Και ξεγελάστηκες και δεν τολμάς να το παραδεχτείς και κουράστηκες και απογοητεύτηκες και, και, και...
Πριν όλα αυτά όμως, γελούσες, τολμούσες, παραδεχόσουν ότι ήταν η κατάλληλη επιλογή, πετούσες στους ουρανούς...
Και τώρα φταίει η προσγείωση.
Αμ δε!
Άκου τώρα το τραγικό της κατάστασης. Μόλις τα γυαλίσεις από το σύρσιμο και το δάκρυ το κορόμηλο τα πατώματα, τότε θα την ξανακάνεις τη διαδρομή. Την ίδια.
Άντε ας γίνω λίγο ελαστική. Να, με μικροαλλαγές του τύπου, «ας κρατήσω βρε τους τύπους, αυτούς της ευγενείας και της καλής διαγωγής», έτσι λίγο παραπάνω και μπορεί να φτάσει μέχρι το τόσο αστείο, να μείνεις με το θυμό να φαίνεται για κάποια λεπτά της ώρας περισσότερο.
Τι όχι;
Δεν υπάρχει καμία περίπτωση η απάντηση να είναι όχι, γιατί απλά δεν αλλάζει ο άνθρωπος χαρακτήρα...
Προσαρμόζεται για λίγο καιρό, για να κερδίσει τις εντυπώσεις και μετά τσουπ, αρχίζει η αποκάλυψη του πραγματικού του εαυτού.
Κάτι σαν τα μάτια που δεν αλλάζουν χρώμα, μόνο τρόπο που κοιτάνε.
Έτσι και τα χνώτα του καθενός μυρίζουν ανάλογα με την ψυχή του...
Αλήθεια εσύ σε αντέχεις;
Στην λέξη «επιλογή» βάλε ότι σε βολεύει.
