπει να γίνει όλο το σύμπαν συνωμοτεί ώστε να συμβεί ή να μη συμβεί...
Έκλαψα πάνω στο ραβασάκι για κάμποση ώρα και κάποια στιγμή ήταν σαν να την είδα να με μαλώνει κοιτώντας με αυστηρά και ξανάβαλα το ραβασάκι στο συρτάρι σαν το πιο πολύτιμο θησαυρό!
Οκ... Καιτούλα το μήνυμα ελήφθη! "Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να συγκρίνεται μόνο με το χτεσινό εαυτό του! "
Υπογραμμισμένο το "μόνο"...
Είναι πάντως, απίστευτο πόση φόρτιση και πόση συγκίνηση μπορείς να νιώσεις προσπαθώντας απλά να τακτοποιήσεις τα συρτάρια σου....και να ξε-χωρίσεις τα Ά -χρηστα απο τα χρήσιμα....
Ξανα-ζεις στιγμές πολλές απ' αυτές ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΕΣ...