Η πρώτη στιγμή που κράτησα το μωρό την αγκαλιά μου θα μείνει χαραγμένη με ανεξίτηλο μελάνι μέσα στο μυαλό και στην καρδιά μου.
Ήταν εκείνη η ευλογημένη ώρα που ένιωσα ότι για τούτο δω το πλασματάκι θα φέρω τούμπα τον κόσμο και θα παλέψω για την ευτυχία του, έτσι όπως δεν πάλεψα ποτέ για την δική μου.
Και μεγάλωνε…
Και μαζί με αυτό μεγάλωναν και οι αγωνίες και οι ανησυχίες μου, μια και από νωρίς αντιλήφθηκα ότι η εξέλιξή του δεν ήταν η αναμενόμενη.
Πρώτα βίωσα τη μεγάλη άρνηση, με το Α κεφαλαίο, μαζί με συναισθήματα πανικού, απόγνωσης, ενοχής. Δεν ήξερα τι πήγε λάθος, το μυαλό βομβαρδιζόταν από σκέψεις βαριές που πληγώνουν, κατηγορώ χωρίς αποδέκτη, αμέτρητα γιατί χωρίς απάντηση.
Και ήρθε η ώρα της διάγνωσης, όπου η διαπιστωμένη πια διαταραχή και οι μαθησιακές δυσκολίες έφεραν συνονθύλευμα συγκρουόμενων συναισθημάτων, στεναχώριας και ανακούφισης ταυτόχρονα.
Ήξερα επιτέλους τι ακριβώς συμβαίνει.
Έφερα ξανά στο μυαλό μου την πρώτη στιγμή της γέννας και τις υποσχέσεις που μέσα στη συναισθηματική φόρτιση έδωσα στο παιδί μου. Τότε είπα τέρμα! Είχε έρθει η ώρα να τις κάνω πράξη, να σηκώσω μανίκια και να παλέψω, να αγωνιστώ για να το βοηθήσω όσο περισσότερο μπορώ.
Δε θα πω ότι ήταν εύκολο, δεν υπάρχει λόγος να ωραιοποιήσω μια κατάσταση και να πω «έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα». Ο αγώνας ήταν, είναι και θα είναι μεγάλος, ψυχοφθόρος και για εμάς και για εκείνο.
Μαθήματα, λογοθεραπείες και όλα όσα κρίθηκαν απαραίτητα, ψυχολογική υποστήριξη και αξιολογήσεις από ειδικά κέντρα.
Και μέσα σε όλα αυτά ένα εκπληκτικό παιδί, με θέληση για μάθηση, έχοντας πλήρη επίγνωση των θεμάτων του, με ραγισμένη καρδούλα από τις συναναστροφές με τα άλλα παιδιά, να αγωνίζεται γενναία, και να διψά να πάει παρακάτω.
Δε θα πω ότι δεν υπήρξαν και δεν υπάρχουν στιγμές που απελπίζομαι ή ότι έχω αποδεχτεί ακόμα απόλυτα την κατάσταση... Είναι κάτι που με πονάει...
Όταν τα αυτονόητα πρέπει να τα εξηγείς πολλές φορές για να γίνουν κατανοητά, όταν το διάβασμα είναι ένας μικρός Γολγοθάς ατελείωτων ωρών επεξήγησης, όση υπομονή και να έχεις κάποια στιγμή λυγίζεις.
Και συνάμα να πρέπει να εξηγήσεις στο απογοητευμένο σου σπλάχνο ότι αξίζει να προσπαθεί τόσο πολύ, ότι είσαι πολύ περήφανη ως μάνα που δεν τα παρατάει, ακόμα και αν δε θα φέρει τον τέλειο βαθμό, μαθαίνοντάς το παράλληλα, να διαχειρίζεται με γενναιότητα μία από τις «αποτυχίες»του, μια από τις πολλές που θα επακολουθήσουν στο μέλλον.
Συγκρούσεις πολλές, με το ίδιο το παιδί, με τον άνθρωπό σου, με τον ίδιο σου τον εαυτό. Αμφιβάλεις αν κάνεις το σωστό, όμως βλέποντας να ανθίζει δίπλα σου μια υπέροχη, τρυφερή, ευαίσθητη και δυναμική προσωπικότητα, αντλείς θάρρος και προχωράς.
Ανακαλύπτεις ότι μπορεί να υστερεί σε κάποια πράγματα, αλλά έχει ενσωματωθεί στο σχολικό περιβάλλον, έχει φαντασία, ταλέντα καλλιτεχνικά -και όχι μόνο- και μέρα με τη μέρα διαψεύδει πανηγυρικά όλους εκείνους που σου είπαν να μην έχεις απαιτήσεις και μεγάλες προσδοκίες.
Και ναι, απαιτήσεις δεν έχω γιατί δεν υπάρχει λόγος να πιέζω άσκοπα το παιδί μου. Έχει τον δικό του τρόπο σκέψης, τον δικό του χρόνο κατανόησης και εκμάθησης των πραγμάτων, μου δίδαξε όμως παράλληλα τόσα πολλά.
Έμαθα να δίνω χρόνο στους ανθρώπους, να αφουγκράζομαι τα θέλω τους, να εκτιμώ την προσπάθεια και όχι το αποτέλεσμα, να κατανοώ τη διαφορετικότητα.
Με χαρά διαπιστώνω ότι όλο και πιο πολύ αποκτά αυτοπεποίθηση, αυτοεκτίμηση και σιγουριά για τον εαυτό του, ενώ εγώ από την άλλη βγάζω από την ψυχή και το μυαλό μου την ταμπέλα της ιδιαιτερότητας, δε λειτουργώ πια ως δεκανίκι αλλά ως στήριγμα, που θα δώσει ώθηση να ανοίξει τα δικά της φτερά χωρίς να κοιτάει διαρκώς πίσω.
Τα μάτια μου άλλοτε γεμίζουν με δάκρυα απόγνωσης και άλλοτε με τα λυτρωτικά εκείνα της χαράς, μα ξέρω ότι ο αγώνας θα είναι μακρύς, δίχως τέλος.
Ξέρω επίσης ότι ο κόσμος μας δεν είναι αγγελικά πλασμένος, έχει μάθει να δείχνει με το δάχτυλο, να περιθωριοποιεί, να εκλαμβάνει την ευαισθησία για αδυναμία και να απομακρύνει από τους κόλπους του βίαια οτιδήποτε το διαφορετικό.
Στόχος μου είναι ένας: να τη βλέπω να χαμογελάει, να νιώθει δυνατή και να μπορεί να ζήσει μακριά από τη δική μου προστατευμένη αγκαλιά, στηριζόμενη αποκλειστικά στις δικές της δυνάμεις, δημιουργώντας τη δική της ζωή και το μέλλον της.
Οι φόβοι μου; Αμέτρητοι, αλλά δε θέλω να τους κατονομάσω. Δε διαφέρουν άλλωστε από τους φόβους όλων των γονιών και θα τους αντιμετωπίσω όταν έρθει η ώρα.
Παιδιά λοιπόν με ιδιαιτερότητες, μα όχι παιδιά ενός κατώτερου Θεού…
Ψυχούλες μοναδικές, ξεχωριστές, με χαρίσματα, που θέλουν στήριξη, μα πιο πολύ από όλα αγάπη, αληθινή, αγνή αγάπη, από εκείνη που έχουν ανάγκη όλα τα παιδιά τούτου του κόσμου.
