Σε έχω απέναντί μου κι ας μην υπάρχεις.
Σε βλέπω, σε παρατηρώ, σε επεξεργάζομαι κι ας έχεις από καιρό φύγει.
Εγώ σε ξέρω.
Ίσως καλύτερα κι από τον καθένα.
Είδα τις πιο κρυφές πτυχές του εαυτού σου.
Εκείνες που δεν μπόρεσε κανείς να διακρίνει, ούτε καν εσύ.
Θυμάμαι το ψυχρό σου βλέμμα, εκείνο που έμαθε να κοιτάει τον κόσμο τόσο υπεροπτικά.
Νόμιζες πως ξέρεις τα πάντα αλλά δεν ήξερες τίποτα.
Δεν ξέρεις τίποτα.
Μετρώ πόσες φορές προσπάθησα για σένα. Να σου δείξω όσα δυσκολευόσουν να δεις.
Μάταια.
Όλοι προσπάθησαν να σε ρίξουν με τον τρόπο τους. Κι εγώ ήμουν εκεί να σε σηκώσω.
Πάντα εκεί. Κι ας μην το κατάλαβες ποτέ. Ας μην ένιωσες.
Τώρα, από μακριά πια, παρατηρώ την αμηχανία σου.
Πίσω από τα ακριβά σου γούστα, τη βιτρίνα που ονομάτισες ζωή σου, προσπαθείς με μανία να κρυφτείς.
Λυπάμαι για σένα. Ίσως να λυπάμαι και για μένα, που ποτέ δε σου είπα κατάμουτρα όσα έπρεπε.
Ίσως να είχα σώσει κάτι.
Τώρα πια όλα πια είναι παρελθόν.
Κρυμμένα σε ένα συρτάρι που κουβαλά το όνομά σου και το κρατώ σφραγιστό, να μη θυμάμαι.
Να μη σε θυμάμαι…
