Υπάρχουν φίλη μου.
Είναι σαν τα γκρέμλινς. Λίγες σταγόνες νερού και πολλαπλασιάζονται. Δε δέχονται την άρνησή σου. Ούτε στο σεξ, ούτε στη βόλτα, ούτε στο τι θα φας το βράδυ. Πρέπει να γίνει το δικό τους και εσύ να το δέχεσαι αβίαστα. Λες και δεν έχεις πυγμή, άποψη και προσωπικότητα. Λες και είσαι η γλάστρα που παίρνουν μαζί τους, για να μοσχοβολούν οι ίδιοι.
Σίγουρα θα θυμάσαι που εσύ τον πλησίασες ερωτικά, απαστράπτουσα και σέξι και εκείνος ήταν κουρασμένος. Εσύ όμως δεν παραπονέθηκες. Ξαναέβαλες τις πυτζάμες σου και του έφτιαξες μια μπανιέρα μπουρμπουλήθρες για να χαλαρώσει. Όταν εσύ όμως βογκούσες από πόνους ωορρηξίας και αυτός είχε κεφάκια που τα αρνήθηκες, πήρε το σοβαρό και βαρύ του ύφος, σου είπε ότι τον ξενερώνεις και βγήκε για μπύρες.
Σίγουρα δεν ξέχασες πως σε κάθε αργία πάτε στο εξοχικό του στη Μάνη. Και εσύ υπομένεις θείους, ξαδέρφια και γονείς του, αμίλητη μα γελαστή. Και οπωσδήποτε δε λησμονείς το πρόβλημα που προφασίστηκε, όταν ζήτησες και συ να πάτε στο Αγρίνιο να δεις λιγάκι και συ την αδερφή σου και τα ανίψια σου.
Είναι αυτή η κατηγορία ανδρών που θέλουν γυναίκα με τσαγανό στη ζωή, αλλά απόλυτα υποδουλωμένη σε εκείνους. Είναι εκείνοι οι άντρες που καλύπτουν τις δικές τους ανασφάλειες, μέσω της μη άρνησης στα πάντα τους. Είναι εκείνα τα δήθεν αρσενικά που η μαμά τους δεν τους άφηνε ούτε νερό να βάλουν μόνοι τους.
Εκείνοι τελικά οι άντρες σου κάνουν; Αυτοί που με ένα όχι σου, χαλάνε τον κόσμο και ρίχνουν κεραυνούς;
Εκτός και αν η δική σου μαμά σε έμαθε να σκύβεις το κεφάλι στη θέα του φαλλού. Εκτός και αν όταν γεννήθηκες εσύ, ήσουν το κορίτσι ενώ ο αδερφός σου το παιδί. Ελπίζω όχι...
Δες τι αντέχεις, πώς έχεις μάθει και τι ζητάς. Εμένα πάντως δε με καλύπτει. Δε μου κάνει μόνο να αγαπώ και να κάνω χατίρια. Αξίζω και να μ’ αγαπούν, γαμώτο.
Εσένα;
