Θα σας πω μια ιστορία, όχι δεν είναι δική μου, είναι όλων μας. Δεν την έγραψα εγώ, αλλά γράφτηκε για εμένα, για εσένα και για όποιον κάποια στιγμή στη ζωή του λύγισε.
Για εκείνη τη στιγμή που ένιωσες τόσο μόνος σου, αλλά διάβασες την ιστορία αυτή και θυμήθηκες ότι δεν είσαι μόνος.
Δεν έχει σημασία αν πιστεύετε στο Θεό, ή στον Αλλάχ, ή στο Βούδα. Η αγκαλιά είναι αγκαλιά και όλοι την έχουμε ανάγκη και αυτό που πρέπει να θυμάστε είναι να ζητάτε βοήθεια, είτε είναι από το σύμπαν, είτε από συγγενή, είτε από φίλο. Πάντα υπάρχει κάποιος πρόθυμος να σας ακούσει και να σταθεί δίπλα σας.
Σας τη δίνω λοιπόν απλόχερα, για να σας θυμίζει ότι κανείς δεν είναι μόνος…
Τα ίχνη στην άμμο
Ένας άνθρωπος ονειρεύτηκε πως περπατούσε στην ακρογιαλιά μαζί με τον Κύριο.
Ξαφνικά στον ουρανό, είδε σκηνές από τη ζωή του.
Σε κάθε σκηνή πρόσεξε πως στην άμμο υπήρχαν δύο ζεύγη από ίχνη, το ένα ήτανε δικό του…το άλλο του Κυρίου.
Όταν η τελευταία σκηνή της ζωής του άστραψε μπροστά του, κοίταξε πίσω τα ίχνη στην άμμο. Πρόσεξε πως πολλές φορές στο μονοπάτι της ζωής του υπήρχε μόνο ένα ζεύγος από ίχνη. Πρόσεξε επίσης, πως αυτό συνέβαινε στις πιο κρίσιμες και θλιβερές στιγμές.
Αυτό πολύ τον ανησύχησε και γυρνώντας με σεβασμό στον Κύριο τον ρώτησε :
«Κύριε, είπες πως μια και αποφάσισα να Σε ακολουθήσω, θα περπατούσες πάντα μαζί μου. Αλλά, πρόσεξα, πως στις πιο ταραγμένες στιγμές της ζωής μου υπάρχει μόνο ένα ζεύγος ίχνη.
Δεν μπορώ Κύριε, να καταλάβω πως είναι δυνατόν να μ’ αφήνεις μόνο, όταν Σε έχω πιο πολύ ανάγκη.»
Ο Κύριος απήντησε :
«Παιδί μου, πολύτιμό μου παιδί, σε αγαπώ και ποτέ δε θα σε εγκατέλειπα. Τις στιγμές της δοκιμασίας και της οδύνης, όταν βλέπεις μόνο ένα ζεύγος ίχνη, αυτά δεν είναι τα δικά σου αλλά τα δικά μου, γιατί τότε σε κρατώ στην αγκαλιά μου».
