Φούστα κλαρωτή και γαρύφαλλο στο αυτί; Δε νομίζω..
Μεγαλώσαμε βλέποντας ελληνικές ταινίες. Δεν υπάρχει Έλληνας που να μη ξέρει τα νάζια και το γύρισμα του μαλλιού της Αλίκης και τα μάτια και τη βραχνάδα της Τζένης και δεν υπάρχει Ελληνίδα της εποχής τους που να μην ήθελε να τους μοιάσει…
Γιατί πρέπει τα πρότυπα ακόμη και σήμερα να είναι αυτά που καθορίζει το χαζοκούτι και το σινεμά; Τι γίνεται όμως όταν εσένα αυτά δε σε καθορίζουν;
Δεν έχω τα λαμπερά μάτια της Τζένης και δε θα βάλω φακούς να τα αποκτήσω. Δεν έχω την πλούσια ξανθιά κώμη της Αλίκης και όχι δε θα βάψω τα μαλλιά μου. Δεν έχω τις καμπύλες της Μόνικα ούτε τα χείλη της Αντζελίνα και ούτε πρόκειται να τα αποκτήσω!!!
Δε με νοιάζει αν η τσάντα που κρατάς είναι Louis Vuitton ή από τη λαϊκή της γειτονιάς σου, ούτε αν φοράς Hermes ή τα ρούχα σου περάσανε σε εσένα από την αδερφή σου ή την ξαδέρφη σου..
Δε με νοιάζει αν φοράς γόβα ή αθλητικά, φούστα ή παντελόνι. Δε με νοιάζει αν είσαι αδύνατη ή παχουλή, κοντή ή ψηλή. Δεν έχει σημασία..Σημασία έχει τι κρύβεται πίσω από όλα αυτά.
Γιατί η εικόνα μπορεί να είναι ωραία, αλλά τι γίνεται όταν ξεθωριάσει; Θέλω το πρόσωπο που κοιτάς στον καθρέφτη όταν ξυπνάς το πρωί, τα λόγια που θα πεις στους ανθρώπους που σε έχουν ανάγκη και μέχρι το πού θα φτάσεις για να κάνεις τον κόσμο πιο όμορφο.
Γυναίκα δε σε κάνει τίποτα από τα παραπάνω αλλά η καρδιά και η ψυχή σου…
Η καρδιά σου που σκίρτησε στο αντάλλαγμα του πρώτου σου φιλιού και η ψυχή σου που αγκαλιάζει τους πάντες!
Και στην τελική δε θέλω να είσαι μόνο μια καλή γυναίκα, αλλά ένας καλός άνθρωπος… Μπορείς;
