Κλείνω για λίγο τα μάτια μου, πάω πίσω, πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Το «μανούλα» έγινε «μάνα» (και ευτυχισμένη να είμαι). Να σου τώρα, που ήρθε η ώρα να σε μοιραστώ.
Άντε να μας συστηθεί... Εφηβεία τη λένε και ναι, άνετα θα μπορούσε να ήταν τυφώνας, μιας και τα σαρώνει όλα στο πέρασμά της. Πάμε λοιπόν αγαπημένη να γνωριστούμε...
Φέρνεις αλλαγές, πολλές και γρήγορες και εσύ παιδί μου μέσα στη μέση, παλεύεις να το διαχειριστείς όλο αυτό. Βλέπεις το σώμα σου να αλλάζει και ξεκινάς να ψάχνεις ό,τι σε εκφράζει. Αναζητάς νέα πρότυπα, καινούργια μουσικά ακούσματα και το μέχρι τώρα ντύσιμό σου -ανακάλυψες- πως πλέον δεν σε εκφράζει. Αναζητάς την ανεξαρτησία και τη δική σου ταυτότητα.
Μένω εκεί σε κάθε ξέσπασμά σου. Βλέπω τη διάθεσή σου να αλλάζει σε δευτερόλεπτα. Σε βλέπω να αμφισβητείς τον ίδιο σου τον εαυτό και να χάνεις την αυτοεκτίμησή σου. Οι συγκρούσεις πολλές, αγώνες που τελειώνουν με νίκες και ήττες.
Να ξέρεις όμως παιδί μου, ότι εδώ είμαστε, εδώ θα βρεις το χρόνο και το χώρο που χρειάζεσαι. Δίχως φωνές και ακραία ξεσπάσματα, να σε καταλάβουμε και να βρίσκουμε λύσεις, να βγεις δυνατός από αυτή τη μεταβατική περίοδο. Να έχεις γεμίσει το σακίδιό σου εμπειρίες, δεν έχει σημασία, εάν σου άφησαν γλυκιά ή πικρή γεύση, εσύ κράτα και πρόσεχε τον εαυτό σου, πίστεψε σ' εσένα και προχώρα!!