Με λένε Στεύη και είμαι μαμά. Κι αυτό είναι το ημερολόγιό μου. Είναι οι ιστορίες της καθημερινής μου τρέλας με το μωρό στο σπίτι. Γιατί ναι, δε σας το είπα, είμαι μωρομάνα. Βοήθειά μας.
Μ' αρέσει που έλεγα ότι το ζόρι ήταν οι εννιά μήνες της εγκυμοσύνης. Βλέπεις δε μου χαρίστηκε και τίποτα, ό,τι ήταν να πάθω το έπαθα. Να και λίγο ο θυροειδής, να λίγο και ζάχαρο, και πώς να αφήσουμε παραπονεμένη την πίεση; Τσίμπησα και μια καισαρική από ανάγκη, γιατί ο μικρός είχε αρχίσει να ζορίζεται και μια ωραία μέρα του Δεκέμβρη ονοματίστηκα μαμά του Σωτηράκη, με δόξα και τιμή.
Θα αλλάξει η ζωή σου μου λέγανε. Κοιμήσου τώρα που μπορείς, μου λέγανε. Κι εγώ η ζαβή χασκογελούσα και δεν άκουγα. Ναι, τόσο ζαβή ήμουν. Ο μικρός ήρθε μια κρύα μέρα του Δεκέμβρη στο σπίτι του κι έκτοτε έκανε κατάληψη παντού. Πάνες, μπιμπερό, αποστειρωτές, γάζες, οινοπνεύματα, λαβέτες, σελτεδάκια, πετσετάκια και κόντρα πετσετάκια, φορμάκια, φανελάκια, κρέμες για συγκάματα, κρέμες για τη νινίδα, ειδικά αφρόλουτρα, ειδικά σαμπουάν, όλα ανακατωμένος ο ερχόμενος μέσα στο σπίτι. Αλλά ποιος νοιάστηκε για τις προκηρύξεις; Ο μικρός έκανε φατσούλες και ναζάκια κι εμείς λιώναμε στα πατώματα. Πρωτάρηδες γαρ. Γεμίσαμε το κινητό φωτογραφίες του. Και να ο Σωτηράκης στο μπάνιο,να ο Σωτηράκης που σφίγγεται, να ο Σωτηράκης που τα έκανε, να τι έκανε ο Σωτηράκης κι άλλες ιστορίες καθημερινής μαμαδομπαμπακίστικης τρέλας.
Και κάπως έτσι ο πρίγκιπας μπήκε σπίτι του κι άρχισε να χορεύει. Για την ακρίβεια να μας χορεύει.
Μέχρι να πάει φαντάρος ο Σωτηράκης, είμαστε εμείς που βαράμε σκοπιές -στην καλύτερη ανά τρίωρο- αλλά αυτό είναι μια ιστορία που θα πούμε άλλη φορά. Σε αυτή την πρώτη μας όμως επαφή, στο χαίρω πολύ της μαμάς Στεύης αν το θέλετε, δε θα σας πω για την τρέλα που ζούμε σε κάθε άλλαγμα, μήτε για τα ξενύχτια (μιλώ στον πληθυντικό γιατί πώς θα μπορούσα να αφήσω τον μπαμπά μας απ' έξω;).
Θα σας μιλήσω για αυτό που συνηθίζουν να λένε στους γονείς οι άλλοι, οι παλιοί και "έμπειροι" ή απλά αυτοί που έχουν γνώμη για όλα.
Μην παίρνετε συνέχεια αγκαλιά το μωρό, μας λέγανε από την πρώτη κιόλας ώρα. Θα κακομάθει, μας έλεγαν, και θα σας ταλαιπωρήσει μετά.
Λες κι όλη η διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού εξαρτάται από μια αγκαλιά. Πόσο κακό να κάνει μια αγκαλιά;
Ίσως να είμαι φρέσκια μωρομάνα και να μη μου κάνει καρδιά να αποχωριστώ τον κανακάρη μου. Και ναι, δε θα το αρνηθώ, άσε με όλη μέρα να χάσκω και να καμαρώνω σα μάνα κουκουβάγια το παιδί που γέννησα. Ε και; Επί 9 μήνες είδα το σώμα μου να διαλύεται, είδα τη ζωή μου να αλλάζει τρελά -και οι αλλαγές είναι ακόμη στην αρχή. Συγνώμη λοιπόν φίλε που τα ξέρεις όλα, αλλά αν το παιδί μου είναι να κακομάθει με μια αγκαλιά, ας κακομάθει. Έφτασα 35 χρονών για να γεμίσει η αγκαλιά μου με ένα μωρό, δε θα το αφήσω να μου κλαίει μόνο του σε ένα καρότσι, ένα πορτ μπεμπέ, μια κούνια.
Επί 9 μήνες το κουβαλούσα πάνω μου κι έμαθε στη ζεστασιά μου, έμαθε να μην είναι μόνο του. Πώς θα αφήσω ένα μικροσκοπικό πλασματάκι μόνο του σε έναν κόσμο που όλα του είναι ξένα εκτός από τη μαμά του; Όχι, θα το πάρω αγκαλιά, θα το κανακέψω, θα το ηρεμήσω. Θα το κολλήσω πάνω μου να νιώσει ασφάλεια, να νιώσει ζεστασιά.
Αγκαλιάστε το, μας είπε ο παιδίατρος την πρώτη μέρα που ήρθε να το δει στο σπίτι. Είναι σε καινούργιο περιβάλλον και φοβισμένο. Κάντε το να νιώσει ασφάλεια.
Αυτό θα σας πω κι εγώ. Μην ακούτε κανέναν παρά μόνο την καρδιά σας. Η αλήθεια είναι ότι όσο θα παίρνει βάρος το μπεμπέ τόσο θα πονάτε να το σηκώνετε, αλλά θα τη βρείτε την άκρη, δε σας φοβάμαι. Τα παιδιά δεν κακομαθαίνουν από τις αγκαλιές. Με αυτές νιώθουν ασφάλεια. Αγκαλιάστε τα χωρίς τύψεις, δείξτε την αγάπη σας. Τη χρειάζονται.
Είστε η μαμά τους που να πάρει και να σηκώσει!
Αυτά για σήμερα. Αγαπημένες πρωτάρες ή μη μωρομάνες, σας στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς και πάω να ταΐσω το θαυματάκι μου πριν ξεσηκώσει τη γειτονιά... Θα επανέλθω σύντομα με νέο My babyday. Stay tuned and strong!
