Με λένε Κατερίνα, είμαι μαμά εδώ και 5,5 μήνες και αυτή είναι η ιστορία μου.
Πριν από 4 χρόνια συνάντησα τον Στράτο. Που να φανταζόμουν ότι αυτός ο «έξω καρδιά» άνθρωπος, με το φωτεινό βλέμμα (καλά, μπορεί λίγο να «έφταιγαν» κι οι μπύρες που είχε πιει εκείνη τη μέρα), εκείνα τα γαλανά μάτια του που με αιχμαλώτισαν αμέσως, θα γινόταν μετά από 2 χρόνια ο σύζυγός μου, ο σύντροφός μου και το στήριγμά μου. Ότι μετά από ακόμα 1,5 χρόνο θα γινόταν τελικά ο πατέρας του παιδιού μου.
Καλύτερη επιλογή, δε θα μπορούσα να είχα κάνει. Καλύτερη τύχη, δε θα μπορούσα να είχα.
Όσο ήμουν έγκυος και επειδή άργησε να εκδηλώσει τη χαρά του, αναρωτιόμουν τι γίνεται, γιατί δεν εκδηλώνεται, γιατί δεν εκφράζει τη χαρά του ή ακόμα και τον φόβο του; Μήπως δεν κάνουμε καλά που πάμε να φέρουμε ένα παιδί στη ζωή; Όμως ήταν πάντοτε και σε όλες τις επισκέψεις, με τον γιατρό, μαζί μου. Αυτό όμως μήπως ήταν απλώς αίσθηση του καθήκοντος;
Από τη στιγμή που χαιρετηθήκαμε για να μπω στο χειρουργείο για να γεννήσω, διαπίστωσα πόσο ανόητη ήμουν που απασχολούσα το μυαλό μου με αυτές τις χαζές σκέψεις. Δεν μπορούσα να φανταστώ να έχει καλύτερο πατέρα το παιδί μου. Έναν πατέρα που ασχολείται από την πρώτη μέρα με την κόρη του. Που ξενύχτησε όσα βράδια ξενύχτησα κι εγώ, που κάνει γρηγορότερα το γάλα της απ’ ό,τι εγώ. Που τρέχει για όλα. Που στήριξε το σπιτικό μας όταν εγώ ήμουν ξάπλα από τον αυχένα μου. Που κατά τη διάρκεια της νοσηλείας μου ήταν μαζί μου, ήταν στο σπίτι μας με το παιδί (μαζί με τη φίλη μας τη Μαντώ, για την οποία θα σας μιλήσω σε άλλο άρθρο), ήταν στη δουλειά του.
Ένας άνθρωπος με τόσα ψυχικά χαρίσματα, χωρίς καμιά άλλη επιθυμία, παρά μόνο να είμαστε καλά. Η κόρη μας κι εγώ.
Που ξέρω ότι θα της μάθει να είναι καλός και τίμιος άνθρωπος. Που θα της μάθει να αγαπά ανιδιοτελώς, να δίνεται αλλά να μη χαρίζεται, να είναι φίλη πραγματική. Πράγματα που μου έμαθε κι εμένα!
Ναι, οι άντρες που συνειδητά γίνονται πατεράδες, είναι οι καλύτεροι. Διαβάζω ότι ο πατέρας συνήθως μπαίνει στο προσκήνιο στον δεύτερο χρόνο ζωής του παιδιού. Διαφωνώ. Ο δικός μας είναι εκεί από το πρώτο δευτερόλεπτο. Η Αθηνά μας, το δείχνει με το βλέμμα της που φωτίζει κάθε φορά που τον βλέπει ή/και τον ακούει!
Χρόνια πολλά μπαμπά μας, έστω και λίγο μετά εορτής.
Οι αγάπες σου!
