Εφηβεία: Μια δύσκολη, άκαμπτη περίοδος, ή μια γέννα;
Μια νέα ζωή που σκάει μύτη και σε κάνει άνω κάτω, ή μήπως μια ζωή που ξαναγεννιέται για να ολοκληρωθεί μια προσωπικότητα;
Γύρνα πίσω στην γέννησή σου. Η πιο οδυνηρή εμπειρία που βιώνει ο άνθρωπος, βρίσκεται εκεί!
Το παιδί που βγαίνει από την ασφάλεια, την ζεστασιά της μήτρας, εκεί δημιουργεί το πρώτο του τραύμα! Ένα κρύο και διαφορετικό περιβάλλον, είναι το νέο του σπίτι.
Απόλυτα εξαρτώμενο από την μητέρα και τον πατέρα.
Από τις πρώτες ώρες της ζωής του, μαθαίνει την εξάρτηση, μαθαίνει πως για να καλυφθούν οι ανάγκες του, χρειάζεται την μητέρα και τον πατέρα στο περιβάλλον του.
Ένας ισχυρός δεσμός αναπτύσσεται, μέχρι περίπου το 15ο έτος της ηλικίας του, ενδέχεται και νωρίτερα.
Η κάμπια τότε σπάει το κουκούλι της και η πεταλούδα ξεπροβάλει ελεύθερη να πετάξει!
Να πετάξει ολομόναχη με τα δικά της φτερά.
Κάπως έτσι, το παιδί μεταμορφώνεται. Δεν το κρατάμε, γιατί κρατώντας το, του στερούμε τη δύναμη του.
Είμαστε ένα βήμα πίσω να το υποστηρίζουμε, ώστε να βρει το μονοπάτι του.
Στην πραγματικότητα τότε, κόβεται ο ομφάλιος λώρος. Κάτι πολύ οδυνηρό αυτήν τη φορά και για τις δύο πλευρές. Και για τους γονείς που νιώθουν σιγά σιγά αυτήν την αποκοπή, την απελευθέρωση, αλλά και για το παιδί.
Χρήσιμο θα ήταν σε αυτήν τη σημαντική στιγμή οι γονείς να νιώσουν και να θυμηθούν, την δική τους αποκοπή!
Αν αυτή συνέβη φυσικά, γιατί αν όχι, χρειάζεται αποκατάσταση στις σχέσεις τους με τους δικούς τους γονείς!
Περίπλοκο σου ακούγεται;
Τα τραύματα, τα δικά μας τραύματα και το πώς θα επουλωθούν, εάν αυτό χρειάζεται.
Δεν μπορείς να θάβεις τα τραύματα σου, γιατί όσο τα θάβεις, αυτά αποκτούν δύναμη.
Όπως ακριβώς συμβαίνει στην γέννηση, το ίδιο ακριβώς βιώνουν και οι δυο πλευρές στην περίοδο της εφηβείας.
Γίνεται πια αντιληπτό, πως πρόκειται να ζήσουμε την διαφοροποίηση. Δεν είμαστε ένα, είμαστε ξεχωριστοί πια ο ένας από τον άλλον. Προσπαθούμε να έρθουμε κοντά ο ένας στον άλλον, αντιλαμβανόμενοι πως μιλάμε για ξεχωριστές οντότητες.
Η εξέλιξη είναι ασταμάτητη. Εκρήξεις, που προέρχονται από τον φόβο και των δύο πλευρών για το άγνωστο, το πρωτόγνωρο.
Το μόνο μας όπλο, είναι η ενεργοποίηση της καρδιάς! Η τροφή της είναι η θέληση, η κατανόηση της μίας πλευράς προς την άλλη.
Αλλά ότι κάνουμε πρέπει να γίνει από το δρόμο της καρδιάς.
Αρχέτυπα αιώνων. Χάσματα που πρέπει να γεφυρωθούν και ως μεγαλύτεροι, έχουμε χρέος να βοηθήσουμε τα παιδιά μας σε αυτήν την μετάβαση.
Το θάρρος και τη δύναμη να δεις πως είσαι ευάλωτος και αληθινός. Δεν χρειάζονται δράματα, ούτε γονείς στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, με συμπεριφορές που θυμίζουν παιδικά καμώματα.
Είναι φορές που οι ενήλικοι λειτουργούν περισσότερο χειριστικά από τα παιδιά τους.
Κλάματα, παράπονα, γκρίνια, με σκοπό να τραβήξουμε την προσοχή, με στόχο να καλυφθούν οι δικές μας ανάγκες.
Αυτή είναι μια γνώριμη τακτική των παιδιών, που ατυχώς χρησιμοποιούν συνειδητά και ασυνείδητα και οι ενήλικες.
Τα παιδιά μας δεν είναι κτήμα μας. Βασικά κανένας άνθρωπος δεν ανήκει σε κανέναν, παρά μόνο στον εαυτό του.
Όσο γονείς θα κυοφορούν τα παιδικά τους τραύματα στις πλάτες των παιδιών τους, τόσο οι σχέσεις θα γίνονται τοξικές και άρρωστες, αφήνοντας ενήλικους καταδικασμένους στη δυστυχία.
Γονείς σε πανικό, απαιτήσεις και χειραγώγηση με συμπεριφορές αλληλοεξάρτησης.
Φόβος, κτητικότητα, για τι πράγμα όλα αυτά; Για την εφηβεία του παιδιού σου!
