Είμαι καλά να λες κι ας γίνεται χίλια κομμάτια η καρδιά στα στήθια σου. Κι ας σου τρώει ο πόνος σαν ύαινα τα σωθικά.
Κι όταν αντικρίζεις τα όνειρά σου να γίνονται στάχτη σε μαινόμενη φωτιά... Και τα αγκάθια να τρυπάνε τη ψυχή σου όλο και πιο βαθιά... Είμαι καλά να λες και να βρίσκεις τη δύναμη να χαμογελάς.
Είμαι καλά να λες για όσες φορές έκλαψες για την αχαριστία. Για όσες φορές δάκρυσες για την προδοσία. Για όσα μαχαίρια βυθίστηκαν στη σάρκα σου με μανία. Για όλες τις πληγές σου που αιμορραγούσαν ακατάσχετα, από την ανθρώπινη κακία.
Για εκείνες τις ώρες που λυγίζεις από την απόγνωση και αγγίζεις πάτωμα από την αδυναμία. Όταν η αλήθεια σου παραποιείται από την ψευτιά και η ειλικρίνεια σου ισοπεδώνεται από την υποκρισία.
Τις στιγμές που ξεσπάς σε λυγμούς και μαζεύεις τα θρύψαλά σου από την αδικία. Για όλους αυτούς που πέρασαν από τη ζωή σου και αποδείχτηκαν κάλπικοι και μικροί και εσύ τους απόδωσες μεγάλη αξία.
Να κάνεις το ήθος σου σημαία και την αξιοπρέπεια σου λάβαρο και να βαδίζεις μπροστά. Να αντιστέκεσαι στα δύσκολα του κόσμου και να τα πολεμάς. Να ενώνεις κάθε φορά τα κομμάτια της ψυχής σου και να την φτιάχνεις από την αρχή ξανά. Όλα καλά θα πάνε... να λες και να προχωράς.
Να μην παραιτείσαι και να μην τα παρατάς. Να μάθεις να αντλείς δύναμη από κάθε δυσκολία και να μην κλείνεσαι σε ατέρμονα αδιέξοδα. Να κρύβεις τους φόβους και την αδυναμία σου και να ορθώνεις το ανάστημα σου ψηλά.
Να απομακρύνεσαι από ότι σε καταβάλει και σε πονά, κλείνοντας την πόρτα της ζωής σου αθόρυβα. Να επιλέγεις να φεύγεις αγέρωχα και σιωπηλά. Μην αναλώνεσαι και μη φθείρεις την ύπαρξη σου με του κόσμου τη μικρότητα. Να χαιρετάς την ψευτιά με την αυθεντικότητα. Να αποχαιρετάς την κακία με την αδιαφορία και τον εξευτελισμό με την ποιότητα του δικού σου χαρακτήρα.
Θα περάσει κι αυτό να λες και να κάνεις κουράγιο, κάθε που οι μπόρες χτυπάνε με μανία την πόρτα της ζωής σου. Κάθε που οι πληγές σου αιμορραγούν και γίνονται χείμαρρος παρασύροντας την αντοχή και την υπομονή σου.
Να ανοίγεις τις χαραμάδες της ψυχής σου να περνούν οι ακτίνες της ελπίδας όταν το μαύρο καλύπτει τον ουρανό σου. Να βλέπεις με τα μάτια της καρδιάς την λάμψη της αισιοδοξίας, όταν το σκοτάδι ντύνει το φως σου.
Να αντλείς θάρρος να αντιμετωπίζεις τις δοκιμασίες παλικαρίσια. Να διαχειρίζεσαι τα καθημερινά σου ζόρια με καρτερικότητα και ανδρεία. Και τις ανθρώπινες σου σχέσεις με τιμιότητα και ισορροπία.
Γιατί δεν καταλαβαίνει από μιζέρια και κακομοιριά ο κόσμος μάτια μου. Δεν έχει μάθει να ακούει τους σπαραγμούς μιας καρδιάς και κωφαίνει μπροστά στις κραυγές που βγάζουν τα ανείπωτα συναισθήματα. Γι αυτό να λες είμαι καλά και να βρίσκεις το σθένος να χαμογελάς.
Γιατί το μεγαλύτερο παράσημό σου για όσα πέρασες είναι το χαμόγελο σου. Γι' αυτό να το επιδεικνύεις περήφανα και περίσσια.
