Την μάνα μου, την έλεγαν «τρελή». Είχε δυο μάτια ουρανό και σκέψη θολή ή μακρινή .
Συχνά την κορόϊδευα ότι ζούσε σε ένα σύννεφο. Σύννεφο ροζ.
Εκεί κατοικούσε, από εκεί αγνάντευε, από εκεί έριχνε βροχή.
Ήτανε πάντα μακριά. Ήταν κοντά μας και δεν ήταν.
Μας χάιδευε και συλλογιόταν. Μας κοιτούσε και ταξίδευε. Μας μαγείρευε και έβαζε αγάπη. Μας φιλούσε και ψιθύριζε στα αυτιά μας «Σ αγαπώ», όταν κοιμόμασταν.
Ράγιζε συχνά απ’ τις βροντές μας. Βρόνταγε και αυτή συχνά, μα πιο πολύ θυμάμαι τις αστραπές στο βλέμμα της, σαν μαλώναμε.
Δεν ήξερε πολλά γλυκά να φτιάχνει, γιατί στενεύανε τη φαντασία της.
Δεν μας ετοίμαζε απογευματινό, που είχε χορτάσει απ’ την δική της μάνα.
Έβλεπε αστέρια στα μάτια μας και ξαγρυπνούσε σιωπηλά στις λύπες μας.
Ίσως δεν ήταν σαν τις μάνες που είχαν μεγάλα όνειρα, όνειρα χειροπιαστά.
Ήθελε να μας μάθει να αγαπάμε τους ανθρώπους και να στεκόμαστε στα πόδια μας. Να μην την χρειαζόμαστε μα να την έχουμε πάντα βαθιά μες στην καρδιά μας.
Ήθελε να ονειρευόμαστε…έτσι, για το όνειρο.
Όταν μας γέννησε, ξεπήδησε το πρώτο χιόνι στα μαλλιά της. Έγνοια το ‘πε.
Σωστή δεν ήταν. Ήταν μια μάνα αδερφή και φίλη. Ήταν μια μάνα που ίσως, έμεινε παιδί.
Κούρνιαζε σαν την γάτα μέσα στην αγκαλιά μας και μας μύριζε, για να χορτάσει από το «είναι» μας.
Η μάνα μου, αναρωτιόταν πάντα αν μάνα ήτανε καλή.
Συχνά την δίκαζα για τις επιλογές της. Συχνά την θαύμαζα που ήταν ο εαυτός της και οι φίλοι μου την ήθελαν στη συντροφιά μας.
Μού' λεγε για τη μάνα της συχνά, παράπονα και λάθη της, που ίσως και εγώ να πω σαν γίνω μάνα στα παιδιά μου. Η μάνα της ήταν η κλασσική «μαμά». Την κατάλαβε και την ένιωσε όταν και αυτή γέννησε εμάς… έτσι μου ΄λεγε…
Ήταν σκληρή σαν φρούτο καρυδιάς, και μαλακή σαν το λιωμένο βούτυρο.
Ίσως δεν ήτανε «τρελή» τελικά. Ίσως να ήταν απλά μια μάνα που λατρεύει. Μια γυναίκα , μια κόρη.
Τη μάνα μου, την γνώρισα απ’ την μήτρα. Από εκεί την άκουγα και από εκεί την λάτρεψα.
Γεννήθηκα για να την συναντήσω. Να την δυσκολέψω. Να την αναστατώσω. Να την φοβίσω. Να την χαϊδολογήσω.
Βρήκε σε μένα την ολοκλήρωση , που κάθε μάνα γεύεται. Που κάθε γυναίκα ονειρεύεται.
Μου το χρωστά αυτό…έτσι μου λέει.
Να γίνω μάνα και εγώ, μου εύχεται.. Να νιώσω την ανατολή ζωής στα σπλάχνα μου και στην ψυχή μου…και ας παιδευτώ, και ας κουραστώ, και ας κλάψω.
Θα μάθω την αγάπη , λέει και αυτό αξίζει χίλιες λύπες.
Μα εγώ την ξέρω ήδη!
Μάνα μου και γλυκιά μαμά, εσύ είσαι η αγάπη !!!!!
