« Αργά περνάει η ώρα - γρήγορα τα χρόνια » ( Lente hora, celeriter anni )
Χρόνος, η ακίνητη μορφή της κινούμενης αιωνιότητας. Εσύ μεγαλώνεις κι όσο ο χρόνος διαβαίνει, θαρρείς και κάτι γίνεται στην ψυχή κι αρχίζεις ν’ απομακρύνεσαι απ’ ότι παλιότερα σε ενδιέφερε και αγαπούσες. Λες και ξεκινά μια μορφή παραίτησης, ένα κρυφό σαράκι που σε ροκανίζει αργά και ύπουλα.
Έτσι, απομακρύνεσαι από τους φίλους κι από τους γνωστούς. Έπειτα, χωρίς να το πάρεις χαμπάρι, οι φίλοι θα γίνουν γνωστοί κι οι γνωστοί ξένοι. Κι εσύ θα συνεχίσεις να μεγαλώνεις, ένα άτομο κλεισμένο στο καβούκι του, γκρίζο σε μια γκρίζα καθημερινότητα. Ήδη άρχισες να συνηθίζεις τη βραδύτητα κι αυτό σου προκαλεί αισθήματα μιας θυμωμένης θλίψης. Το νιώθεις πως τούτη η βραδύτητα κινδυνεύει να γίνει αδράνεια αν συνεχίσεις να αφήνεσαι; Σκέψου, πως η αδράνεια κάνει να περνάνε αργά οι ώρες και γρήγορα τα χρόνια.
Κοίταξε τον πορφυρό ορίζοντα του μεθυσμένου καλοκαιριού, πάρε βαθειά ανάσα και φώναξε δυνατά στον εαυτό σου: « Αντέδρασε». Σταμάτα να κοιτάζεις το ρολόι και κάνε ότι κάνει: Προχώρα.
Τίποτε δε χάνεται όσο εσύ διαβαίνεις. Μπορεί με τους καιρούς που αλλάζουν, να άλλαξες κι εσύ. Μπορεί να απομακρύνθηκες από φίλους παλιούς/στενούς κι από τα στέκια σας. Χάθηκε η εγγύτητα κι η οικειότητα, όμως τα συναισθήματα κι οι μνήμες απόμειναν βαθιά κρυμμένες στα ντουλάπια της ψυχής σου.
Η ζωή - το έμαθες πλέον καλά – δεν σου έδωσε και δεν θα δώσει καμιά εγγύηση. Είναι μια κίνηση συνεχής, μια αέναη κίνηση με το άγνωστο. Καθώς βαδίζεις στο μονοπάτι σου μην επιτρέψεις τίποτα να αμβλύνει τις αισθήσεις σου. Αποδέξου τη θλίψη σαν αναγκαίο κομμάτι της ζωής και απόλαυσε την κάθε μικρή στιγμή χαράς σαν δώρο πολύτιμο.
Προσπάθησε να συμφιλιωθείς με τον εαυτό σου και μην τον επικρίνεις συνεχώς για όσα έκανε και δεν έκανε. Χαμογέλασέ του, έχε του εμπιστοσύνη, αγάπα τον, κλεισ’ του πονηρά το μάτι και προχώρα. Σίγουρα, όταν το καταφέρεις, θα περνάς καλύτερα μαζί του παρά αναζητώντας μια κακή συντροφιά. Άλλωστε αναζητάς ανθρώπους καθαρούς και διάφανους. Τώρα τους ξεχωρίζεις από το βλέμμα τους. Τα μάτια δεν λένε ποτέ ψέματα γι’ αυτό μη φοβάσαι να κοιτάζεις τους ανθρώπους κατάματα.
Κι ακόμα, μάθε να βλέπεις βαθιά, όχι απλά να κοιτάζεις. Είναι κι αυτό ένα από τα δώρα που έδωσε ο χρόνος. Μονάχα παρατηρώντας προσεκτικά θ’ ανακαλύψεις τι κρύβεται πίσω από μια κίνηση, μια λέξη, ένα χαμόγελο. Έτσι θα βρεις κρυμμένες ομορφιές και συναισθήματα.
Κοίταξε τον κόκκινο ορίζοντα κι ετοιμάσου για καινούργια ταξίδια. Το καράβι που αρμενίζει σε προσκαλεί και σου φωνάζει: « Είσαι ελεύθερη ». Αυτή είναι η μεγαλύτερή σου κατάκτηση!
