Η γυναίκα ξανά γιορτάζει. Γιορτάζει και πάλι φέτος, εν έτει 2019. Για πολλούς απλώς αποτελεί μια ακόμα συνηθισμένη, καθιερωμένη γιορτή. Και αναρωτιέμαι, πρέπει να υπάρχει κάθε χρόνο η μέρα της γυναίκας; Δεν θα έπρεπε να γιορτάζεται καθημερινά; Δεν θα ήταν ορθό για πολυάριθμους λόγους, η γυναίκα να γιορτάζεται μόνο μια φορά τον χρόνο. Μια φορά δεν είναι αρκετή. Καθόλου αρκετή.
Η γυναίκα, που πρόσφερε ζωή. Που γέννησε, ανέθρεψε, γαλούχησε και μεγάλωσε όλους εμάς. Όλο τον κόσμο. Όλο τον πλανήτη. H μάνα σου. Και η κόρη σου, ή η μελλοντική σου κόρη, που θα γίνει με τη σειρά της και αυτή μαμά.
Χωρίς τη γυναίκα, δε θα υπήρχες, δε θα υπήρχα, δε θα υπήρχαμε. Δε θα υπήρχε κανείς. Δε θα υπήρχε ζωή.
Η γυναίκα, που συνταυτίζεται με τόσα πολλά, δεν μπόρεσε να δικαιωθεί όπως της αρμόζει. Βασανίζεται, βιάζεται, απειλείται. Της υποσκάπτουν την αξία της. Όχι μόνο σε τριτοκοσμικές χώρες ή σε χώρες όπου υποβιβάζεται λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων, αλλά και στη δικιά μας χώρα. Είναι αυτή η γυναίκα που της φωνάζει ο άντρας της, που αποτελεί πολλές φορές το εξιλαστήριο θύμα. Που σκοτώνεται για να ζήσουν τα παιδιά της. Η γυναίκα δεν μπορεί να κατακλύζεται από εκατοντάδες λουλούδια ανήμερα της εορτής της και να επιβραβεύεται για το έργο ζωή που επιτελεί και τις υπόλοιπες μέρες αυτόματα να υποβιβάζεται και να τυραννιέται.
Είναι άδικο. Και όμως, αυτό συνεχίζεται, και φέτος, που γιορτάζει πάλι εν έτη 2019. Μετά Χριστόν, ας το τονίσουμε αυτό, έστω και αν είναι αυτονόητο. Ας πάψει λοιπόν να γίνεται αυτό. Ας πάψουμε να αμαυρώνουμε αυτή τη γιορτή. Με πράξεις. Όχι με λόγια.
