Έμαθα πως όλα περνάνε...

Έμαθα πως όλα περνάνε...

«Πρόσεχε ποιους εμπιστεύεσαι...
Ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος, ούτε σκέφτονται όλοι οι άνθρωποι όπως εσύ…» με συμβούλευαν, αλλά εγώ επέμενα να είμαι αντιδραστικά αισιόδοξη.

Στην πρώτη απογοήτευση έψαχνα δικαιολογίες, άντε και στη δεύτερη και στην τρίτη. Στη συνέχεια έμαθα…
Έμαθα να μη σοκάρομαι με το αληθινό πρόσωπο, που είναι πασιφανές πως οι περισσότεροι το κρύβουν καλά και να μην περιμένω πολλά από τους άλλους. Έμαθα πως οι άνθρωποι  συνεχώς θα υψώνουν τείχη και πως δεν αρκεί μόνο ένα χαμόγελο για να ανοίξει την ψυχή τους. Έμαθα καλά ότι η καχυποψία, το ψέμα και το βόλεμα,  ύπουλα και για πάντα θα φωλιάζουν στις γωνίες του νου.
Καθώς περνούν τα χρόνια πείθομαι ολοένα και περισσότερο, πως ο κάθε άνθρωπος που ήρθε στη ζωή μου ήρθε για να εκπληρώσει κάποιο σκοπό, όχι απαραίτητα ίδιο με τον δικό μου. Για να δώσεις πρέπει να έχεις και κάποιοι πολύ απλά δεν είχαν, ή δεν ήθελαν να έχουν.
Κουράστηκα πολλάκις,  μα έμαθα πλέον να μηδενίζω και να απαξιώνω τις λάθος συμπεριφορές. Έμαθα να τραβάω κόκκινες γραμμές. Να φεύγω με το κεφάλι ψηλά,  απ’ ότι δεν κουμπώνει με το «μέσα μου». Να προσπερνάω, να επαναπροσδιορίζω αντοχές και όρια και να ξεκινάω πάλι από την αρχή. Έμαθα να αγαπώ τη δύναμη που αντλώ από κάθε απώλεια, να τη διαχειρίζομαι προς όφελός μου και να πατώ στα πόδια μου.
Έμαθα να παίρνω το ρίσκο και να υπενθυμίζω συχνά στον εαυτό μου πως τα άσχημα υπάρχουν για να τα ξεπερνάμε και οι δυσκολίες για να εξελισσόμαστε. Οι γρατζουνιές είναι μετά βεβαιότητας τα μεγαλύτερα παράσημα της ζωής και το αναπάντεχο η μαγεία της. Δε ζητώ να τις ανταποδώσω, ούτε με αφορά.

Στην επόμενη στροφή η ίδια η ζωή ανταποδίδει τα ίσα.
Έμαθα πως όλα περνάνε και πως είχε απόλυτο δίκαιο ο Νίτσε όταν έλεγε πως: Ότι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό.  

Οι ευκαιρίες θα  υπάρχουν πάντα και ακολουθώντας το μονοπάτι του «δεν τα παρατάω ποτέ»,  χέρι- χέρι με τη θετική πρόθεση,  έμαθα να διεκδικώ από τη ζωή και τους ανθρώπους μου, αυτά που πιστεύω ότι με αναλογούν και μου αξίζουν.