Για την ομορφότερη περίοδο ενός ανθρώπου!
Για την μετάλλαξη, την ελευθερία, που εσφαλμένα παρερμηνεύουν γονείς και παιδιά.
Η εφηβεία δίνει ελευθερία στο πνεύμα, στην σκέψη, όχι στα ωράρια και τις δραστηριότητές του.
Το «μεγαλώνω και αποκτώ ελευθερία» είναι κακώς συνυφασμένο με την πρακτική έννοια της λέξης, η σημασία είναι εντελώς διαφορετική. Μεγαλώνω σημαίνει σκέφτομαι πιο ολοκληρωμένα, είμαι ελεύθερος και σταδιακά κερδίζω την ελευθερία της σκέψης μου, που γίνεται άποψη, φωνή, διεκδίκηση. Μαθαίνω να υποστηρίζω αυτό που λέω, αυτό που πιστεύω. Δρω σταθερά μόνος, παίρνω αποφάσεις που αφορούν εμένα, τις σπουδές, το μέλλον μου.
Κουβέντα, παραδείγματα δικά σας, ανοίξτε το μυαλό σας.
Κανένα παιδί δε φέρει μερίδιο ευθύνης.
Κανένα παιδί δεν γεννήθηκε κακό.
Οι γονείς φτιάχνουμε και χαλάμε τα παιδιά μας.
Εμείς δεν είμαστε άλλοτε έτοιμοι και άλλοτε ικανοί για να γίνουμε γονείς.
Εμείς δεν κόψαμε ακόμα τον ομφάλιο λώρο, εμείς δεν μεγαλώσαμε αρκετά, ώστε να είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε τα υγιή όρια της αποδοχής πως το παιδί μας, δεν είναι κτήμα μας.
Η εφηβεία έρχεται και μας τρομάζει, μας αποσυντονίζει , γιατί ως ενήλικες έχει περάσει στο υποσυνείδητό μας ένα καθεστώς ιδιοκτησίας σε όλα μας τα επίπεδα.
Η λέξη συντροφικότητα, μας είναι παντελώς άγνωστη μέσα στο σπίτι. Είναι ο άντρας μου, είναι η γυναίκα μου, το σπίτι μου, το αυτοκίνητό μου, τα παιδιά μου.
Από τίτλους χορτάσαμε.
Σύντροφοι με τον άνθρωπο που ζούμε κάτω από την ίδια στέγη δίχως να μας ανήκει, σύντροφοι με τα παιδιά μας, χωρίς την θέση του ισχυρού.
Τίποτα δεν φέραμε ερχόμενοι στον κόσμο και τίποτα δεν θα πάρουμε φεύγοντας.
Μέχρι κάποια ηλικία επιβάλλεται να κρατάμε το χέρι του παιδιού μας, περπατώντας δίπλα του.
Από κάποια ηλικία και ύστερα, πρέπει να του αφήσουμε το χεράκι, να περπατήσει μόνο του μπροστά και εμείς πίσω, αρωγοί σε όλα του, αλλά πίσω.
Εκείνο μπροστά με τις νέες του συχνότητες και εμείς οι πίσω με τις δικές μας, τις πιο παλιές που σιγά σιγά, πρέπει να ενσωματώσουμε.
Ότι σπείραμε, θα θερίσουμε!
Δεν περιμένουμε την εφηβεία των παιδιών. Στα χέρια μας ήταν μέχρι τότε. Από την κούνια του είναι δικό μας δημιούργημα.
Ας μεριμνήσουμε για την δική μας εφηβεία, ας ωριμάσουμε εμείς πρώτα και ας αφήσουμε την χειραγώγηση κατά μέρος.
Τα μοντέλα της ελευθερίας χωρίς όρια, αλλά και της απαρχαιωμένης κλειστής αντίληψης του νου, ούτε βοηθούν, ούτε καλό κάνουν. Και είναι άπειρα τα παραδείγματα γύρω μας αποτυχημένων σε σχέσεις ενηλίκων και δυστυχισμένων ανθρώπων σε γενικό επίπεδο.
Τέλος σας συνιστώ οι γονείς να διαβάσετε ή να δείτε το παραμύθι του Οζ, να κάνετε παρέα το ταξίδι της Ντόροθι!
Βρείτε τον τενεκεδάνθρωπο, που ψάχνει να αποκτήσει καρδιά! Για να νιώσει.
Πάρτε μαζί τους από την αρχή το μονοπάτι…
Για να κατανοήσετε ποιοι είστε εσείς, για να κατανοήσετε το μονοπάτι του παιδιού σας.
Βρείτε το δειλό λιοντάρι. Πώς ψάχνει, το θάρρος, την τόλμη…
Βρείτε την Ντόροθι την ώρα που απομυθοποιεί όσα πίστευε…
Γίνετε για λίγο παιδιά και γυρίστε στην δική σας εφηβεία.
Κάντε την εφηβεία τους κομμάτι σας, πάρτε μαθήματα και όχι κακές αναμνήσεις!
Θυμηθείτε τι θέλατε εσείς, πως θέλατε εσείς να σας αντιμετωπίσουν οι γονείς σας και είμαι σίγουρη πως θα βρείτε τις απαντήσεις που ψάχνετε για το πώς θα αντιμετωπίσετε τα μικρά σας θαύματα!
