Και τώρα που η δοκιμασία των Πανελληνίων οδεύει προς το τέλος, θα σας πω μια ιστορία... Πράξτε τα δέοντα...
Κάποτε λοιπόν, εικοσιένα χρόνια πριν, Ιούνιος του 1998, ήταν η δική μου στιγμή να έρθω αντιμέτωπη με το φαινόμενο: πανελλήνιες εξετάσεις.
Με εμένα συνέβαινε το εξής στην Τρίτη Λυκείου. Ήταν η καλύτερή μου τάξη. Την απολάμβανα. Πολλές φορές έχω πει πως στα χρόνια του σχολείου και ιδιαίτερα στην εφηβεία ήμουν ένα παιδί κλειστό, δεν ανοιγόμουν εύκολα, και δεν είχα ιδιαίτερη αυτοπεποίθηση.
Συνεπής και επιμελής μαθήτρια, όχι φυτό, αλλά καθόλου ξεπεταγμένη (με την καλή έννοια του όρου) όπως άλλα παιδιά της ηλικίας μου. Στην Πρώτη και στη Δευτέρα Λυκείου πολλά αγόρια της τάξης με κορόιδευαν κι εμένα όλο αυτό με επηρέαζε αρνητικά και μου στοίχιζε, με αποτέλεσμα να μην περνάω καλά στο σχολείο.
Καλοκαίρι Δευτέρας Λυκείου ξεκίνησα φροντιστήριο για την προετοιμασία των Πανελλαδικών. Ήταν τέλεια, μαγικά. Περνούσα υπέροχα. Κανείς δε με κορόιδευε, περνούσαμε ονειρεμένα με τα παιδιά και τους καθηγητές, είχαμε και το διάβασμα βέβαια, αλλά εγώ ήμουν χαλαρή και ευτυχισμένη. Πήγα και το καλοκαίρι διακοπές στην αγαπημένη μου Σύρο με οικογενειακούς φίλους τρεις βδομάδες, όνειρο. Τι να περιγράφω!
Στην Τρίτη Λυκείου χωριστήκαμε στις Δέσμες και τα τμήματα ανασχηματίστηκαν βάσει αυτών. Τριτοδεσμίτισσα εδώ (θεωρητική κατεύθυνση νομίζω τώρα) και χωρίς κανένα από αυτά τα παιδιά που με κορόιδευαν και γέμιζαν αρνητικά συναισθήματα την ψυχή μου. Πήρα τα πάνω μου ψυχολογικά εννοείται και πέρασα την καλύτερη περίοδο όλου του σχολείου. Και παραδόξως, (γιατί τότε ήμουν πολύ αγχώδης) δεν είχα άγχος. Διάβαζα αρκετά, αλλά όχι αυτά τα τρελά ξενύχτια που πολλές φορές ακούω. Δεν πολυέβγαινα σε κλαμπ με ξενύχτια και τέτοια, όχι για να διαβάσω αλλά δεν μου άρεσαν τα κλαμπ και το ξενύχτι και γενικά ήμουν πάρα πολύ χαλαρή. Πήγα και Πενθήμερη εννοείται, όχι σαν άλλους που δεν πάνε για να διαβάσουν, αυτή είναι μια εμπειρία που μόνο μια φορά ζεις στη ζωή σου, επιβάλλεται όλοι να πηγαίνουν, έδωσα και ενδοσχολικές εξετάσεις και σε Επιτροπή παρακαλώ, δηλαδή άλλοι καθηγητές έβαλαν και βαθμολόγησαν τα θέματα και έβγαλα και υψηλό απολυτήριο άνω του 19.
Και έρχεται η μεγάλη στιγμή. Ξυπνούσαμε με τη μαμά από τις 5 το πρωί για να πάμε στο σχολείο στο Ηράκλειο γιατί το Saint Joseph τότε δεν ήταν εξεταστικό κέντρο. Έδωσα έκθεση, η οποία δεν ήταν το δυνατό μου σημείο, μη βλέπετε τώρα που ο γραπτός μου λόγος «φυσάει», Ιστορία την οποία μισούσα, γιατί δεν μπορούσα την παπαγαλία, αρχαία και λατινικά τα οποία λάτρευα. «Πώς πήγες, παιδί μου;» ρωτούσε εναγωνίως η μάνα μου η οποία περίμενε απ’ έξω. «Δεν ξέρω», απαντούσα πάντα εγώ και της έσπαγα τα νεύρα. Δεν ήθελα να κάνω προβλέψεις. Και γενικώς ποτέ δεν μπορούσα να καταλάβω. Αλλά δεν ήθελα και να λέω.
