17 Νοεμβρίου: Παγκόσμια Ημέρα Προωρότητας

17 Νοεμβρίου: Παγκόσμια Ημέρα Προωρότητας

  Ανοίγω τα μάτια μου μέσα στη νύχτα… η κοιλιά μου μουδιασμένη, σε ένα σημείο πέτρα «πάλι συσπάσεις»… σκέφτομαι. Η καρδιά μου για άλλη μια φορά χτυπάει γρήγορα. Προσπαθώ να μείνω ήρεμη. Αναπνέω βαθιά. Ο άντρας μου κοιμάται δίπλα μου, «να τον ξυπνήσω; Να τον ανησυχήσω»;

Πριν τέσσερις μέρες, τρέχαμε πάλι στο νοσοκομείο μα δε με κράτησαν... «άστο λίγο ακόμα». Τα κορίτσια μου θα μου κάνουν για ακόμα μια φορά τη χάρη. Ο καλός μου ο Θεούλης θα τις βοηθήσει να πάρουν λίγες εβδομάδες ακόμα! Σκέψη στη σκέψη ξημέρωσε, το μούδιασμα όμως παραμένει. «Αγάπη μου πρέπει να πάμε στο νοσοκομείο»…

Στη διαδρομή, σκέφτομαι πόσο έχω ταλαιπωρηθεί για αυτή την εγκυμοσύνη. Από τη σύλληψη… φάρμακα, ενέσεις, ωοληψίες, υπέρηχοι, εξετάσεις αίματος, κόντρα εξετάσεις, τοποθέτηση… φόβοι, ανησυχίες, θα πετύχει; Θα πάνε όλα καλά; Έγκυος! Δίδυμα! Χαρά! Μα συγκρατημένη χαρά…χαρά με υπόκωφο φόβο! 20η  εβδομάδα… 25η … συσπάσεις εισαγωγή στο νοσοκομείο… έλα άλλο λίγο!!! Προσευχές… 26η … σ ευχαριστώ Θεέ μου… λίγο ακόμα… 28η …29η εξιτήριο… 30η  ξυπνάω πάλι με συσπάσεις… πάω στο νοσοκομείο… στη διαδρομή καθώς έχω απορροφηθεί  στις σκέψεις μου αισθάνομαι μια ζέστη… βάζω το χέρι μου στο κολάν… αίμα! Ένιωσα να ζαλίζομαι από τον φόβο! Φτάσαμε στο νοσοκομείο επιτέλους… προετοιμασία κάτω στην υποδοχή, ενέσεις κόντρα ενέσεις για να καθυστερήσουμε τον τοκετό έστω και μερικές ώρες… πόνοι… ωχ! Πονάω! Διαστολή στο 4!  απ ευθείας στο χειρουργεί… φοβάμαι… φο…

  Επισκληρίδιος και καισαρική… «τα παιδιά μου» ψέλλιζα… μείνε ακίνητη… «μα πονάω»

«Ουα!» ξαφνιάστηκα! «Χριστέ μου, πως ένα τόσο μικρό μωρό έχει τόσο δυνατή φωνή»! μόλις τα είδα με πλημμύρισε αγάπη! Οι μαχήτριές μου! Και δε μπορούσα να φανταστώ τη μάχη που ακολουθούσε…

  Εκείνα στη Μονάδα εντατικής θεραπείας… κι εγώ σ ένα θάλαμο χειρουργημένη και μόνη. Έγινα μαμά και η αγκαλιά μου ήταν άδεια. Προσπαθούσα να κρύβω αυτό που ένιωθα. «πρέπει να θηλάσω» το λευκό μου αίμα θα τα κάνει να τα καταφέρουν! Αντλήσεις και αποστολή στη μονάδα… ξανά και ξανά, κάθε τρείς ώρες… σταγόνα - σταγόνα, με πείσμα και αγάπη. Ήταν ο μόνος τρόπος να τα παρηγορήσω για αυτό που περνούσαν. Που μάχονταν για τη ζωή τους. την Τρίτη μέρα κατάφερα να πάω να τα δω. Δε θυμόμουν καλά καλά τα πρόσωπά τους! Έξω, γονείς με τον ίδιο πόνο μ εσένα, με την ίδια ανησυχία. Παρηγοριά ο ένας στον άλλον ώσπου να ανοίξει το επισκεπτήριο. Ο χώρος παγωμένος, ! Μάσκες, αντισηπτικά, ποδιές, παντού «γυάλες» με μωρά! Άλλα μικρά και άλλα ακόμα πιο μικρά! Σωληνάκια, καρδιογράφοι, ζαρωμένα μωράκια να κλαίνε, να προσπαθούν. «Απαγορεύεται να αγγίξετε» μας είπαν… και έμεινα να χαϊδεύω το γυαλί. Η ψυχή μου σπάραζε. Ήθελα τόσο μια αγκαλιά, μια επαφή! Τις λυπόμουν… πόσο κρίμα…

  Οι μέρες περνούσαν. Πήρα εξιτήριο, «πως θα φύγω και θα τις αφήσω εδώ»; Τελικά όμως ο Θεός σε κάνει να αντέχεις. Κάθε μέρα απίκο στο επισκεπτήριο, με τα σακουλάκια με το γάλα στον ώμο.  Ώσπου ήρθε το πρώτο άγγιγμα… ήταν συγκλονιστικό το ότι μαζεύτηκαν σα μπαλίτσες στην πρώτη μας επαφή! Και μετά θήλασα κιόλας… και όσο περνούσαν οι μέρες, έβλεπα νέες μητέρες να κλαίνε έξω από τη μονάδα…μα εγώ πια ήμουν εξοικειωμένη. 50 μέρες, τόσο κράτησε η εμπειρία μου στη μονάδα, μα ένα πρόωρο μωρό δε σταματά να είναι πρόωρο όταν παίρνει εξιτήριο.

Πάλι εξετάσεις, και άλλες εξετάσεις… και ευαισθησίες, και μεγάλη προσοχή. Ένα πρόωρο μωρό, δε μοιάζει σε τίποτα με ένα τελειόμηνο μωρό. Θέλουν το χρόνο τους και τα ίδια τα μωρά, μα και οι γονείς τους, για να βρουν τις ισορροπίες τους