Ξέρεις, μου λείπει εκείνος ο Σεπτέμβρης στο Νιμποριό.
Εκείνος ο Σεπτέμβρης που αποσπέρας φορούσα το ψιλό τζακεττάκι, εκείνος ο Σεπτέμβρης που ήμουν ξαπλωμένη στο μπαμπακένιο στρωματάκι στην αυλή και μετρούσα τα άστρα και η γιαγιά δίπλα μου έψελνε χαμηλόφωνα τροπάρια του μήνα.
Μου λείπει που κοιμόμασταν όλοι στη σειρά στο σουφά.
Μου λείπει η μυρωδιά που είχε το περιοδικό Μανίνα, η βυσσινάδα της θείας Ζαμπέτας, ο καφές στη Δικαιάρα και οι βραδιές στην πλάκα.
Λείπει αυτή η παιδική αθωότητα που είχαμε όλοι...
Μου λείπει εκείνος ο Σεπτέμβρης που με ανυπομονησία κάναμε σχέδια για τη νέα σχολική χρόνια γιατί τότε το σκολιό ήταν αλλιώς...
Μου λείπει η μυρωδιά του... Μου λείπει που ήμασταν όλα τα παιδιά ένα μπουλούκι πάντα και καταφέρναμε να χωρέσουμε τραγούδια, όνειρα, ιδέες, στιγμές σε ένα μικρό βαρκί και με τα κουπιά τα πηγαίναμε μόνο μπροστά.
Μου λείπει...