Για να μη μακρηγορώ, βγαίνουν Ιούλιο οι βαθμοί. Εμείς ταξίδι στην Ελβετία χωρίς κινητό, γιατί κάτι είχε γίνει και δεν έπιανε, και η μαμά να προσπαθεί από καρτοτηλέφωνο να επικοινωνήσει με το σχολείο. Αρχαία και Λατινικά πολύ καλά, ιστορία και έκθεση όχι καλά. Ήταν στο γκρουπ ένας κύριος, μαθηματικός, με βάση τα μόρια που έβγαλα δεν πέρναγα πουθενά. Με έτσουξε, στεναχωρήθηκα δεν το κρύβω αλλά είχα αποφασίσει πως δε θα ξαναδώσω γιατί οκέι έκθεση να ξανάδινα αλλά ιστορία δεν το ξαναπερνούσα το μαρτύριο. Γυρίζοντας με το πλοίο και πιάνοντας Ελλάδα, μας παίρνει τηλέφωνο η θεία μου η Λένα. «Η Έλια περνάει Γαλλική Φιλολογία Θεσσαλονίκης». Όλοι χαρούμενοι εκτός από εμένα. Πού θα πήγαινα Θεσσαλονίκη μόνη μου και θα άφηνα τους δικούς μου; Nαι, καμία σχέση με τα τωρινά παιδιά που πετούν τη σκούφια τους και καλά κάνουν φυσικά. Έτσι πρέπει.
Και έρχεται η μέρα που βγαίνουν οι βάσεις. 29 Αυγούστου. Η μέρα των γενεθλίων μου. Και έχουμε πτώση των βάσεων και περνάω Αθήνα! Ο στόχος και το όνειρο πραγματοποιούνται. Φοιτητική ζωή και τέτοια. Φοιτήτρια πλέον. Γιατί εγώ ήθελα να γίνω ή φιλόλογος ή καθηγήτρια γαλλικών ή αγγλικών, αφού είχα δώσει και τα ειδικά μαθήματα και το σχολείο μας ήταν τοπ στην εκμάθηση των γαλλικών.
Ηθικό δίδαγμα: Δείτε τις εξετάσεις ως μια εμπειρία από τις πολλές που θα ζήσετε στο μέλλον. Αντιμετωπίστε τες με σοβαρότητα και μετατρέψτε το άγχος από καταστροφικό, σε δημιουργικό. Απολαύστε τα φοιτητικά τα χρόνια, είναι τα καλύτερα και τα πιο ξέγνοιαστα, σαν βγείτε στην αναζήτηση εργασίας θα το καταλάβετε αυτό και μην σταματήσετε να ονειρεύεστε και να θέτετε στόχους τους οποίους να προσπαθείτε να πραγματοποιήσετε. Αργά ή γρήγορα θα ανταμειφθείτε γιατί θα έχετε προσπαθήσει. Δυστυχώς τίποτα δεν έρχεται ουρανοκατέβατο. Και τα λάθη μες στη ζωή είναι, όπως και οι αποτυχίες, αλλά από όλα μαθαίνουμε κάτι. Το πιο σημαντικό; Να γινόμαστε καλύτεροι! Και σας το λέω εγώ που 6 χρόνια ήμουν άνεργη. Δεν καθόταν τίποτα. Έστελνα βιογραφικά, πήγαινα σε συνεντεύξεις, δεν καθόμουν άπραγη -το μισώ αυτό- έμαθα και καινούρια πράγματα, ασχολήθηκα με χόμπι δημιουργικά και ξαφνικά μια μέρα ο δρόμος άνοιξε και τώρα απολαμβάνω πολλά ωραία πράγματα! Πολλές φορές αναρωτήθηκα γιατί σπούδασα ή σε τι μου βγήκε σε καλό το πτυχίο. Πολλές φορές έπεφτα ψυχολογικά, αλλά σήκωνα κεφάλι και συνέχιζα να προσπαθώ. Και έλεγα «Δε θα τους περάσει». Και όντως δεν τους πέρασε.
Γι΄αυτό ηρεμία, όχι άγχος, πίστη και εμπιστοσύνη στον εαυτό σας και τα καλύτερα είναι μπροστά και μόνο μπροστά!
