Από το «πάρε ζακέτα θα κρυώσεις» μέχρι το «ποια θα βρεις να σε πάρει ρε ρεμάλι», μια ελληνίδα μάνα δρόμος!
Απ΄ το «μανούλα σ αγαπώ πολύ» μέχρι το «άσε μας ρε μάναααα», ένας γιος -ή και παραπάνω από ένας-, που μαντραχάλεψε και μυαλό δεν έβαλε, ρημαδοκατσικόδρομος, που σου 'βγαλε την πίστη με την κακοτραχαλιά του! Ναι ναι, κακοτραχαλιά, αναποδιά και ψυχή στο στόμα μέχρι να πήξει το αρσενικό μυαλό!
Αν είσαι κι εσύ, η Eλληνίδα κλασική σερνικομάνα (μα τι βοτάνι!) θα με καταλάβεις! Μη σου πω ότι θα ταυτιστείς…
Αγαπημένη μου συναγωνίστρια που ευλογήθηκες με σερνικά τέκνα και μόνο! Καταρχάς είμαι σίγουρη ότι έχεις ήδη εμπεδώσει πως εσύ φταις και ΘΑ φταις για ΌΛΑ, αλλά και ΌΛΑ τα μπορείς και τ' αντέχεις! Άσε δε, που πρέπει να είσαι πάντα σε ετοιμότητα με τη μάνικα στο χέρι σε ρόλο πυροσβέστη.
Αν τα καμάρια σου είναι μικρά ακόμα, αγκάλιαζε, φίλα και ζούπα σε κάθε ευκαιρία γιατί σε λίγο δε θα 'χεις αυτή τη χαρά! (κοτζάμ άντρες δε φιλιούνται με τη μάνα τους! Την έχουν για ...άλλα, καλύτερα! χαχα! εδώ γελάμε!)
Απόλαυσε τις γλυκές προσφωνήσεις: μανούλα, μαμάκα, μαμά, όσο βγαίνουν απ' το στοματάκι τους, γιατί άπαξ και καταλάβουν τι...κουβαλούν και μαγκέψουν, θα γίνεις η μάνααααα και τον κονόμησες τον τίτλο εφ' όρου ζωής! Να είσαι υποψιασμένη -για τις φορές που θα σε προσφωνούν από τούδε και στο εξής με τα υποκοριστικά- ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα και μερικές φορές είναι και γεμάτος με φίδια που θα σε ζώνουν...(ο λάκκος ντε!)
Για κορίτσια δε θα μιλήσουμε! Κορίτσια; Τι είναι αυτό; Εμείς δεν ξέρουμε να κάνουμε και να μεγαλώνουμε κορίτσια... Είναι πολύ λεπτεπίλεπτο θεματάκι για εμάς τις σούπερ ντούπερ και πολύ ανθεκτικές σε όλα, σερνικομάνες, κοινώς αγορομάνες! Είμαστε γεννημένες για πιο σκληρά σπορ εμείς και ταγμένες να ζήσουμε μεγάλες στιγμές!
Άσε που δεν θα μπορούσαμε να προσαρμοστούμε κιόλας, ύστερα από τα:
«έλεος ρε μάνα»,
«ΘΑ διαβάσω ρε μάνα»,
«δε θα γίνουμε όλοι δικηγόροι ρε μάνα!»,
«μάνα έχει ζεστό νερό;» «μάνα έχει κρύο νερό να πιω;»
«μάνα πού είναι το κόκκινο σώβρακο Calvin Klein;»
«μάνααα καφέεε»,
«μάνα να φάωωωω»,
«μάνα πονάωωω»,
«μάνα να πλυθώ»,
«μάνα να ντυθώ»,
«μάνααααα θ' αργήσωωω»,
«μάνα πάρε αυτό το σκισμένο, χωρίς κουμπιά -και κουμπότρυπες μην πω- και άπλυτο πουκάμισο και να είναι έτοιμο στην κρεμάστρα σε μια ώρα που το θέλω γιατί έχω ραντεβού κι είμαι κούκλος με το πουκάμισο αυτό!» (λες και το πουκάμισο τον κάνει κούκλο κι όχι η μανούλα που τον έφτιαχνε 9 μήνες...)
«τι κάνεις ακόμα ρε μάνααα;»
«πλάκα με κάνεις ρε μάνα!»
«πότε θα φτιάξεις κάτι της προκοπής να φάμε ρε μάνααα;»
(κι ας μη βγαίνεις από την κουζίνα γιατί έχουν τον αγλέορα…)
Αλλά και τα πιο πετυχημένα: «χαλάρωσε ρε μάνα...» (ενώ κάνει τις σούζες για χιλιόμετρα!) «πώς κάνεις έτσι ρε μάναααα;», (με το πόδι σε κομμάτια κι ενώ ψάχνουμε με μεγαλογιατρό πώς θα του το συναρμολογήσουμε, αυτός ήδη έχει βρει στο ίντερνετ ανταλλακτικά για το μηχανάκι που τον τσάκισε...) και τι να κάμεις η δόλια μάνα που δε βρίσκεις κι εσύ ανταλλακτικά για το καμάρι σου στο ίντερνετ να ξεμπερδεύεις!
