Τα «όρια» είναι μια πολύ ιδιαίτερη και με μεγάλο εύρος λέξη.
Κι αυτό γιατί στις συναναστροφές μας, είναι αρκετές οι φορές, που δεν είναι ξεκάθαρα νοητά και ορατά.
Σχετίζονται απόλυτα με το ποιοι είμαστε, πως φερόμαστε, μιλάμε και εκφέρουμε γνώμη ενίοτε διαμορφώνοντας προσωπικότητες, όπως για παράδειγμα των παιδιών μας ως γονείς.
Ο κάθε γονιός, θα πάρω σαν βάση πως αγαπά το παιδί του. Άρα με γνώμονα αυτό, σήμερα θα ανοίξουμε το θέμα γονιός. Ναι αλλά τι γονιός…
Παρεμβατικός γονιός, συνώνυμα του επίσης είναι ο εξουσιαστικός γονιός και ένας ακόμη τίτλος, που θυμίζει άλλα πράγματα άσχετα με την σχέση γονέα παιδιού και αυτός είναι ο ελεγκτικός γονιός.
Θέλουμε παιδιά ευτυχισμένα, θέλουμε ενήλικες συναισθηματικά ώριμους.
Ο παρεμβατικός γονέας είναι αυτός που μακροπρόθεσμα θα έχει υπό την κατοχή του ένα άβουλο και συναισθηματικά αδύναμο πλάσμα. Ανίκανο να μπορεί να τα βγάλει πέρα στην ζωή του δίχως το χαλινάρι- αγάπη του γονέα του!
Οι λέξεις δεν υπάρχουν απλά για να πιάνουν τον χώρο. Οι λέξεις υπάρχουν για να μας μάθουν το νόημα τους, να μας μάθουν την βαθιά έννοια αυτών που λέμε, αυτών που κάνουμε.
Άρα το να είναι κάποιος γονιός, αυτόματα αυτό δεν τον κατατάσσει ούτε σε ειδικό, ούτε σε εκπαιδευτή, ούτε σε χειριστή.
Τα παιδιά δεν είναι μηχανήματα που τα χειριζόμαστε σύμφωνα με το τι θέλουμε εμείς, ούτε μπορούμε να χρησιμοποιούμε λέξεις όπως αγάπη, φροντίδα και καλό και μέσα τους να κλείνουμε τα δικά μας κακώς κείμενα.
Ο τίτλος δεν μας δίνεται με πτυχίο, δεν μας δίνεται έτσι, γιατί κάναμε παιδιά. Θέλει δουλειά, θέλει να δουλέψεις πολύ καλά τον δικό σου εαυτό, θέλει να γίνεις κάτι πέρα από αυτό που αντέχεις.
Άλλο παρεμβατικός γονιός και άλλο αδιάφορος γονιός.
Η βάση μου είναι πάντα σταθερή, είναι η αγάπη για το παιδί. Το παιδί μου, το παιδί σου.
Έχω παρευρεθεί σε άπειρες συναντήσεις γονέων και εκπαιδευτικών. Αυτό που βλέπω στην πλειοψηφία είναι το «απέναντι», είναι η «γραμμή!» Μια γραμμή, ένα απέναντι, που δεν υπάρχει και μιλώ για τον κανόνα και όχι τις εξαιρέσεις που βγάζουν μάτι στοχοποιώντας τα παιδιά, ή, κάποιους εκπαιδευτικούς.
Το να πάρει ένας γονιός τον ρόλο του δασκάλου, παρεμβαίνοντας στο έργο του, αυτομάτως αναιρεί και υποβαθμίζει αυτόν που του έχει εμπιστευθεί να διδάξει το παιδί του.
Το να παίρνει ένας γονιός αποφάσεις για το τι αρέσει και το τι δεν αρέσει στο παιδί του αυτομάτως το έχει εκμηδενίσει ως προσωπικότητα.
Για αυτό ξεκίνησα με τα όρια…
Από την πολλή μας αγάπη, από την πολλή μας ανησυχία, από την πολλή μας φροντίδα, χάνουμε το μέτρο, χάνουμε τα όρια.
Και όταν είπα πως πρέπει να γίνεις, να νιώσεις κάτι που δεν αντέχεις, είναι να μάθεις να μην επεμβαίνεις στα πάντα.
Θα πέσει, θα πονέσει, θα ματώσει, θα μαλώσει, δεν τα αντέχεις να τα περάσει το παιδί σου.
Αυτό που νιώθεις είναι πώς να το προστατέψεις. Πως;
Με το να «καθαρίζεις» εσύ για εκείνο όταν μαλώνει με ένα άλλο παιδάκι, πιάνοντας την άλλη μαμά για παράπονα;
Με το να μην το βγάζεις να παίζει έξω, μην τυχόν και γρατζουνιστεί το γονατάκι του;
Με το να του κάνεις όλες τις ασκήσεις δίνοντάς του μασημένη τροφή στο στόμα;
Έχω πολλά παραδείγματα ακόμη να σου πω και μάλλον θα σε κουράσω…
Να ξεχωρίζουμε που και πότε, είναι επιβεβλημένο να παρέμβουμε- επέμβουμε
Να μεγαλώσουμε παιδιά γερά, συναισθηματικά γερά, με σκέψη, πρωτοβουλίες, δράση και αντίδραση ναι, γιατί όχι;
Αν την μάθουν στα μικράτα τους, θα λειτουργήσει υπέρ τους, γιατί η αντίδραση που θα βγάλουν σαν ενήλικες, θα σε τρομάξει, εσένα και όποιον βρεθεί στο δρόμο τους.
Είμαστε σαν ένα αυτοκίνητο.
Τα φώτα είναι πάντα στραμμένα στον δρόμο, αναμμένα, για να φωτίζουν την πορεία σου.
Το αυτοκίνητο δεν κινείται στον αυτόματο.
Το τιμόνι το κρατάς εσύ. Εσύ ορίζεις πότε και που θα στρίψεις, πότε και προς τα πού θα κινηθείς.
Όμως, πόσες είναι οι φορές που το αυτοκίνητό σου, παρέκκλινε της πορείας του;
Είτε γιατί κάποιος αστάθμητος παράγοντας το επηρέασε μηχανικά, είτε γιατί τα δικά σου αντανακλαστικά δεν λειτούργησαν απόλυτα, με τον αστάθμητο παράγοντα!
Ο Γονιός είναι τα φώτα, στον δρόμο του παιδιού.
Τα χέρια που κρατούν το τιμόνι, δεν είναι δικά σου. Είναι του παιδιού σου. Αυτό πρέπει να κρατάει το τιμόνι.
Το αυτοκίνητο είναι η ζωή του και αυτό θα αποφασίσει το που, το πότε και το πως θα στρίψει το τιμόνι του!
Εμείς οι γονείς, είμαστε πάντα εκεί. Πάντα δίπλα τους να τα στηρίζουμε, να τα φωτίζουμε, να τα εμψυχώνουμε, να τα επιβραβεύουμε, να τα αγαπάμε και πάνω από όλα να τα σεβόμαστε!
