Καθώς η ζωή είναι μια κίνηση διαρκής, μια σύγκρουση με το αναπάντεχο, συμφιλιωμένη με το χρόνο, αποδέχθηκα τον εαυτό μου κι είπα: « Μεγάλωσα ».
Με τις αυταπάτες και την κρυμμένη νοσταλγία του χαμένου χρόνου που - αλίμονο - είναι αργός για τους μονάχους κι οδυνηρά μακρύς για κείνους που πονούν.
Μεγάλωσα και κατάλαβα ότι ο χρόνος, αυτός ο πλάστης και χαλαστής, είναι πολύτιμος κι εγώ δεν έχω καιρό για χάσιμο. Γι αυτό σταμάτησα να ξοδεύομαι σε ανούσιες καταστάσεις και σχέσεις. Με κούρασαν οι άνθρωποι που άγονται και φέρονται μέσα στην αστική υποκρισία και στις συμβάσεις. Εκείνοι που χαμογελούν ψεύτικα, δεν με κοιτάζουν στα μάτια, δεν έχουν τίποτε ουσιαστικό να μου πουν. Δεν με τρομάζει πια η μοναξιά. Κόπιασα για να τα βρω με τον εαυτό μου κι αυτός είναι συμπαραστάτης και συντροφιά μου.
Μεγάλωσα και πρέπει να σταματήσω επιτέλους να σκαλίζω το παρελθόν. Τι έκανα και τι θα μπορούσα να κάνω. Χιλιάδες «αν» κι ερωτήματα αναπάντητα που στριμώχνονται σε σκονισμένες μνήμες. Το μέλλον είναι άγνωστο μέσα στο χρόνο που τρέχει. Δυσκολεύομαι, όμως πρέπει να μάθω να χτίζω μονάχα στο παρόν. Το «τώρα» είναι το μόνο αληθινό.
Μεγάλωσα κι αναγνωρίζω την αληθινή ομορφιά των απλών πραγμάτων, ευχαριστώντας τη ζωή για την κάθε μικρή στιγμή. Δεν μου αρέσουν πια οι θόρυβοι κι αφουγκράζομαι τους ήχους της σιωπής.
Μεγάλωσα κι ακόμα πέφτω και τσακίζομαι. Τώρα, η προσπάθεια για να σηκωθώ είναι μεγαλύτερη, όμως τα καταφέρνω. Είναι αλήθεια ότι με κυνηγάνε και με πονάνε οι ματαιώσεις και τα ανεκπλήρωτα. Ανησυχώ περισσότερο για το ρίσκο, έχω την ευθύνη των πράξεων και πλήρη επίγνωση μιας πιθανής ήττας. Γιατί έμαθα πως η ήττα προκαλεί τη σκέψη, οδηγεί στην αναθεώρηση και την περισυλλογή.
Μεγάλωσα και κατανοώ πως δεν μπορώ ν’ αλλάξω άτομα και καταστάσεις. Μονάχα με τον εαυτό μου μπορώ να δουλέψω για να εξασφαλίσω τον αυτοσεβασμό. Κι ακόμη να δώσω τροφή στην ψυχή μου γιατί όταν η ψυχή μένει άδεια και στερημένη βυθίζεται στη θλίψη. Η ψυχή είναι η δύναμη της ζωής, είναι βαθειά και συγκλονίζεται από συναισθήματα, επιθυμίες και αναζητήσεις. Τώρα πια γνωρίζω ότι για να θρέψω την ψυχή μου πρέπει να εμπιστευτώ τον εαυτό μου, καθώς η πραγματική γαλήνη πηγάζει μονάχα μέσα από την ύπαρξή μας.
Μεγάλωσα και ξέρω ότι η ψυχή δε γερνά, διψά.
Γιατί: «Zω δεν σημαίνει αναπνέω, σημαίνει ενεργώ χρησιμοποιώντας τα όργανα, τις αισθήσεις και τις ικανότητές μου. Όλα τα μέρη του εαυτού μου που μου δίνουν το συναίσθημα της ύπαρξης. Ο άνθρωπος που έζησε περισσότερο είναι εκείνος που ένιωσε περισσότερο τη ζωή » ( Ζαν – Ζακ Ρουσσώ ).