Άσε πια, τα: «δεν έχεις ανάγκη εσύ ρε μάνα, αντέχεις», (ενώ καταπίνεις τα υπογλώσσια σαν καραμελίτσες, μεγάλη αλήθεια αυτό το "εσύ αντέχεις", πάντως), τα: «δε θ' αργήσω ρε μαναααα,» (κι έρχεται μετά από δυο μέρες και με το τηλέφωνο απενεργοποιημένο, φυσικά!), ενώ εσύ γλιτώνεις δε γλιτώνεις τη διασωλήνωση και τη Μ.Ε.Θ...μέχρι ν ακούσεις την εξάτμιση, σημάδι ότι έχει φτάσει σε ακτίνα 10 χιλιομέτρων και σου 'ρχεται με τις μπάντες!
Φυσικά! Why not? Αφού είναι ολόκληρος άντρας! Τι ανησυχείς; Τι δεν καταλαβαίνεις δηλαδή, η μάνα; Γιατί τρελαίνεσαι η μάνα; Γιατί υπερβάλλεις; Τι θα πάθει πια..;
Ωχ! κατακαημένη, μάνα... Τι τραβάς! Το νου σας ρεμάλια, μην πάθει τίποτα η μάνα γιατί την βάψατε!
Δύσκολα τ' αγόρια... Απ' το ξύπνημά τους, μέχρι την παντρειά τους!
Γιατί πώς να διαχειριστείς η φουκαριάρα η μάνα τα στάδια ξυπνήματος κάθε πρωί;
Που μέχρι να φτάσεις απ' το 1ο στάδιο της «κωματώδους κατάστασης», στο τελευταίο του «να τρέχει βρίζοντας γιατί πάλι άργησε»...μεσολαβούν τα στάδια: «της επικοινωνίας με το περιβάλλον», «του μουγκρίσματος», «του βρισίματος που τον ξεσκεπάζεις», «του μιλήματος-τραυλίσματος με την τσίμπλα στο μάτι», «του ψαξίματος-ανακατέματος της ντουλάπας», -για να φύγει τελικά με δυο διαφορετικές σε χρώμα και όχι μόνο, κάλτσες- κι ενώ εσύ φλερτάρεις επικίνδυνα με εγκεφαλικά επεισόδια και κρίσεις πανικού, με την πίεσή σου να ανεβοκατεβαίνει σαν ασανσέρ σε ουρανοξύστη στο Nιου Γιορκ! (New York)
Πώς να διαχειριστείς τα κατορθώματά τους, τις ριψοκίνδυνες αποστολές τους, το που δε δέχονται μύγα στο σπαθί τους, που δε σηκώνουν κουβέντα για τη μάνα τους και που στο δηλώνουν δηλαδή ευθαρσώς: όποιος τολμήσει να σε θίξει, θα του κατεβάσουν τη μούρη (αφού είσαι λένε ότι πιο ιερό έχουν! κι εσύ κρυφοκαμαρώνεις! αλλά τρέμεις μη μπλεχτούν και σε φασαρία...)
Που μιλάς και συμβουλεύεις και νιώθεις ότι μιλάς σε τοίχο ή στην καλύτερη σε κωφούς...αφού σ' έχουν συνδεμένη με Κάϊρο στην καλύτερη! (δεν θες να ξέρεις με τι...στην χειρότερη!)
Που αγωνιάς, τρέχεις, πασχίζεις, πονάς, υπομένεις, ξενυχτάς, κανακεύεις, νταντεύεις, θυσιάζεσαι...για να γίνουν τελικά, ίδια ο πατέρας τους!!
Άσε πια με τα γκομενικά: «μάνα γιατί μ’ έκανες τόσο ωραίο και σφάζονται για πάρτη μου;» και τα ερωτικά τους δράματα και τα: «μάνααα, γιατί με γέννησες και μ' έκανες ευαίσθητο αγόρι...», (πάλι εσύ μάνα φταις, όπως κατάλαβες!) και κείνα τα σπαραξιάρικα κλάματα στις αποθήκες (ω! ναι, αν δεν το ξέρετε κι οι άντρες κλαίνε!) που σου ματώνουν την καρδιά!
Ας μην την πιάσουμε την κουβέντα, μέρα που είναι... Δεσμεύομαι, θα την κάνουμε κάποια άλλη στιγμή!
Αυτά για σήμερα που γιορτάζεις και αφού θα το μάθουν από τα social κάποια στιγμή προς το βράδυ, θα σου τσουρομαδήσουν τον κήπο για να σου φέρουν λουλουδικό, (ε! πού να τρέχουν τέτοια ώρα!) και θα σου κάνουν τη χάρη να σου σκάσουν κι ένα φιλί κι εσύ θα λιώσεις!
Χρόνια μας Πολλά ρε ηρωίδες μάνες! Γερές να είμαστε και ν' αντέχουμε...
Γιατί όπως λένε κι οι λατρεμένοι γιοί μου και καμάρια μου -που στις μεταξύ τους κουβέντες με αποκαλούν super puma: «Μάνα είναι μόνο μία!»
